#RACEVERSLAG: Halve Marathon van Egmond aan Zee: aftrap van het jaar!

Zondag 14 januari 2018: Egmond aan Zee, de halve marathon. Mijn eerste wedstrijd van het jaar 2018. De laatste keer dat ik een Halve Marathon liep was in Linschoten, de zaterdag voor Kerst. Deze wedstrijd liep ik toen voor mezelf als training, omdat ik als Haas voor Debbie mocht fungeren. Na deze halve marathon bleef ik toch weer kwakkelen met mijn heup en SI gewricht, na een val die ik in november maakte. Voor de halve marathon van Egmond aan Zee was ik dus best nerveus. Niet in de zin van de wedstrijd zelf, maar wel of ik zou gaan starten. De vrijdag voor de halve marathon heb ik nog een laatste check-up gedaan bij de fysio en daar zag alles er goed uit. Ik zou zaterdag avond mijn lijf zelf laten bepalen of het zondag fit genoeg voor de start zou zijn.

Alles voelde gelukkig goed zaterdag avond, dus ging ik (nog wel iets nerveus) zondag ochtend al vroeg onderweg naar Egmond. Door mijn onzekere gevoel, plus wat andere bijkomstigheden was ik veel slechter voorbereid dan anders. Dus was ik erg blij dat ik zaterdag avond nadat ik met Gaby en Ron had geappt, bij hun kon aansluiten vanaf pendelbussenplek in Alkmaar (waarbij ik mooi ook de route al kreeg, scheelde weer).

Wakker worden op zondag.

Zondag ochtend ging de wekker al mooi op tijd. Ik zou om 8.15 moeten gaan rijden, zodat ik om 10.00 uur bij de pendelbussen in Alkmaar zou zijn. Gelukkig is het zondag en is het rustig op de weg. Veel extra reistijd hoefde ik niet in te calculeren. Nadat de wekker ging heb ik me lekker aangekleed (wel alles de avond van tevoren al klaargelegd) en sleepte ik een erg volle tas mee naar beneden (in het kader van: geen idee wat het weer doet, dus ik heb 20 alternatieve outfits). Vervolgens heb ik heerlijk uitgebreid ontbeten: drie boterhammen met appelstroop. Hoewel ik zelf fan ben van pannenkoeken, ben ik minder fan van de tijd die ze extra in beslag nemen om te maken. Mijn motto: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan (zeker op het gebied van onnodige tijdverspilling). En ik ben dan wel weer zo verwend dat ik liever de vers gemaakte pannenkoeken eet, dus opwarmen vind ik ook geen optie. Kortom: boterhammen met appelstroop, twee bakjes espresso, nog wat fruit, een glas water en onderweg zijn we! Onderweg drink ik ook nog mijn carbloader en knabbel ik nog wat eten weg. Je moet wat, als je zolang in de auto zit. Gaat stapelen best prima.

Daar zijn we!

Om 9.55 sta ik bij de pendelbussen. Inmiddels had ik Gaby al gesproken over mijn locatie (“geen idee, maar ben er met 5 minuten”) en weet ik dus precies waar ik heen moet lopen. Nog even snel een buskaartje scoren (wel zo handig) en Gaby, Ron en ik gaan met de pendelbus naar Egmond. Ik heb geen flauw idee hoe lang dit duurt, want ben zo aan het kletsen dat de tijd voorbij vliegt. Ik denk, nu ik dit tik, iets van een kwartiertje, want we hebben voordat we ons melden bij het Jaybird Team nog de tijd om tot het laatste startvak de eerste lopers aan te moedigen (zo zien we Celeste, Natalie, Roderick, Wout en vele anderen). Het is nog wat grauw, maar de sfeer zit er al goed in! Super leuk.

Met inmiddels een beetje koude vingers lopen we naar het hotel waar we verwacht worden. Eenmaal binnen is het al meteen gezellig! Heel veel enthousiaste lopers uit het Jaybird Running Team EN een hele groep ASICS FrontRunner team-maatjes. De tijd vliegt vervolgens voorbij met kletsen, kletsen, eten, kletsen, hier en daar een selfie (wat ik dus helemaal vergeet; iets met kletsen..) en nog meer kletsen. In de tussentijd is overigens mijn bidon ook nog gaan lekken en zijn mijn ‘reserveschoenen’ bij voorbaat al doorweekt. Handig. Gebeurt mij ook weer. Ach, droogt wel weer. Ik besluit last minute mijn thermohemd uit te doen en te starten met alleen een longsleeve. Het zou helder worden, maar het zonnetje heeft zich nog niet laten zien. Daar hoop ik nog wel stiekem op!

Vervolgens installeer ik mijn RUN oordopjes van Jaybird, zodat ik klaar ben om te gaan. Samen met een groep lopen we richting het startvak. Tijdens dit lopen wordt er natuurlijk weer het nodige gekletst en schiet ik nog even een dixie in. Beter het zekere voor het onzekere nemen. 

Startvak-fun

De mensen uit het team hebben verschillende startvakken. Omdat het koud is, besluit ik om bij o.a. Grace, Ron, Gaby, Irene aan te sluiten in een startvak eerder. Hoe eerder weg, hoe eerder binnen en hoe eerder warm. Prima motto! Ook in het startvak kletsen we weer en worden de nodige foto’s geschoten (wederom vergeet ik dit). Doordat we het zo gezellig hebben, heb ik nauwelijks een stress gevoel. Ik moet van mezelf de race ook ‘relaxed’ gaan lopen om mijn heup te ontlasten. Geen tijd. Alleen genieten. Ik weet dat dit lastig is, maar deze voortekenen zijn goed. Want zonder dat ik er erg in heb gaat het startschot al en beginnen we al met lopen. Off we go! Ik wens iedereen succes en ga langzaam van start. Zo ontspannen start ik een wedstrijd normaal echt niet!

De race

Omdat ik zo blanco in de race ben gestapt, heb ik eigenlijk alleen ‘van horen zeggen’ de verhalen. Dat het zwaar kan zijn. Dat er 7 – 8 kilometer strand te wachten staat. Ik heb geen idee. Ik heb een kaartje geprint als voorbereiding, maar deze niet bekeken. Dat we dus binnen een paar tellen al het strand opdraaien kwam voor mij als complete verrassing. Ik dacht; dit zit vast ergens in het midden. Hierdoor ben ik even van slag, maar denk meteen; dan heb ik dit gewoon straks al wel gehad.

De eerste 4 kilometer

De eerste 4 kilometer vliegen voorbij. Ik moet af en toe even kijken wat het lekkerst loopt, want het ‘geribbelde’ zand maakt me altijd wat wankel. Iets met: Ribbels horen alleen in chips. Right? De geulen zijn ook niet prettig. Gewoon lekker, hard zand. Dat is het beste, haha. Maar helaas, dit hebben we niet voor het kiezen. Hoewel ik met mezelf had afgesproken om niet op mijn horloge te kijken, doe ik dit bij kilometer 4 toch even snel wanneer ik het bord 4 kilometer zie, omdat ik denk; kan toch niet zijn dat ik al 4 kilometer op het strand heb gebikkeld? Maar het was toch echt waar. OK. Dat valt mee! Ik check mijn pace niet en loop lekker door.

En dan komt kilometer 5

Tot aan kilometer 5 bij de drankposten. Damn, wat is het hier hink-stap-sprong en mul. Niks aan. Ik hoop dat het snel na de drankposten veranderd, maar niets is minder waar. Ik loop al hink-stap-sprongend mij bekertje water leeg te drinken en loop richting de zee om wat meer grip te hebben. Gevolg: natte voeten. Mijn bekertje is inmiddels wel leeg, maar ik zie geen prullenbak. Ik wil het strand/zee niet vervuilen dus vraag aan een groep toeschouwers of ik het naar hen mag gooien zodat ze het voor me weg gooien. Dit vinden ze geen probleem. Ik gooi het bekertje ennn… vangbal! Mooi. Dat is ook opgelost. Het laatste stuk mag van mij wel een keer voorbij zijn, ik ben wel klaar met het mulle gedoe. Het laatste stuk is ook nog even vervelend en dan meteen dat stuk omhoog, pfoe. Ik ga hier ook bewust rustig tegenop, om mijn hartslag laag te houden en niks te forceren. De kilometers 5, 6 en 7 zijn achteraf ook mijn langzaamste kilometers in de hele race.

De duinen

Het mooiste gedeelte van de race vond ik echt de duinen direct na het strand. Eerst dacht ik: o nee, he.. ik dacht dat we gewoon nu lekker asfalt zouden racen (again; niet voorbereid). Maar toen ik er eenmaal liep, ging dit super fijn. Uiteraard is het klimmetje hier en daar even pittig, maar het liep gewoon fijn, de omgeving was prachtig en ik was zo erg aan het genieten. Jammer dat ik hier geen foto’s van heb.

Het saaie tussenstuk

Op een gegeven moment kwamen we op een soort van saai tussenstuk terecht met een soort van kinkerkopjes, klinkertjes, geen idee, maar iets wat ik niet zo fijn lopen vindt. Deze stukken waren best eentonig en dit vond ik dan ook een behoorlijk saai stuk. Volgens mij was er wel in dit stuk het grote bord met “ HEILOO “ en “EINDE HEILOO “. Hier heb ik enorm om gelachen.. Ik riep bij binnenkomst: “Halloooooooooo Heiloo-ers” , om vervolgens 3 seconden erna al weer te kunnen roepen: “Nou, was gezellig, doei he Heiloo-ers, tot ziens!”.

Ergens rond kilometer 12 krijg ik bovendien een beetje last van mijn buik, zo een van; je moet toch niet straks naar de WC? Dit gevoel heeft er best een tijdje gezeten, maar zakte op den duur gelukkig ook af.

Ik heb de hele race rondom iemand gelopen die ik elke keer even voorbij ging, maar die mij vervolgens weer voorbij ging. Voor mijn gevoel had ik een iets consistentere pace, dus dat was wel even schakelen. Deze meneer had ook een wijde broek aan, waar ik me altijd over verwonder hoe dit fijn kan lopen :). Deze meneer won overigens ook het eindsprintje bij de finish van me, wat wel een beetje jammer was ;).

Rondom kilometer 14 word ik betast van achteren (haha) en sprinten Robert en Chris langs me heen. Ik roep iets van een rode wijn bij de finish en dat ik van mezelf niet op mijn hardst mag lopen. De mannen sprinten al weer vooruit en zijn zo uit het zicht (saillant detail; ze eindigen in 1.40.02 ; ben ik de schuldige geweest voor die seconden? Hoop het niet, haha)

De laatste kilometers was het wel aftellen. Ik vond het wel goed geweest. Ook omdat we zo verwend waren met die mooie stukken, dat dit een beetje saai leek. Terwijl dit eigenlijk helemaal niet zo was. Het gelletje wat ik in dit tussenstuk nam, vond ik ook een aangename boost wat ik op de een of andere manier wel kon gebruiken.

En daar gingen ze… 16, 17, 18… na kilometer 18 dacht ik wel; ik ben er bijna. Onbewust gaf ik hier toch wat gas nog weer bij. Dat de laatste kilometer en met name de laatste ca. 700 meter nog zo zwaar zouden zijn, daar was ik ook niet op ingesteld. Ik dacht: die laatste kilometers zijn vast naar beneden. Niks was minder waar, haha. Ik kon er nog een klein eindsprintje uitpersen, maar daar hield het ook mee op. Voldaan kwam ik over de finish. Wat een mooie wedstrijd. Wat een gaaf parcours. Ik heb genoten van de Halve Marathon van Egmond!

Achteraf

Na de finish overheerst een euforisch gevoel. Ik heb gewoon ECHT lekker gelopen. Uiteraard was dat stuk op het strand zwaar. Maar een race mag ook zwaar zijn. Doordat ik alleen niks geforceerd heb, voel ik me helemaal super. Ik heb eigenlijk nog behoorlijk wat overgebleven energie!

Ik zie Robert, Chris, Mari en nog wat andere staan nadat ik finish. We kletsen wat na en ik geef aan dat ik gauw mijn (welverdiende) medaille ga ophalen. Na het ophalen van de medaille maak ik snel wat foto’s voor op het strand en loop ik terug richting het hotel. Gelukkig kom ik Petra en Daphne tegen, die mij mooi kunnen navigeren. HA! In het hotel worden we verwend met een heerlijke lunch en kletsen we nog best wel lang na.

Ik neem een grote kom erwtensoep, heel wat lekkere hapjes en een pistolet ham en kaas en een banaan. Voor onderweg naar huis nog een mueslireep en wat drinken en thuis sluit ik af met de wok.

De uitslag?

Met een officiële tijd van 01:43:35 ben ik meer dan tevreden! Mijn enige doel was onder de twee uur. En mijn tweede doel was niks forceren en niet TE snel. Aan beide heb ik mezelf gehouden! Ik heb echt kunnen genieten: en dat is het voornaamste!

Ik wil graag Jaybird bedanken (en dan vooral Tim en zijn team) voor niet alleen het in de watten leggen EN het startnummer, maar ook voor het samenbrengen van deze waanzinnige groep sportieve mensen. En natuurlijk voor de muziek onderweg. Ik heb genoten!

Heb jij toevallig ook gelopen? Welke afstand? En hoe vond jij de race? Ik ben heel erg benieuwd!

En… Tot volgend jaar?

Liefs Patty