Part three: Dam tot Damloop | En toen was al weer de laatste dag aangebroken van het Dam tot Damweekend (eerste twee verslagen gemist, die lees je hier (stukje algemeen sfeerverslag) en hier (Dam tot Dam by Night) na). Na een super leuke, maar best wel lange zaterdag, was ik bij mijn fantastische logeeradres aangekomen, mijn ASICS FrontRunner crewie en hardloopmaatje Petra. Na een gezellig welkom en een lekker rood wijntje en wat meer kletsen, besloten we toch lekker op tijd proberen te gaan slapen. Uiteindelijk werd dit nog 23.15 – 23.30 uur ofzo (dat heb je soms ;)).

Rise and shine!

We hadden de wekker om 8.30 uur gezet, maar ik had zelf nogal een onrustige nacht. Op de een of andere manier ben ik al die geluiden van hartje Amsterdam niet gewend en ik denk dat de zenuwen me ook een part hebben gespeeld: de nacht voelde zo goed.. zal dit morgen ook zo zijn? Ik was dus denk ik al rond 7.00 uur wakker, maar ben lekker blijven liggen.

Toen Petra wakker werd en me voorzien had van een fantastisch ontbijt (op bed!), waarbij ze haar culinaire kookkunsten even aan mij toonde  (Zo maakte ze een fantastische Teff shake; simpel maar super voedzaam, dus dat ga ik zelf ook zo proberen! En kreeg ik een verse gembershot (ik stond in brand)). Wat een super start van de dag.

Ready to go!

Om iets over 9 liepen we richting centraal station. We zouden ons verzamelen bij de Piano bar met een hele hoop internationale ASICS FrontRunner leden en ook wat andere hardloopmaatjes. Daar hebben we nog even gekletst en de laatste voorbereidingen getroffen. Een lekkere Venti Sugerfree Vanille Non Fat Latte heeft daar zeker bij geholpen ;). Een tijdje later liepen we naar de afgiftepunten voor de tassen en vervolgden we ons naar de start. Ik gooi er nog even snel wat eten en een bietensapje in en een slok water; en dat moet hem dan zijn.

Gaby en Petra hadden het fantastische idee om de Dixies te ontwijken en dat was echt een briljant idee. Een lege blaas en geen vieze Dixie: ik ben voor.

Daarna zochten Petra en ik Chris nog even op. Ik wenste Gaby en Petra heel veel succes en begaf me met Erlinde wat meer naar voren in het startvak Ik vind het namelijk zelf niet heel fijn om helemaal achteraan te starten. Vooraan komen we Robert nog tegen en voor we het weten gaat het startschot al. Mijn doel? Genieten. Off we go!

Kilometer 1 – 5

De eerste kilometers gaan eigenlijk best lekker! De IJ-tunnel valt me zwaarder dan het jaar ervoor, maar ik loop lekker door. Ik merk dat ik rond de 5’00” per kilometer loop en hoop dat ik dit vol kan houden, zonder in te moeten leveren. Een lekkere start en ik denk al gauw: yes, er zit al bijna 1/3 op!

Kilometer 6 – 8,5

Tussen kilometer 6 en 8,5 begint mijn motortje wat leeg te lopen. Ai. Nu al? Ik neem dus wat gas terug, want ik ben nog niet op de helft! Dit gaat op zich prima, dus ik heb nog een beetje hoop.

Kilometer 8,5 – 10

Ergens na kilometer 8,5 krijg ik het zwaar. Ja. Nu al. Mijn heup begint toch wel een beetje te zeuren en ik vraag me af of ik wel ga finishen. Wat een klote gevoel. Ik zak enorm terug in tempo en kan niet meer lekker lopen. En dan duren de kilometers lang. Ik zie wat crewies die me voorbij schieten en wens ze veel succes. Maar nee, lekker loop ik niet. Ook loop ik niet lekker consistent omdat (sorry), sommige lopers niet snappen dat rechts om te lopen is en links om in te halen.

Lopers die gewoon spontaan stil gaan staan bij het water, midden in het hardloop pad.. lopers die met 4 man naast elkaar gewoon bijna wandelen en geen ruimte maken.. lopers die de hele breedte in beslag nemen… een loper die mij een por geeft terwijl ik aan het inhalen ben.. I know; die dingen horen er bij, maar als je al niet lekker loopt en zelf baalt, is dit niet echt iets waar je op zit te wachten. Ik probeer echter mijn positieve energie terug te vinden door een tempo te vinden wat me lekker ligt. Dit lukt helaas niet echt, ook echt vooral omdat ik elke keer moet ‘remmen’ voor mensen, waardoor ik zelf nog langzamer kom te lopen en het tempo niet meer kan oppakken. Enige troost wat ik mezelf bied, is dat ik wel de tijd neem voor het drinken. Door wat langzamer te gaan krijg ik iets meer dan een slokje uit het bekertje weg ;-).

Kilometer 10 – 13

Na kilometer 10 ben ik al aan het aftellen. Na kilometer 12 ben ik serieus bijna in een ‘ik ga stoppen modus’. Ergens dan neem ik ook mijn gelletje. Wellicht dat dit een beetje energie geeft. Maar wat me vooral drijft: hallo: geen medaille? Nee. Daar komt Karakter. Die pusht me verder. Na ruim kilometer 13 denk ik: nog maar 3 hierna (lekker met m’n eigen mind spelen). En bij kilometer 14 heb ik geen zin meer in opgeven.

De energie van de mensen aan de kant helpt wel. De muziek ook. De leuke teksten die overal staan bij de kilometers ook. Dus daar haal  ik mijn energie uit. En dat gaat toch iets beter dan verwacht. Het “Komt wel Goed Schatje” van een goed doel op het lange stuk langs ik heb geen idee waar, is me bijgebleven.

Kilometer 14 – 16,1

De laatste twee kilometers kom ik weer een beetje in de flow. Ik ben wel kapot, maar ik weet dat die laatste 2 kilometer ook nog moeten kunnen. Het stomme is dat mijn horloge de hele weg al zo’n 400 meter voorloopt. Dat is echt heel irritant! Dat komt omdat de GPS in de IJ-tunnel niet werkt en tjah… dan heb je hier de hele weg last van. Op zich kun je hier rekening mee houden, maar als je zo aan het werken bent op Karakter, dan is dit wel gewoon even ruk. Toch gaan de laatste kilometers best OK. Gaby komt nog langs sprinten, ik zwaai en hoop in mezelf dat ze haar doel bereikt. Er zijn hier weer heel veel mensen aan de kant en dat helpt ook enorm. In het ‘tussenstuk’ is het toch wat minder vol met toeschouwers en dat is dan toch wat ‘saaier’. Ik ga hem gewoon wel uitlopen!

Finish

Ik weet er nog een soort van halve eindsprint uit te trekken.. Niet helemaal, maar whatever. En met 1.21 nog wat kom ik de finish over. Ik ben niet blij. Ik ben NIET blij.

 

Kapoooooooet.

Na de finish zie ik Martijn en zwaai naar hem. Ik heb niet door dat hij nog aan het filmen is, maar dat laat wel even zien hoe kapot ik was. En gefrustreerd. Maar dat zie je niet zo op het beeld. Ik moet even bijkomen en door mijn eigen frustratie duurt het even voordat ik in een fatsoenlijke ademhalingsmodus zit. Martijn blijft bij me en ik kan even op hem leunen voordat we naar het Dam tot Dampark lopen. Lekker even bijvullen met eten en drinken! Dat helpt enorm. De vrijwilligster die me voorziet van een koude spons is ook mijn heldin.

“I think you always need to try your best, but at the same time you can only do what you can do. Don’t beat yourself up about it”

Mijn officiële tijd is 1.21.26. Bijna 1,5 minuut langzamer dan vorig jaar. Nu is het niet eens de tijd waar ik uiteindelijk van baal: uiteraard hoopte ik dat ik toch wat sneller kon lopen, zeker na de goede start van het weekend (geen PR, maar lekker lopen tijdens de Night!). Het is het feit dat ik gewoon niet lekker kon lopen. Dat mijn lijf niet wilde wat ik wilde. Daar kan ik dan van balen. Maar ik kon het gelukkig die middag snel los laten. We gingen lekker met een hele toffe groep naar het Dam tot Dampark en hebben nog lekker bij gekletst, gedronken en gegeten!

Moe en voldaan sloot ik het weekend af. Snel mijn spullen bij elkaar pakken en op met de trein naar het oosten! Met het typen van dit Damweekend trilogie (Zie ook Deel 1 en Deel 2) verslagje ben ik al wat meer aan het relativeren geslagen. Ik heb het wel maar gewoon gedaan.

En ik heb genoten van het gezelschap en van het super toffe weekend en alles om het lopen heen. Dat de loop zelf dan niet 100% ging: ach, dat gebeurd. Hopelijk volgend jaar beter ;)!

THANKS!

Lieve ASICS FrontRunner crewies, lieve hardloopmaatjes, bedankt voor het waanzinnige weekend!! Dit heeft me weer doen beseffen hoe TOF onze sport is. Hoe veel respect ik heb voor de prestaties van een aantal crewies en hardloopmaatjes: van PR’s tot dubbele Dam tot Damlopen tot reaaaaaaally fast tot gewoon DOEN wat je wilt doen. De energie en drive van de hardloopcommunity is zo bijzonder en dat heb ik dit Dam tot Damweekend weer mogen ervaren!

Heb jij toevallig meegedaan aan de Dam tot Damloop 2017 editie? Ik ben heel erg benieuwd hoe het ging! Laat gerust een reactie achter!

NB, zelf een keer meedoen? Of de 5 EM of de 10 EM met veel gezelligheid? Noteer 22 en 23 september 2018 dan alvast in je agenda!

Liefs Patty