Daar zijn we weer…! Nou ja, we zijn er nog niet echt “weer”, maar wel in de vorm van een nieuwe (personal) blog. Dat is toch weer even wat anders, schrijven over hoe je NIET aan het lopen bent in plaats van WEL. En laat ik me je dit zeggen, dit is NIET de manier hoe ik had verwacht de maand oktober te beginnen. Niet nu ik net zo lekker ging. Let me clarify this; ik liep heerlijk de laatste maanden. Maakte mooie kilometers en was stiekem al weer wat meer wedstrijden aan het voorbereiden voor het na-seizoen. Door die wedstrijden zit voorlopig een dikke vette digitale streep. Delete. Ja. Delete. Zo simpel kan het in je online agenda, maar zo simpel voelt het niet. Complete mind fuck going on waarin je drive en fysieke beperkingen totaal met elkaar in de clinch liggen. En laat ik vooropstellen dat deze hele journey me maar weer even laat beseffen hoe bevoorrecht we (ik) normaliter zijn (ben).
Dag 6. En geen verbeteringen.
Dag 6. Zes. ZES. Wat is dit. Ik kan me niet herinneren wanneer het 6 dagen is geweest tussen twee lopen, trainingen. Nu is het zes dagen met als maximale beweging in deze zes dagen een veldslag tussen bed en WC en met als hoogtepunt gisteren een bezoekje naar de dokter en het ziekenhuis. Dit betekende dat ik even naar buiten mocht. Nou ja, moest. En ondanks dat mijn been erg zeer deed/doet, was ik blij dat ik even uit m’n huis kon. Natuurlijk kwam er een dikke plensbui over me heen. Want dit past toch een beetje in laten we lekker alles mis lopen straatje. Goed. Dat leest wat zuur weg en als ik ergens eigenlijk geen zin in heb is het medelijden. Mijn zelfmedelijden is al erg genoeg ;)!
Ik merk dat ik het enorm lastig vind om vooruit te kijken, ook omdat er nog geen diagnose is. Ik mocht namelijk gisteren eerst een röntgenfoto laten maken en daarna een echo van mijn been. Was het niet dat ze in het ziekenhuis mijn dossier ‘even’ kwijt waren en ik dus ruim een uur in de wachtruimte kon zitten. Na het maken van de echo gaf de echografist aan dat ze er een specialist naar moest kijken. Dus werd ik even alleen gelaten. Na een kwartiertje kwam ze terug en gaf aan dat ik weg mocht. Zonder uitslag, want die krijg ik pas maandag van de arts. Ik weet in ieder geval dat ik geen gebroken been heb. Dus dat lijkt goed nieuws. Voor mijn gevoel betekent geen uitslag/diagnose weer 2 dagen langer aan het revalideren en weer geen stap de goede kant op. Als ik het heel pragmatisch bekijk zou ik denken; vrijdag uitslag, vrijdag weten wat te doen, dus meteen zaterdag werken aan herstel. Maar nu is het vrijdag echografie en maandag uitslag. En nu maar hopen dat ze maandag weten wat er met mijn been aan de hand is, zodat ik kan gaan werken aan het herstel. Voor nu denk ik in kleine en mega grote stappen. Ik droom al over nieuwe hardloopwedstrijden (like, for real), maar hoop elk moment weer ‘gewoon’ te kunnen lopen. Want dat is toch echt wel een enorme luxe. Ik probeer altijd al wel stil te staan en dankbaar te zijn voor het feit dat ik de luxe heb om heerlijk te hardlopen en te doen waar ik blij van word, maar nu ik zelf met deze blessure zit word je wel weer even haarfijn met je spreekwoordelijke neus op de feiten gedrukt. Het is heel gek dat je afhankelijk bent van krukken en dat je niet gewoon kunt lopen zoals je dat normaal doet; dat je een been gewoon niet kunt gebruiken.
Keep on positive!
Ik probeer elke dag wat positiefs te zien of positief te blijven. Dus laten we dan nog een hoogtepuntje meer noemen: het feit dat ik gisteren eindelijk na een week weer kon douchen. Wat. Heerlijk. Door al het liggen en woelen had ik een soort van vogelnest geproduceerd op mijn hoofd en ik kon mezelf ruiken (like; JUK). Mijn ouders hebben gelukkig een stortdouche en een plastic krukje/stoeltje en dus maakte ik van de nood (ziekenhuis/dokter) een deugd (lekker douchen bij m’n ouders!) en voelde ik me daarna even weer net wat meer mens, nou in ieder geval weer net wat meer Patty. Vraag me niet hoe ik het heb moeten managen op een been; maar het is gelukt. Als klap op de vuurpijl kreeg ik super lief van m’n zusje donzige sokken aan – kan zelf m’n eigen sok niet eens aan en uittrekken van m’n linkerbeen.. – , dus nu ben ik net zo’n knuffelbare hinkel-something. Ach, is weer eens wat anders. Kijk wel elke keer dus met een glimlach naar die goofy sok :).
Hoe ik mijn dagen invul.
Mijn dagen zijn dan ook erg lang. Hoewel ik wel thuis kan werken op mijn laptop, heb ik nog heel veel uren in te vullen waar ik normaal bijvoorbeeld aan het hardlopen, zwemmen of trainen zou zijn. Die vul ik nu voornamelijk in met heel veel crap eten. Flauwe films kijken. Boeken lezen. Pinterest afsnuffelen. Facebook openen (en snel weer sluiten; want tegenwoordig is mijn tijdlijn op de een of andere manier helemaal niet matchend met waar ik naar op zoek ben), beetje YouTube video’s kijken en door mijn Instagram tijdlijn scrollen. En dat ben je echt wel een keer zat. Ik wel althans.
Mochten jullie dus nog tips hebben om de verveling tegen te gaan, i’m all ears! Voor nu is het even genoeg ge-update.
Ik gooi er nog wel even wat positiefs in, omdat, nou ja positivisme gewoon wel fijn is.. 😉
Liefs
Patty