In mijn vorige blog konden jullie wat meer lezen over ‘the Before’. In deze blog vertel ik wat meer over de eerste #Raceday, van zaterdag 17 september. De Dam tot Damloop by Night. De race tijdens deze Raceday gaat om de volgende afstand: 5 Engelse Mijlen – 8 komma nog wat kilometer – Mijn Nike app liet me in de steek, maar mijn Polar gaf 8,06 km aan-. Ik had in een doordachte, maar toch ergens spontane mood, besloten dat ik beide races wilde gaan lopen. Maar er was wel een stuk onzekerheid. Dit omdat ik de hele week mijn tempo al niet kon vinden en ik in zijn algemeenheid wat meer vermoeider was dan normaal. Ik dacht dus tot op 5 minuten voor de start van de Night loop aan afhaken, maar wilde het gewoon graag meemaken en wilde ook kijken hoe mijn lijf het deed. Dus ging ik. Op naar de start.
Voordat de start er was, zat ik natuurlijk lekker op tijd in mijn hotelkamer. Ik had twee bedden. Lekker praktisch, want ik had een enorme koffer mee met verschillende outfits (ik wist niet of het zou gaan regenen en hoe warm het exact zou zijn) en besluit eerst constructief mijn outfits voor de avond en volgende dag klaar te leggen. Dit inclusief al het eten wat erbij hoort, speldjes, geld, noem maar op. Maar hierover valt meer te zien in het fotoverslag. Eenmaal aangekleed ga ik richting de trein, op naar Zaandam. Uiteraard veel te vroeg, maar ik was klaar. Dus ja; dan liever wachten in Zaandam dan wachten op een verlate trein (want ja; ik heb ook weer enorm veel vertraging gehad door de NS, dus calculeer ALTIJD extra tijd ;).
Goede voorbereiding is het halve werk 😉
Kortom: Ik was enorm op tijd (lees; 1,5 uur van tevoren stond ik al een beetje te kijken in Zaandam bij het parcours, de start, naar de andere lopers en maakte ik veelvuldig gebruik van mijn niet zo favoriete Dixie’s) en dus hadden mijn zenuwen de tijd om enorm op te kruipen. Ik ging op tijd het startvak in (ongeveer een half uur van tevoren) en stond mooi vooraan in het vak achter de wedstrijdlopers (volgens mij waren er in totaal maar 30 wedstrijdlopers etc.; maar die pikte je er ook wel zo uit. Echte gazelles, zo gestroomlijnd!).
Een heel erg leeg startvak 😉
Just me, myself en de lieve organisatie en vrijwilligers 😉
Blijft leuk die huisjes in Zaandam!
2 minuten voor de start
2 minuten voor de start druk ik mijn start knop van mijn Polar in om de GPS te zoeken. Daarna is mijn Nike app aan de beurt. Ook zet ik mijn ouderwetse iPod alvast aan en zet hem op nummertje 1 – ik heb hem wel eens niet terug gezet en dan stond hij bijna op het eind; en bij die ouderwetse dingen stopt het dan echt als je lijst ‘af’ is… -.
1 minuut voor start
De GPS is meestal er nu wel klaar voor. Ik kijk nog een keer op mijn horloge om te dubbelchecken en doe dit ook voor mijn telefoon
30 seconden voor start
Ik zet mijn Nike app aan en stop mijn telefoon weg. Ook mijn iPod gaat op play, die stop ik weg en mijn koptelefoon gaat op
De start
Ik begin met lopen en zodra ik de start overga druk ik de start knop van mijn Polar in.
Off we go… op naar 5 Engelse Mijlen, de helft van het echte werk van de dag later. Ik heb me voorgenomen om me in te houden en mijn lijf even te testen. Ik kan alvast verklappen dat het echt rustig aan doen niet werkte. Al voelde het WEL alsof ik rustig aan deed.
Kilometer 1
Voorzichtig en angstig ga ik de eerste kilometer in. Ik weet niet hoe mijn lijf meewerkt en probeer de spanning en mijn ademhaling onder controle te houden. Dat lukt nog niet helemaal. Ik start ook iets te snel, maar weet toch een beter tempo terug te vinden.
Kilometer 2
Ik ben al aan het rekenen dat kilometer 2 25% van de eindrace is en al 50% van de eerste helft. En als de helft erop zit, dan is de rest ook zo gedaan. Snap jij hem nog? Ik weet wel dat ik het warm heb. En het begint schemerig te worden. Ik bedenk dat ik toch liever een ochtendloper ben, maar ga braaf door. Heb wel moeite om een tempo te vinden waar ik lekker mee kan lopen met iemand. Het is nogal rustig op het parcours; had het veel drukker verwacht.
Kilometer 3 – 5
Tussen kilometer 3 en 5 gaat het eigenlijk op een soort van automatische piloot. Met kilometer 4 denk ik wel; hey dat is een beest aardig gemiddelde; en ik voel me goed, dus ik ga kijken wat er de tweede helft inzit. Zoals ik meestal het liefst loop; met een negative split. Maar voor de rest weinig wat me in deze kilometers opvalt. Wel pik ik ergens in dit schema iemand op die erg lekker loopt (later vraagt hij of hij me uit de wind moest houden, waarbij ik aangeef dat ie echt niet zo breed was dat dit zou lukken, maar dat ik het tempo heerlijk vond haha) en hier probeer ik bij te blijven. Het tempo is niet zo vast als wat ik zelf zou willen, soms gaat het me iets te snel en neem ik gas terug; en daarna gaat het wat te langzaam en ga ik er weer tegenaan.
Kilometer 6 – 8
Na kilometer 6 begin ik wel echt af te tellen. Ik vind 2 kilometer nog wel wat ‘lang’, maar altijd als ik nog 1,5 kilometer moet denk ik; dat zijn de laatste loodjes. Deze 1,5 km knip ik dan vaak op, dat is echt een tik. Meestal in stukjes van 500 meter. Onder die laatste kilometer probeer ik te bedenken wanneer ik mijn eindsprint ga inzetten. Alleen dan komt de laatste heuvel. Oei. Die had ik niet ingecalculeerd. Dat is even heftig! Ik voel dat ik vertraag. Heel irritant. Maar dan ga je naar beneden en zie je de laatste 300 meter. En de finish lijn. Ik voel nog best wat energie en ga vol gas. Maar wel met een dikke besefte glimlach de finish over. Ik zie namelijk boven de finish de tijd staan en denk; ik ga het redden. Onder die 37.30 min. Onder die tijd die ik vorige week zo graag wilde. Dus, knal en geef alles even. De laatste 1,5 km werd ik wel wat moe, maar wist ik dat ik best op tempo zat. Maar mijn lijf ging wel lekker en dus ik ook.
5 EM
Dat waren 5 Engelse Mijl. Mijn lijf voelt goed. Ik voel me goed. Mijn lijf deed het weer, ik kon de tempo’s makkelijk aan. OK, ik wilde het rustig aan doen, maar ergens gaf ik gas. Zonder hierbij stil te staan. Automatisme? Drive? Ik weet het niet. Mijn lichaam uittesten? Misschien wel. Energie van het parcours? Dat ook. Maar we zijn blij. Deze zitten erop. Met een mooie medaille en wat te eten ga ik lekker terug naar mijn hotel. Daar neem ik lekker wat stroopwafels en een kop thee en ga ik slapen… op naar D-day. Ik ben er klaar voor!
Officiële eindtijd: 37min23 sec. 9 seconden sneller dan de 5 Engelse Mijl die ik vorige week in Enschede liep, en voor deze wedstrijdvorm een PR (al heb ik veel snellere kilometers gehad op 8 kilometers o.a. in een 10 KM loop, maar goed). Ik had een heerlijke negative pace. De eerste helft liep ik in 4:39 en de tweede helft in 4:38 min/km. Mijn gemiddelde snelheid was 12,92 km/h en ik werd 107 van de totaal 1.943 deelnemers in de Business class. Nogmaals bedankt aan Isostar Nederland, want dankzij hen de ervaring dat ik beide races kon lopen.
Note to myself; neem de volgende keer wel even je hartslagband mee, want ik wil echt weer meer gaan meten hoe mijn hartslagzones zijn tijdens zo’n loop :).
In mijn volgende blog het Raceverslag over D-day: de Dam tot Damloop. 10 Engelse Mijlen knallen. Ik heb er enorm veel zin in. Maar hoe ging het echt? Lees dat hier.