Hoi daar! Daar ben ik weer op je scherm. Ik kan zeggen ‘terug van weg geweest’, maar ik ben zelf nooit weg geweest, dus dat zou de verkeerde uitdrukking zijn. Wel kan ik zeggen ‘terug vanuit een radiostilte op mijn blog’. Niet zo sprekend, maar wel de waarheid.
De eerste titel die ik in gedachten had was dan ook iets clichés in de trend van ‘I AM BACK’. Maar dat past niet bij mij en met dat ik had laten bezinken wat me heeft doen ‘terugkomen’, dan is deze titel wel heel toepasselijk.
“Watskeburt?”
Ik ben iemand die liever vooruit kijkt dan achterom, dus ik ga er niet heel lang bij stilstaan in deze blog. Het komt er op neer dat hoe sterk je fundering ook is, als je klap op klap op klap krijgt, is het moeilijk om rechtop te blijven staan. Dat is een beetje het gevoel dat de afgelopen maanden heeft gespeeld. Een combinatie van factoren speelden hier enorm in mee. Hierdoor was het voor mij belangrijk om een goede balans proberen terug te vinden, maar ook te kijken waar mijn prioriteit aan focus op lag. Normaliter ben ik een echte multitasker en jongleer ik moeiteloos 10 ballen hoog, maar op dit moment lukte dit niet. Hierdoor vond ik mijn blog minder belangrijk en focuste ik me meer op de zaken die er voor mij op dat moment echt toe deden (en doen).
“Maar je bent terug”?
Zoals ik al schetste, ik ben gelukkig nooit weg geweest. Wel was het heel erg stil op mijn blog. En dat vond ik zelf ook super jammer. Want wat ik leuk vind is mijn passie delen. Mensen enthousiasmeren. Mensen inspireren. Mijn warrige hersenspinsels op digitaal papier zetten. Maar dat lukte even niet. Tot aan een moment gisteren. Het moment dat me deed beseffen ‘samen sta je sterker’, en het moment waarbij ik dacht: ‘ik heb zin om weer in die digitale pen te kruipen’. Want ideeën waren er genoeg de laatste maanden. Ook genoeg eerste regels die ik typte. Maar ik kon een mentale, fysieke, digitale drempel niet over om verder te gaan. Maar nu dus (in ieder geval tot aan deze blog), wel!
En nu?
Nou, het eerste wat ik ga doen is een raceverslag typen van de Ladies Parkrun van zaterdag 24 maart 2018, gisteren, dus. Ik liep hier als haas mee voor mijn lieve zusje, Manon. Ik heb de hele race met een big smile gelopen. En het deed me beseffen hoe veel sterker je staat als je dingen samen doet. Ik vind het leuk om mensen te helpen en mensen in hun kracht te plaatsen, maar andersom doen mensen dit ook voor mij. Soms zonder dat ik het door heb. Ik ben namelijk behoorlijk op mezelf. Ik zadel anderen niet op met mijn ‘problemen’ en als iemand aan mij vraagt hoe het is, dan is het ‘goed’. Niet alleen omdat ik graag mijn eigen zaakjes in controle heb en graag dingen zelf oplos, ook omdat ik gewoon altijd probeer het positieve in iets te zien. Ik geloof sterk in positiviteit en positieve energie. Maar soms wil dit even niet en die periode heb ik de afgelopen tijd gehad. Ik hoop dat ik de komende tijd een betere balans kan vinden en ik dus weer wat leuke blogs erin kan slingeren. Want samen betekent niet altijd samen in de letterlijke zin van het woord, maar betekent voor mij verbinden. Dit kan op tig manieren. Ik voelde me gisteren in ieder geval sterker dan in een lange tijd en dit gevoel blijf ik proberen vast te houden.
Tot gauw!