Zondag 29 januari 2017. Niet alleen is de eerste maand van een nieuw jaar al weer (bijna) voorbij gevlogen, ook is het al weer een maand langer dat ik keihard werk aan het herstel van een flinke spierscheur. Ik liefkoos deze af en toe (not) met de hashtag project #doeispierscheur, maar eerlijk: ik baal elke dag nog als een stekker. Om bijvoorbeeld de volgende redenen:
- Ik kan nog steeds niet mijn vertrouwde oude lange duurloop afstanden aan van rond de 24 kilometer.
- Als ik afstanden langer dan 7 kilometer loop, durf ik dit meestal niet zonder even te pauzeren tussendoor omdat ik bang ben dat ik weer terug val en de blessure, of een andere blessure, terug komt.
- Ik ben voor mijn doen een totale slak. Waar ik vorig jaar in januari nog in korte trainingen van 7-8 kilometer wel eens ‘gewoon’ een pace haalde van 4’38”, is mijn snelste pace nu op de 5 km 5’08”. Dit is dus nog lange niet waar ik was; en ik heb vorig jaar na januari maanden getraind om nog sneller dan dit te worden, dus voor deze maand stond er toch echt wel wat snellers op de planning.
- Niet alleen ben ik fysiek nog niet 100%, ook mentaal sloopt dit project me wel vaker dan eens.
- Het project schopte mijn #runningstreak plan door de war waardoor ik na ruim 200 dagen er plots mee moest stoppen :(.
Nu kan je zeggen: wees niet zo hard voor jezelf, het komt wel goed. Dat komt het vast ook wel, maar soms moet je ook een angst in jezelf overbruggen om vooruit te komen. Ik merkte dit heel erg de laatste 2 weken. Er is een soort natuurlijke angst/grens ontstaan waarbij ik het doodeng vind om..
A) Harder te gaan lopen.
B) Langere afstanden te lopen.
Met als gevolg dat ik dus nog chagrijniger word dan dat ik al ben wanneer ik mijn passie tot de volle 100% kan uitoefenen en dat ik het gevoel heb dat ik stil sta en dus te weinig progressie boek. Natuurlijk ook niet 100% waar, maar ik wil geen millimeters vooruit, ik wil springen, stappen, rennen vooruit… Dus vond ik het vandaag tijd voor een goed, streng en rechtvaardig gesprek met mezelf. Waarin ik mezelf eens streng toesprak en mezelf de volgende vragen voorlegde
A) Waarom heb je nu deze angst?
B) Waarom probeer je het niet?
C) Wat heb je te verliezen?
Ik zal de antwoorden op die vragen aan mezelf heel kort samenvatten, hoewel ik voor de start van mijn run vandaag en ook gedurende 80% denk ik van deze run de antwoorden elke keer wat herformuleerden, maar waarin de kern was:
A) Omdat ik nooit, NOOIT weer zo’n vreselijke blessure als die van september weer wil meemaken
B) Goed punt, ga ik gewoon doen
C) Ook een goed punt, alleen dan verwijs ik graag weer even naar A.
Met dit in mijn achterhoofd begon mijn duurloopje van vandaag met de volgende planning:
1. Ik ga voor die minimaal 10 km als mijn been hier zin in heeft
2. Ik ga er een langzame duurloop van maken, hopelijk kan ik dan wat meer kilometers aan
3. Ik ga voor minimaal 12 km…
4. Ik ga voor minimaal 13 km..
21. Flashforward… FUCK YOU SPIERSCHEUR, ik ga voor die HALVE! Nee, niet zonder pauzes. En ja, voor mij op een slakkentempo. Maar ik ga het gewoon DOEN.
En wat gebeurde er? Aan het eind van mijn run toen ik voor mijn huis weer stond stond er 21.2 kilometer op de teller. En de pauzes waar ik even ben gestopt niet meegerekend deed ik hier 01:58:18:2 over. Minder dan 2 uur. En hiermee ben ik voor nu dan wel weer heel erg tevreden (toch niet té hard voor mezelf ;)) (Footnote: Strava gaf een tijd van 1:57:58 weer, hoewel ik graag met deze tijd wil pronken, vertrouw ik meer op mijn Polar :))!
Resulteerde overigens in het feit dat ik ongeveer de laatste 14 km zonder te stoppen heb gelopen als ik er goed over nadenk. Toch een stukje mentaal dat ik bij een run langer dan 7 km bang ben dat ik iets forceer als ik niet even stop. Weer wat geleerd.
Het is dus soms goed om ook jezelf kritisch toe te spreken. Ik wil zeker niet te hard voor mezelf zijn, maar kritisch evalueren en kijken naar bottlenecks is nooit verkeerd. Dat heb ik vandaag ook gedaan en ik ben erg blij met de uitkomst. Het resulteerde in drekkerige, natte, grauwe kilometers, maar who cares? As long as I can run, I am happy. Ik ga gewoon dit jaar het beste van alles maken. Misschien word ik niet de snelste Patty ooit, maar ik ga van elke kilometer genieten. En ja: dit betekent elke dag werken aan herstel en bouwen aan meer spierkracht, minder pijntjes en ja: dit zal soms een stapje terug moeten betekenen, maar zo lang ik in mezelf blijf geloven ga ik vervolgens toch echt weer voor die twee stappen vooruit. En ik blijf dromen over die eerste marathon. Zou dit dan toch in 2017 gaan lukken? Geen idee. Maar ik blijf er keihard voor werken. En niet te veel achteruit kijken, maar blijven focussen op vooruitgang. Laat je angst je niet beperken! Angst is nooit een goede raadgever. Kracht, focus, doorzettingsvermogen en een beetje vertrouwen in jezelf, wél!
Moraal: wees zeker lief voor jezelf, maar blijf streven naar progressie. Durf jezelf ook vragen te stellen waarom iets loopt zoals het loopt. Of juist waarom iets niet loopt zoals het zou moeten lopen. Want ook dit zal er uiteindelijk voor zorgen dat jij er sterker uit komt. En dus uiteindelijk niet meer dan lief voor jezelf geweest bent.
Dus.. is het voor jou nu ook tijd voor een goed gesprek met jezelf?
Maak er een fijne zondag van!