See me through. Ja. Ik doorzie mezelf. Lieve hardloopschoen. Lieve buitenlucht. Lieve endorfines. Ik mis jullie zo. De dagen kom ik op dit moment door door heel veel blogs te lezen. Klakkeloos klik ik de ene link naar de andere link aan om de verveling tegen te gaan. En lees ik mooie verhalen. Herkenbare verhalen. Motivatieverhalen. En kan ik geen lunchbrunch tips meer zien (me getting hangry) Ook verhalen die me nog weer even met de neus op de feiten drukken. Waarbij alles weer gaat kriebelen. Want ik mis mijn hardloopschoenen. Ik mis de buitenlucht. Ik mis bewegen. Ik mis zelf dingen kunnen pakken en vervoeren. Ik mis mijn endorfines. Ja. De mijne. Want die van een ander zijn lang niet zo fijn als die van mij. Dat is wat ik mezelf in ieder geval wijsmaak. Eigenlijk mis ik nog veel meer. Lekker kunnen douchen. Gewoon snel naar de wc als je moet. Lekker wandelen met de hond. Zelf je spullen uit de koelkast pakken zonder moeite. Een bakje koffie. Koffie…. De deur open doen voor de postbode. Even snel langs de supermarkt om boodschappen te doen. Even langs mijn ouders rijden. Lekker naar de sportschool. Lekker baantjes trekken in het zwembad. Lekker eten koken. Ik mis kleine en grote dingen. Maar ik mis vooral nu echt mijn hardlooprondjes.
Four Day Itch.
Het is al weer vier dagen geleden toen ik voor het laatst normaal kon bewegen. Lekker mijn ding kunnen doen. Lekker hardlopen. Genieten. Doen waar ik blij van word. Totdat het mis ging. Daar hebben jullie al uitgebreid over kunnen lezen. En nu, vier dagen later, kan ik nog steeds niks met mijn linkerbeen. Ik kan er nog steeds niet op staan en kom de dag door op ibuprofen en paracetamol. Ik voel me naar vier dagen een ander mens. Niet dat ik per definitie kan zeggen dat ik mezelf een leuker mens vind. Eerder het tegenovergestelde. Op dag 1 werd ik al gek van mezelf en nu op dag 4 (waarbij die dag al weer grotendeels voorbij is) weet ik gewoon niet waar ik mezelf laten moet. Ik ben al 2 uur in desperate need of coffee, maar ik weet hoeveel pijn het doet om mezelf naar beneden te manoeuvreren. Ik weet ook dat, als ik eenmaal beneden ben aangekomen, ik daarna gewoon niet meer naar boven kan komen. Dat kan dan pas aan het eind van de avond. Want daar heb ik hulp voor nodig. En dan moet ik weer over m’n pijn heen om het te kunnen doen. Ik voel mezelf dus een beetje zielig. En als ik iets niet wil is het dat. Want ik weet dat ik niet zielig ben. Want ik heb lieve familie die voor me klaar staat, ik kan gewoon gelukkig thuis werken, ik heb een fijn bed, een lieve hond. Maar dit alles weerhoudt me niet van het gevoel me toch weer even zielig te voelen. Want als ik diep in mijn hart kijk dan weet ik dat ik nu op dit moment mijn passie niet kan uitoefenen. En dat is op zijn minst best treurig.
Lieve hardloopschoen. Lieve buitenlucht. Lieve endorfines. Ik mis jullie zo.
Lets X-Ray.
See me through. OK, om toch nog een positieve noot eraan toe te voegen, inmiddels ben ik al weer wat dokter en fysio bezoekjes verder (vraag niet hoe ik me fysiek van A naar B beweeg; zelfs met hulpmiddelen en hulpmensen is dit een drama) en wacht ik nu op morgen. Want dan krijg wordt er een röntgenfoto gemaakt van mijn linkerbeen. Je weet wel, zo’n toffe X-ray. Die me nog letterlijker gaat doorkijken. Die moet uitwijzen wat er nu echt aan de hand is. Want die zweepslag lijkt het toch niet te zijn (goh). Maar wat het dan wel is, dat is lastig. De kans op botscheurtjes is enorm klein, maar willen ze uitsluiten. Misschien toch een spierscheur die dieper zit. Of daar bij een beschadiging aan het botvlies. I don’t know. Ik ben geen arts en ik ben nog niet in de fase dat ik zin heb om te Googlen naar alle mogelijke aandoeningen. Ik wil maar 1 ding. Gewoon werken aan mijn herstel. Dus zeg me wat het is, en zeg me wat ik moet doen zodat het zo snel mogelijk voorbij is. Mag ik dan volgende week weer lopen? Alsjeblieft? Grapje. Ik weet dat dit er niet in zit. Maar na een lange, lange periode met heel veel energie, waanzinnige lopen en heel veel mooie runnersmomenten is dit even een tegenslag die ik niet in had gecalculeerd. De komende twee weken stonden er nog super mooie wedstrijden op de planning, waarvoor ik me met een snik heb moeten afmelden. Ik hoop stiekem dat er dit jaar nog wel wat in zit, maar op dit moment weet ik het even niet. Maar we blijven positief. Positief. Want ze zeggen toch ook; wat in het vat zit, verzuurd niet.
So yeah. I’ll be back… En dan maak ik het goed met al mijn lieve hardloopschoenen. Dan zal ik die regen met een dikke glimlach trotseren. Een beetje sneeuw? Geen probleem. Die fijne endorfines omarmen en me zelf nog sterker maken zodat ik hopelijk dit nooit hoef mee te maken.
Because let me make sure.
I didn’t come this far, to only come this far.
En als iemand zich verveeld, een espresso met een zoetje. Lekker. Wel uit m’n favoriete espresso glaasje. Die staat nu leeg naast m’n bed………. 😉
Liefs Patty