Raceverslag || Zevenheuvelenloop
Hou van de Heuvels.
Het is 21 november 2016. En ik schrijf weer een raceverslag. Ik besef me heel goed van hoe veel geluk ik mag spreken dat ik dit verslag kan schrijven. Dat ik heb kunnen lopen. Nog lang niet op mijn ‘oude niveau’, maar dat ik het heb kunnen volbrengen. Uiteraard met heel veel voorbereiding en commitment, en zeker niet roekeloos, maar daar later meer over.
Deze 32e editie was een stormachtige editie. Dat sluit ook mooi aan bij de stormachtige weken die ik achter de rug heb.
Want ruim 8 weken geleden scheurde ik tijdens de halve marathon van Disneyland Paris (lees hier en hier meer over de ins- en outs) een spier. Diep in mijn kuit; de soleus spier. Gevolg: ik kon niks. De eerste 1,5 week moest ik met mijn been alleen maar omhoog. Iets het been aanraken ging al niet. Vervolgens kwam ik een drie wekelijks fysio traject van dry needling, massage en elektroden impulsen. Na veel rust mocht ik naar krukken, zonder dat mijn been nog de vloer kon aanraken. Vervolgens voorzichtig lopen met krukken. Toen met 1 kruk. Totdat ik ‘gewoon’ kon lopen – maar nog met veel pijn -. In de afgelopen 8 weken heb ik heel veel moeten laten, maar ook heel veel kunnen geven. In de vorm van doorzetten om snel te herstellen. Heel goed luisteren naar de fysio en heel veel oefeningen doen en heel veel fietsen (als runner ben ik niet echt fan van ‘indoor’ fietsen, maar dit ontlast wel en is dus heel erg goed). Enfin, dat was het kleine stukje wat ik toch wilde terug kijken, maar vanaf nu wil ik graag voorruit. En dus hieronder mijn raceverslag.
Wat vooraf ging.
Voordat ik zondag aan de start stond ging er natuurlijk wel wat aan vooraf. Want ik ging er niet zomaar staan. Ik heb heel erg lang getwijfeld om het af te zeggen, maar een stemmetje bleef spoken. Ik wist dat ik (waarschijnlijk) 15 kilometer niet ging volhouden. Ik fietste al wel heel erg veel, maar hardlopend met een pace van 5’44” en 2,5 – 4 km ging het niet. Goed. Toch na lang wikken en wegen en een onverwachtse wending (helaas niet zo’n leuke, want lieve Meike raakte geblesseerd en kon daardoor lieve Joanna niet pacen) besloot ik toch in ieder geval te starten. Met in mijn achterhoofd; ik kan naar elke kilometer uitstappen. Ik ga gewoon genieten van de omgeving, de mensen en elke kilometer. Ik heb Joanna een berichtje gestuurd met het aanbod haar te pacen – als ze dit zou willen – en dat bleek ze toch wel heel erg fijn te vinden. Dus stond ik aan de start met een aangepast plan: zo lang mogelijk Joanna begeleiden en samen met haar een fantastische (gedeeltelijke) race lopen. Als hier daardoor DNF had gestaan, dan was dit ook niet erg geweest. Gelukkig was haar gewenste pace (6’45”, met een negative split) voor mij wel te doen (dacht ik van tevoren) en dus hoopte ik in ieder geval tussen de 4 en 8 km mee te pakken.
Voor de start.
Voor de start heb ik nog even met een aantal super lieve mensen bij kunnen praten en die spraken nog wat extra moed in, maar ook een stuk voorzichtigheid. En dat waardeerde ik zo enorm. Maar als ik ook iets heb geleerd door deze laatste weken is dat ik echt naar m’n lichaam luister en dat genoeg is genoeg is. Dus ik hoopte de rest van de groep hiermee een klein beetje gerust te stellen dat ik niet zou terug vallen en het te gek zou laten zijn. Helaas door ziekte en blessure konden Shanice en Meike niet mee lopen, wat ik onwijs jammer vond. Dus ik hoop dat we volgend jaar wel deze run samen kunnen lopen.
De start
Joanna had wat vertraging en kwam dus vlak voordat we moesten starten binnen. Geen probleem, ik had haar speldjes en BIB al klaar liggen en een poncho en na een snelle pitstop op het toilet liepen we samen naar de start. Ik ben nog nooit zo relaxed na een start gelopen. Uiteraard was er wel een mental struggle, maar ik wist dat wat ik ook zou lopen; ik zou tevreden zijn. De enige ‘angst’ die ik had was; straks doet mijn been het helemaal niet. Die angst bleek achteraf helemaal ongegrond.
De run
De eerste kilometers
We begonnen te lopen. De eerste kilometers was ik heel erg aan het aftasten. Bij kilometer 1 en 2 merkte ik dat ik een mentale barrière aan het opbouwen was. Kan ik dit wel. Is dit wel goed voor mijn been. Ik besluit om echt alles uit te schakelen en te luisteren naar mijn lijf en niet naar mijn hoofd vol met bezwaren. Dit werkt. Vanaf kilometer 2 tot en met 7 sta ik versteld hoe het gaat. Geen echte pijn – ik voel de plek uiteraard wel – en ik heb zoveel plezier met Joanna. Ik voel me verplicht om haar een fantastische race te bezorgen en probeer een nette constante pace voor haar te creëren. Dat gaat ons super goed af!
Kilometer 7 -1 0
Kilometers 7 tot en met 10 waren voor mijn gevoel het ‘zwaarst’, nee, dat zeg ik niet goed. Deze kilometers was ik aan het aftellen met in het achterhoofd; als mijn been dan zeer gaat doen, echt zeer gaat doen, dan kan ik altijd nog wandelen. Want dan finish ik nog binnen die 2 uur. Want als ik de 10 kan halen, dan ga ik hem gewoon echt wel uitlopen! Rond kilometer 8 (schat ik) hebben we een flink stuk ‘vals plat’. Ik moet enorm lachen als Joanna zegt “I don’t even know the English phrase!” De hele weg praat ik namelijk Engels – dit is voor Joanna makkelijker – en ook tegen mede lopers. Dat is best ackward, haha. We liggen enorm dubbel vervolgens om de term ‘vals plat’. Rondom kilometers 8 – 10 kom ik ook wat mensen tegen die wandelen. Een meisje ken ik. Ik probeer haar moed in te praten. Ik weet niet of het werkt, want ik weet niet wat de oorzaak van het wandelen is. Toen iedereen zo lief voor mij was in Disney vond ik het zelf wel frustrerend en lief tegelijk; want ik WILDE wel verder, maar kon niet. Enfin; de sfeer is gewoon fantastisch. Over een kleine agressieve por na ;)! Ik kijk elke keer als Joanna iets achter me gaat lopen na of ze niet te ver uit m’n zicht verdwijnt. Want 10 lopers tussen elkaar en je bent elkaar al kwijt. En dat wilde ik niet: nee we starten samen EN als ik finish, dan finishen we SAMEN.
De foto hierboven was wel echt de mooiste selfie die ik gemaakt heb.. ;)!
Kilometer 10 – 15
Vanaf kilometer 10 tot en met 12 heb ik nog even wat mentale struggles gehad, maar verbaasde me voornamelijk hoe mijn been het deed. Ik had wel de ‘normale’ vermoeidheidssymptomen, maar dat kwam meer door het best pittige parcours in combinatie met het feit dat ik echt wel even uit de running ben geweest. De pace is prima vol te houden. Bij kilometer 12 vind iemand het nodig om niet op te letten en trapt/stapt tegen de achterkant van mijn ‘goede’ been. Toen schrok ik wel even. Ik kon alleen gelukkig snel corrigeren, maar dat voelde niet helemaal lekker. Dus toen begon ik een beetje te balen. Na de run loop ik hierdoor ook wat ‘houterig’, want mijn knie heeft er een lelijke klap door gekregen. Maar goed, eenmaal weer in ons tempo gaat het wel weer en ik besef me dat ik gewoon de run kan gaan uitlopen met Joanna. Dit besef kwam tussen kilometer 12 en 13. En wat zijn die laatste kilometers dan mooi.
De laatste kilometer
Joanna heeft het zwaar de laatste kilometer. Ik ben zelf zo enorm euforisch dat ik bruis van de energie en merk dat m’n pace wat omhoog schiet. Ik doe snel wat gas terug en wacht weer op Joanna. Bij de 750 meter begin ik haar te roepen en bij 500 meter voor de finish besluit ik haar hand vast te grijpen om de laatste meters nog even zo goed mogelijk proberen door te komen. Niet te gek, maar wel nog net even alles eruit halen. Ik volg Joanna haar passen en merk aan haar dat ze ook steeds weer sneller gaat. De laatste 100 meter trekt ze mij na voren, zo erg dat ze versneld ;)!
In 1 uur 40 minuten en 59 seconden komen we over de finish. Voor Joanna haar PR op 15 kilometer EN haar PR op de 7 Heuvelenloop. Voor mij? Ook een echte overwinning. Een overwinning op een mentale struggle. Een eerste stap naar volledig herstel. Ja: ik besef dat ik normaal in deze tijd een halve marathon loop en dus nog een lange weg te gaan heb, maar ik besef nog meer hoe veel geluk ik heb dat ik nu al deze afstand heb kunnen volbrengen en hoe mijn lijf reageert. De day after voelt ook alles goed en niet overgeforceerd (behalve mijn ‘goede’ been door de trap/schop die het heeft gehad). Kortom: een hele dikke glimlach en ik kijk met een fantastisch gevoel terug naar deze wedstrijd en kan niet wachten om hem volgend jaar (hopelijk) volledig hersteld te mogen lopen.
Ik wil graag iedereen bedanken die me niet alleen gisteren maar ook de afgelopen weken zo veel hebben gesteund met hun lieve woorden. Hun motivatie. Hun simpele ‘hoe gaat het’ of ‘hopelijk ben je snel beter’. Al deze lieve woorden hebben me echt geholpen om niet mijn doel; volledig herstel, los te laten. Want ik heb echt wel dagen gehad dat ik liever helemaal niks deed. Want je moet door je eigen pijngrens heen. Je moet hard werken. En je moet dit elke dag vol overgave doen. Met in mijn hoofd weer van mijn passie volledig te kunnen genieten zonder pijn, daar doe ik het voor. En dat dit een eerste stap in de goede richting is, daar ben ik meer dan dankbaar voor.
Want wat houd ik van de heuvels, en wat houd ik van hardlopen.