Het is zondagochtend. Of eigenlijk zaterdagavond wanneer mijn voorbereidingen voor dé race beginnen. Damloop part 2 sort of speak. Ik heb er vertrouwen in. Heb er zin in. Zit vol met adrenaline en enthousiasme. Ik kom terug in het hotel waar ik een nachtje hebt geboekt (lekker makkelijk, gewoon in Amsterdam, maar wel met een goed ontbijtje zodat het lekker makkelijk strak gaat). Ik neem nog rustig even een kop thee, pak mijn nieuwe boek er weer bij en knabbel wat stroopwafels weg. Lekker. Rond 23.00 uur (voor mij doen is dit heel erg laat) probeer ik toch wat te slapen.

Om 06.00 schrik ik wakker. D-day! Maar hey, het is nog maar 6 uur. Laat ik nog maar even wat slapen tot de wekker van 08.00 uur. Dat lukt in twee etappes. Toch nog een klein beetje slaap. De nodige zenuwen zijn al weer aanwezig en er is weinig over van de zelfvertrouwen van de avond ervoor. Ik jump snel onder de douche en schiet dan de kleren aan die ik de dag ervoor al netjes had neergelegd. Kan ik ook niet wat vergeten; net zo makkelijk. Natuurlijk weer mijn vertrouwde Isostar reep, Dextro en ‘De Banaan’ (nevernooit zonder mijn vertrouwde gele gevalletje ;)) Vervolgens uitchecken, koffers achterlaten in de kofferruimte en op naar een uitgebreid ontbijtje en een rondje social media huppen. Want vandaag lopen heel veel gezellige hardloopvriendjes en vriendinnetjes mee en we hebben ook al met een leuke groep afgesproken op centraal station.

Het is altijd leuk om als je gaat hardlopen de groepen te zien die ontstaan. Overal waar je kijkt. Van het perron tot in de trein; overal hardlopers. Ik betrap me er zelf op dat ik spiek naar andermans schoenen en outfits. Ja; ik blijf het leuk vinden om leuke dingen te zien haha.

Op centraal station kom ik Meike, Michel, Shanice, Petra, Kenneth, Marleen en nog wat andere lopers tegen. Helaas zal ik Miny en Joanna vandaag niet tegen komen. Na een plaspauze (duurde even voordat ik samen met een ander meisje het toilet gevonden had haha…) lopen we naar de start. Ik moet eigenlijk net na mijn vriendinnetjes starten, maar dat zie ik niet zo zitten, dus we gokken op een start eerder. Mensen haken toch vaak af en ik hoop dat de organisatie niet boos is dat ik dit heb gedaan… ;). Het is dringen voor de start. Iets waar ik niet van houd. Ik zie dat er teveel mensen voor mij starten en dat vind ik zelf niet zo prettig. We spreken met elkaar af dat ieder zijn eigen tempo loopt. Iedereen wenst elkaar succes en ik ga mijn tafereel af van ; Nike app aan (die me deze keer gelukkig niet in de steek laat), Polar aan, iPod aan en klaar voor de start. En om 11.00 uur (ik time net iets later) gaat het startschot en gaan we los. Ik probeer meteen lekker in mijn tempo te komen, maar dat lukt niet.. Hoe de rest van de km me vergaan?

Damloop. Are you Ready?

De eerste 1,5 km.
Ik verwacht meteen een tunnel in te sprinten, maar dat duurt even. We starten. Zijn los. Ik kom niet echt lekker in m’n tempo. Wil veel mensen inhalen. Dan komt de tunnel. Dat gaat lekker naar beneden. Mijn benen voelen goed, maar inhalen blijft lastig (mensen snappen niet dat ze rechts moeten lopen; zeker niet als ze in hele groepjes lopen). En dan gaan we omhoog. Ik baal al, want mijn GPS is weggevallen. Maar dat is niet anders. Dan maar lopen op de KM borden die overal aan de kant staan – denk ik

KM 2
De tweede km komt en mijn Polar bliept en corrigeert de tijd. Hey! Dat is fijn! Ik zie dat ik eigenlijk te snel start. Gemiddeld tempo in de tweede km van 4:14 min/km is boven mijn max. Ik ben de eerste km ook al onder de 4 min/km op mijn snelst gelopen en dat is niks voor mij. Ik houd ervan om in een negative split te lopen; dus de tweede helft van de wedstrijd sneller dan de eerste helft. Helaas gaat dat niet lukken. Mijn Polar lijkt helemaal weer goed te lopen, want precies op de 2 km plek gaat mijn signaal ook over naar de 2 km. Mooi! Want dan kan ik op mijn Polar weer vertrouwen. Later blijkt anders.

KM 3 – KM 6
Deze KM lopen eigenlijk automatisch. Gaan ook best lekker. Als ik terug kijk zie ik dat ik KM 3 in 4’46” loop, KM 4 in 4”45”en km 5 zelfs in 4”41. In km 6 neem ik wat gas terug en zit ik op 4”48.

KM 6 – 10
Tussen KM 6 en 10 had ik een paar keer een óef momentje. Genoeg overal drinken en door blijven gaan. Als ik maar die 10 heb gehaald, denk ik. Maar toch hobbel ik best lekker door. Mijn langzaamste ronde tussen deze KM is 4”52”en dat is KM 8. Prima!

KM 10 – 13
Tussen KM 12 en 14 ga ik ergens kapot. Ik voel het. Heb het warm. Wordt wat misselijk. Benen voelen zwaar. Wat is dit?! Dit heb ik nog nooit gevoeld! Ik zie mijn snelheid enorm heen en weer slingeren en vind het lastig om in een lekker looptempo te komen. Ik zie achteraf dat KM 12 een pace had van 5”20” en dit is de KM die mij dus genekt heeft voor mijn doel. Als ik daar gewoon lekker 9 seconden sneller was geweest, iets wat ik elke KM nog had gered.. maar goed; als en dan daar hebben we niks aan. Het is wel fijn om te zien dat ik kan herleiden waar het ‘mis’ ging en dat mijn gevoel en de feiten blijken te kloppen. Wat een enorme mindfuck blijkt is het feit dat mijn Polar elke keer zo’n 200 meter voorloopt (soms zelfs meer) op de weergave op de straat van de KM zones. Hierdoor kan ik moeilijk mijn eigen race lopen. Ik kan ook niemand vinden om lekker mee in tempo te lopen omdat ik eigenlijk de eerste 12 km alleen maar mensen aan het inhalen ben geweest. Ook dat heeft me een beetje genekt.

KM 14 – 16
Na km 13 (tegen 14 aan) kan ik me weer herpakken en gaat het weer even lekker. Dat blijkt ook aan mijn KM tijden. Die zijn nog niet als vanouds (en schommelen enorm) (met een maximaal tempo van weer onder 4 min/km), maar met 5’08”, 5’06” en 5’01” in de laatste KM heb ik toch nog wat tijd terug kunnen pakken. Maar ik heb het zwaar.

De laatste 500 meter. Wacht. Is het 500 meter?
De laatste 500 meter gaat in. Yes denk ik. Alleen dan zie ik 100, 200 meter later WEER een bordje: nog 500 meter. Wat willen jullie nou?! Totale mindfuck, wederom. Maar dan weet ik het weer van de avond ervoor. Er moet nog een bult. Oef. En ik heb het zwaar. Ik wil even niet meer. Maar toch ook wel weer. Kom op zeg; die 1min20 moet randje net/wel lukken. Dus gas erop.

Eindsprint
Een eindsprint. Die heb ik genomen. Ik gaf alles de laatste meters. En toen was ik gefinisht. En baalde ik. Nee; die 1min20 waar ik op stuurde heb ik niet gehaald. Ik word een beetje licht en houd me even vast. De EHBO komt bij me en zegt dat ik toch maar even moet gaan zitten. Voor ik het weet zit ik in de EHBO tent. Een beetje licht in mijn hoofd. Ze zorgen daar erg goed voor me. Vind het zelf nogal overbodig, maar ze nemen daar geen enkel risico (petje af!). Ik moet heel erg veel drinken en zoute dropjes eten (not my favourite). Vervolgens koel ik enorm af en moet ik ook nog even onder een warmtedeken. Ik geef aan dat ik me net zo’n kneusje voel en dat ze beter iemand anders kunnen helpen (naderhand hoor ik het vreselijke verhaal van een medeloopster. Ik hoop dat ze het red). Want ik heb eigenlijk niks. Gelukkig maar. Ik moest gewoon even bijkomen en na een check-up en voldoende hydratatie mag ik er vandoor. De gouden deken (ik noem het voor de grap mijn gouden cape) houd ik nog even op. Later maak ik een selfie en zie dat m’n lippen wel erg blauw zijn. Toch iets te hard gegaan die laatste meters. Kan dus niet zeggen dat ik niet alles gegeven heb die laatste meters. Respect voor de manier waarop ze meteen zien dat je iets nodig hebt. Dus een pluim naar de vrijwilligers en de EHBO.

Hij is binnen.

En daarna.
Op naar het Dam tot Dam park. Genieten! Ik kruip het zonnetje in, lepel een paar bakjes kwark leeg en ben weer helemaal de oude. Muziekje, wat te drinken en gezellig bijkletsen met alle bekenden. Genieten! En dan is het al weer zo ver. De reis naar huis moet beginnen. Via de pendelbussen naar centraal, naar het hotel op naar huis. Dit duurt door vertraging vanuit de NS weer eens veel langer dan gepland, maar gelukkig heb ik genoeg foto materiaal om terug te bekijken :).

Al met al kan ik zeggen dat mijn lichaam gewoon niet werkte zoals het normaal werkt. Dit kan allerlei factoren hebben. De spanning. De avond ervoor. Het weer. De zenuwen. Het eten. Het tijdstip. De stress van de lopers in de weg. Net dat ene handje klappen. Net die dubbele drankposten pakken. Ik weet het niet. Maar wil het eigenlijk ook niet meer weten. Want de medaille is binnen en ik heb samen met duizenden anderen mogen genieten van een fantastisch weekend. Met elkaar. Voor elkaar. Daarom houd ik zo van de hardloperscommunity!

Hoe kijk ik nu op de Dam tot Damloop terug? Enigszins teleurgesteld, dat wel. Ik had een doel. Dit doel heb ik niet behaald. In mijn hoofd kan ik tig excuses, verklaringen en andere zaken gaan opnoemen waarom ik het niet behaald heb. Maar dat werkt niet. Althans; ik weet dat het er wel in zit. Het ging de dag ervoor ook. Dus ik moet het zien los te laten, want anders word ik alleen nog maar onzekerder. Dat is lastig, maar toch het beste. Heel toevallig kwam er ’s avonds een nieuwsbrief van een hardloopblog die ik volg, die een quote weergaf van acteur Will Rogers:

“Don’t Let Yesterday Take Up Too Much Of Today”.

..En dat heb ik vandaag dus ook niet gedaan. Ik heb lekker mijn hardloopschoenen aangetrokken voor een herstelrondje EN een nieuw doel gesteld. Mijn lief pacen naar een 5km tijd onder de 30 min. Een enorm leuk en waardevol doel, omdat ik mijn lief na een lange blessuretijd kan helpen weer enorm te rocken. En wat denk je? Totaal gerockt! Dus moraal van dit verhaal en dit lange raceverslag; een beetje lief zijn voor jezelf en in jezelf blijven geloven. Dan loopt alles los! Ik heb genoten van de Dam tot Damloop. Zowel de gewone, als de by Night!

Uiteindelijke tijd: 1:20:09.

Bij thuiskomst had ik niet echt zin om wat te koken. Dankzij de vele vertragingen van NS werd het Mister Big  Yellow M. Met daarna een Doritos Test, Chai Tea Latte en heel veel koekjes, stroopwafels en knuffelwerk. Een prima afsluiting van een supermegafantastisch weekend :)!

Hebben jullie ook gelopen? Vertel! Jullie doel behaald (en wat was dit?) en voor de hoeveelste keer deden jullie mee? Hoop dat jullie allemaal genoten hebben!