Reisverslag: Spitsbergen Marathon (Svalbard) met Arctic Marathon

Reisverslag: Spitsbergen Marathon (Svalbard) met Arctic Marathon

Het afgelopen weekend was ik op wel een heel bijzondere en magische plek op deze mooie diverse aardbol. Ik kreeg de kans om de meest Noordelijke Marathon van de wereld op vaste grond te lopen, de Spitsbergen Marathon. Dit is bovendien de enige marathon ter wereld (!), waarbij je wordt beveiligd tegen ijsberen. Je kunt je voorstellen dat dit een once in a lifetime experience was. Dus wil je weten hoe ik deze reis heb ervaren? Lees dan gauw hieronder verder! En mocht je willen weten hoe ik de race heb ervaren van de Spitsbergen Marathon, dan moet je even hier naar deze pagina gaan. Het was namelijk te veel en te mooi, ondanks de korte periode dat ik er was, om alles in een verhaal te gieten. Dan is het nu tijd voor mijn reisverslag van de Spitsbergen Marathon (Svalbard).

Voor het raceverslag, klik hier.

Vrijdag 1 juni (of donderdag 31 mei heel laat, het is maar hoe je het bekijkt).

Het waanzinnige avontuur startte met mij als nachtbraker. Om 3.00 uur van donderdag op vrijdag zit ik namelijk al in de auto vanuit het mooie Twente op weg naar Schiphol. Daar moeten we het liefst voor 5.00 uur inchecken. Gaap, gaap en nog eens gaap en dan ben ik op Schiphol. Het inchecken gaat eigenlijk best snel, er is een aparte balie voor onze groep gereserveerd (en in mijn slaapwandeling heb ik de groep die de lopers stond op te wachten helemaal gemist). Na mij sluiten ze echter de balie en heb ik medelijden met wie nog moet inchecken, want het is om 5.00 uur in de ochtend echt al super vol op de luchthaven, niet normaal. Maar goed, terug naar de reis. Na het inchecken loop ik meteen rustig naar de Gate. Eerst loop ik natuurlijk helemaal verkeerd, want ik lees mijn ticket verkeerd (gaap.). Als ik vervolgens goed loop, loop ik eerst even lekker langs de Tax Free om mijn gezicht in een crème te hullen. Kan vast geen kwaad 😉. Vervolgens ga ik bij de gate zitten en raak ik al in gesprek met een aantal lopers. Bizar hoe snel je gewoon een klik hebt met mensen die je nog nooit hebt gezien. We praten honderduit en al snel voegt de organisatie van Arctic Marathon zich bij onze groep. Het is bijzonder om te zien met hoeveel passie en energie ze de lopers tijdens deze reis begeleiden en hoe we in alles ontzorgd (volgens mij is dit geen officieel woord, maar je snapt best wat ik bedoel denk ik) worden.

Where’s the food?

Inmiddels heb ik al best trek en neem ik een boterham en scoor ik een lekkere Caramel Latte bij de Starbucks. Ook neem ik direct daarna nog een Belvita en een Bolletje Goedbezig. Daarna is het al gauw tijd om te boarden. Als we in het vliegtuig zitten krijgen we te horen dat de vlucht door de mist helaas vertraging heeft. Uiteindelijk blijkt de aangekondigde vertraging niet helemaal te kloppen en kunnen we gelukkig iets eerder de lucht in. Tijdens de vlucht komt Hikmet van de Arctic Marathon nog langs om de laatste vragen te beantwoorden.

Ik spreek mijn twijfels uit of ik het wel aan kan om de hele marathon te lopen. Dat was wel het plan, maar ik voel me nog wat onzeker over mijn lijf en ook mentaal heb ik een paar zware maanden al achter de rug, wat er gewoon is ingehakt.

Het zijn twee rondes van 21,1 kilometer, dus als ik het niet trek kan ik altijd uitstappen. Dit kan overigens op elk moment, want dan halen ze je zo op. Dit geeft me ergens rust in mijn hoofd, al geeft Hikmet wel aan dat als ik uitstap na een ronde, dat ik dan een DNF achter mijn naam krijg. Oei. Ik spar nog wat met het thuisfront en eigenlijk is de conclusie : je bent hier (waarschijnlijk) maar een keer. Wat is het ergste dat je kan overkomen? Die halve, dat zit wel goed. Als je die binnen de 2 uur loopt dan heb je nog 4 uur over voor de laatste helft, misschien zelf iets meer. Want je mag er 6 uur over doen en die laatste minuten doen ze vast niet moeilijk over. Deze gedachte stelt me iets meer gerust en ik probeer tijdens de vlucht lekker wat rust te pakken. De vlucht gaat heel snel en iets na de middag landen we in Spitsbergen (Svalbard) en gaan we, nadat we onze koffers hebben opgepikt (op de enige band die er is 😊), op weg naar Longyearbyen..

Na het inchecken in het hotel, Svalbard Hotell & Lodge, besluit ik even op bed te gaan liggen. Hierna wil ik graag een testrondje doen. Nog half slaperig stap ik in mijn lange broek en t-shirt. Ik ben benieuwd of dit te warm of te koud is qua kleding. Ik loop richting het water tot het moment dat ik niet verder kan (bord: pas op voor ijsberen is de grens), maak daar wat foto’s en loop terug. Dat voelt heel erg goed! Ook weer een positief mentaal vinkje.

De omgeving is heel bijzonder. Het is nu niet echt dat je zegt een ‘mooie natuur’, het landschap oogt wat kaal, maar wel onwijs bijzonder door alle bergen en witte sneeuwtoppen. Her en der vind je nog wat verstopte sneeuw en zie je een rendier rondlopen, die alleen maar op Spitsbergen te vinden is. Hij lijkt niet op Rudolph, laat maar zeggen.

Qua kleding ben ik trouwens nog niet veel wijzer. Zonder de wind is het prima te doen in een t-shirt, maar als de wind opsteekt is het toch best wat fris. Daar moet ik morgen dus zeker rekening mee houden. Eenmaal in het hotel stap ik lekker onder de douche en bereid ik al wat zaken voor de volgende dag voor. Ik stal al mijn eten uit, leg alvast wat optionele kleding klaar, eet even snel nog een cakeje en wat noten en denk dan: ik kan het beste nog even een late lunch nemen (inmiddels is het tussen 15.30 en 16.00 uur). Ik kom in een leuk restaurantje terecht en bestel mezelf een heerlijke lunch. Genieten!

Na de lunch loop ik terug naar het hotel, waar we kunnen wachten op de Pasta Party. Weer klets ik met een aantal mensen die ik vandaag voor het eerst heb ontmoet. Het is echt een super gezellige groep.

Vrijdagavond vertrekken we met een bus vanaf ons hotel naar Camp Barentz voor een echte Pasta Party in een grote tent! Door het ruige landschap, waar we morgen ook zullen lopen, komen we op een vlakte waar een grote tent staat. In die tent is het lekker warm en staat er een heerlijk pasta buffet EN dessert buffet voor ons klaar. Ik schep twee keer goed op (mjum!) en geniet wederom van het gezelschap en de omgeving. We krijgen ook nu eindelijk ons startnummer inclusief wedstrijdshirt, zodat het wel echt begint te voelen. Ik heb een laag nummer, nummer 25. Dat vind ik zelf heel erg leuk! Ook horen we nog hoe de ijsberen beveiliging in zijn werk gaat en zelfs op dit moment worden we al beschermd door deze beveiliging, omdat we op terrein zijn waar dit nodig is. Heel gek om te beseffen dat serieus een week voor deze week op het parcours van de marathon gewoon een ijsbeer aan het snuffelen is geweest.

Rond 22.00 uur is de Pastaparty afgelopen en gaan we weer met de bus naar huis. Het is dan nog steeds licht. Ik vind dit wel heerlijk, maar ook wel weer erg gek. Nu ben ik zelf door alle indrukken toch onwijs moe en kan dus best redelijk slapen. Moet ook wel, want om 7.00 uur de volgende ochtend gaat de wekker weer.

Zaterdag 2 juni: Raceday en Huset Medal Party en Diner

Ik start de zaterdag met het twijfelen over welke outfit ik aan moet. Als ik ben omgekleed ga ik op weg naar het ontbijt. Ik werk een behoorlijk ontbijt weg met 3 boterhammen, havermout, Nutella, honing, espresso en koffie en snoep nog wat lekkere andere dingen. Lekker! Ik ben hier zo van aan het genieten. Ondertussen praten we met de lopers nog bij over hoeveel gelletjes er wordt meegenomen en wat de plannen zijn. Een collega loper geeft aan dat hij niet genoeg gelletjes bij zich heeft, maar gelukkig ben ik altijd iets te goed voorbereid en geef ik aan dat ik genoeg heb en geef ik even later 2 gelletjes voor hem af. Fijn dat je elkaar zo kunt helpen! Na het ontbijt loop ik nog weer naar mijn kamer, we lopen om 9.15 richting de start met de groep marathon lopers. Op de kamer besluit ik dat mijn outfit toch niet geschikt is, dus wissel ik van outfit. Ik neem nog wat sportdrank en ga nog heel even liggen. Ik begin nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden.

Om 9.15 lopen we met een groep lopers en wat fans naar de start. Het enthousiasme en de spanning is te voelen. De start van de Spitsbergen Marathon is bij de sporthal van Longyearbyen en na slechts een paar minuten lopen komen we hier aan. Ik snuffel nog bij de kleren en merchandizing gear die ze verkopen en besluit dat als ik het ga halen dat ik dan het officiële marathon vestje voor mezelf mag aanschaffen. Er is er nog 1 in mijn maat en het kreng kost € 100,-. Maar hey, wanneer kom je hier nou? Dus. Dat wordt mijn doel. Lopen en dat ding scoren. Omdat de start echt letterlijk voor de sporthal is, kunnen we nog even binnen hangen voordat we beginnen. Ik ben helemaal ready to go, al twijfel ik nog of ik mijn vest moet aanhouden of niet. De rest van het raceverslag vindt je hier!

Na de race was het tijd voor een bad. Een heel lang bad. Dat deed me goed! Daarnaast goed bij eten en drinken om weer wat energie te krijgen.

Op zaterdagavond werden alle resultaten goed gevierd tijdens een speciaal georganiseerd diner en medalparty in Huset. We waren al langs dit gebouw gelopen tijdens de race en nu konden we het gelukkig even goed bekijken. Een super locatie, maar die trappen, pffff! Nu viel het gelukkig mee, maar je voelde wel dat je bezig was geweest vandaag laat maar zeggen.

Tijdens het eten kwam Hikmet nog met de laatste updates voor de dag erna en vanaf 21.30 volgde een prijzen ceremonie. Zo gaaf om te zien uit welke landen alle lopers kwamen: Noorwegen, Polen, Italie, Belgie, Rusland, Nederland, noem maar op.

En met veel trots kan ik zeggen dat ik 2^e dame overall ben geworden, eerste dame in mijn leeftijdscategorie en 15^e overall op de marathon afstand. Dit was reden voor een feestje!

Laat in de avond was het tijd om terug naar het hotel te lopen en de oogjes te sluiten. Echt slapen deed ik deze nacht niet en om 7.15 was ik al weer klaarwakker.

Zondag 3 juni

Op zondagochtend hoefden we eigenlijk pas om 11.00 uur uit te checken. Ik had geen activiteit gepland, want ik durfde het niet aan om op een boot op pad te gaan en dit was gezien de enorme vraag naar de activiteiten nog de enige activiteit die vrij was. Ik had eigenlijk nog wel zin om wat te doen. Het liefst zou ik een rondje gaan rennen, maar mijn benen en hoofd gaven aan dat dit niet verstandig was. Maar je bent wellicht maar 1 keer op zo’n bijzondere plek en dus wilde ik er optimaal van genieten. Ik begon eerst mijn koffer in te pakken en nam weer lekker een douche.  Daarna heerlijk uitgebreid ontbijten.

Tijdens het ontbijt zit ik gezellig bij Jeroen en kletsen we nog wat bij. Jeroen gaat nog even op pad en ik blijf in mijn eentje achter. Ik wil eigenlijk een foto van mijn  medaille bij het bord van de ijsberen en besluit hier heen te wandelen. Ik ben echter helemaal niet aan het opletten en loop verkeerd. Omdat ik mijn benen best wel voel, heb ik geen zin om de goede route op te zoeken en besluit ik terug naar het hotel te gaan.

Onderweg kom ik Jeroen weer tegen. Hij is op de fiets heel Longyearbyen al aan het verkennen geweest. Dat is leuk! Ik vraag of hij het leuk vindt om gezelschap te hebben en we regelen nog een fiets. We bezoeken nog het museum en het bord met de ijsberen en daarna lunchen we nog even samen. Ook sluit Rian bij ons aan. Het is echt zo bijzonder hoe je zo een klik kunt hebben met mensen die je nog nooit heb gezien, dit maakt me ook weer dankbaar dat ik deze waanzinnige reis heb mogen meemaken.

Na de lunch is het toch echt tijd om naar het hotel terug te keren en ons klaar te maken voor het vertrek. Jammer, maar helaas!

Via het hotel worden we weer naar het vliegveld gereden en kunnen we al snel inchecken en boarden. Heel anders dan het drukke Schiphol. 2 incheckbalies, een grote ruimte om te wachten en het is opstellen in rijen van twee om het vliegveld in te stappen. Dat dit wat provisorisch is blijkt uit het feit dat er wordt omgeroepen dat we een verstekeling in ons vliegtuig hebben, die onderweg zou moeten gaan naar Oslo en dus snel moet overstappen 😊.

De terugweg zijn we trouwens een stuk sneller dan de heenweg, we vliegen in 3 uur en 45 minuten terug. Dit komt door het lege vliegtuig en de weinig (in verhouding) bagage. Op de terugweg heb ik weer 3 stoelen voor me en probeer ik nog wat te chillen. Met die toffe medaille om mijn nek. Die is van deur tot deur niet van mijn zijde geweken. Moe maar heel voldaan slaap ik die nacht na een intensief maar prachtig weekend weer in mijn eigen vertrouwde bedje.

Arctic Marathon: bedankt!

Ik wil nogmaals de organisatie van de Arctic Marathon bedanken, die met enorm veel passie en enthousiasme ons zowel in het voortraject als tijdens de reis hebben bediend. Hikmet, Raoul, Sebastiaan, Nicky en Jill: bedankt!

Trouwens, de inschrijving voor volgend jaar is al geopend. Het is dan tijdens het Hemelvaart weekend, dus zelfs 4 dagen in plaats van 3! Op dit moment krijg je nog 200 euro vroegboek korting. Droom je van een unieke (halve) marathon? Dan zou ik me zeker eens verdiepen in de Spitsbergen Marathon en een kijkje nemen op de website van Arctic Marathon.  Het lijkt een enorm bedrag, maar je wordt totaal ontzorgd. Ook is het heel anders dan bij een Nederlandse race: je krijgt een officiële oorkonde, een medaille, tijdswaarneming, een pakket met gratis hardloopshirt, er is een Medal Party met diner en onbeperkt drinken, noem maar op. Het enige wat je zelf moet regelen en extra bij kunt boeken zijn de excursies en je lunch. En je benen moeten echt zelf de afstand lopen 😉! Daarnaast waren er dit jaar 2 super gave clinics waar je gratis ook nog eens aan deel kon nemen als deelnemer. Kortom : alles op en top geregeld.

Lijkt het je wat om zo’n unieke (halve) marathon te gaan lopen? Of heb je zelf al eens op een hele bijzondere plek gelopen die ik zeker eens moet zien? Ik ben benieuwd! Laat een berichtje achter, leuk!