Enschede Marathon 2018: Double the runs, double the fun(s)!

Double the runs, double the fun(s)!

Terwijl ik deze blog begin te schrijven, kijk ik naar buiten en is het grijs. Heel grijs. En regenachtig. Hoe anders was het weer vorige week zondag tijdens de Enschede Marathon 2018? Een stralende dag, met voor velen iets te hoge temperaturen. Maar ik heb genoten. Waarom? Dat lees je nu hieronder. De titel verklapt het al een beetje: double the runs, double the fun(s)!

Cadeautje, schat!

Ik had het lumineuze idee om mijn lief een sportief verjaardagscadeau te doen. Hij was 21 april jarig en ik vind het leuk om te verrassen met dingen anders dan anders. Ik had al een klein tipje van de sluier gelicht over mijn plannen, maar zijn reactie was toch echt ‘nee’. Maar goed, daar ging hij niet mee wegkomen. We hadden 21 april een erg leuk (iets te leuk) feestje met de benodigde hapjes, drankjes, biertjes, wijntjes en Havana rum. ’s Avonds nog even lekker uit eten en toen waren de (hoe we het hier in Twente zeggen spreekwoordelijke) knollen wel op. Maar, ik ben van stick to the plan en ik leg braaf al onze spulletjes klaar. Er werd nog wel even gevraagd “wat ben je aan het doen” en toen was mijn antwoord: “alles klaarleggen voor morgen”. Er werd nog niet écht enthousiast gereageerd, maar goed, wat wil je met het warme weer, iets te gezellige dagen en het feit dat je als je iets doet er ook voor wilt gaan. Maar ik wist dat we het gingen rocken, samen.

Oei, dat is vroeg.

De ochtend van de Enschede Marathon 2018 (dat klinkt elke keer alsof ik me een hele afstand heb gelopen, nou, niet, dus! Dat was weggelegd voor de echte die-hards. Al had ik daar graag willen staan, maar goed, dat kan m’n lijf nog niet weer aan) werd ik al vroeg wakker. Oei. Daar had ik wel even moeite mee. Maar, ik ging het (niet meer zo) spontane cadeau doorzetten. Lekker ontbijtje klaarmaken, laatste dingen klaarleggen, alles in de auto proppen en manlief met een ontbijtje verrassen. Hij had er ook even moeite mee, maar liet zich toen wel meteen overhalen.

Off we go! Part one.

En toen waren we al weer onderweg naar Enschede. Eten. Drinken, extra outfits, alles was in de auto gegooid. Ik had nog geen tickets gekocht, dus we gingen naar het Saxion om een last minute ticket te scoren. € 8,- per startbewijs, viel me nog redelijk mee voor zo’n last minute beslissing. Daar rustig het startnummer opspelden, nog snel even een toilet bezoek en daarna rustig naar de start. Ik nam nog wat water en eten mee, voor onderweg.

Proppen in het startvak.

Het was een chaos in het startvak. Alles stond door elkaar heen, de halve marathon, de hele marathon en ook nog later de 5 kilometer. Wij gingen (omdat ik dit wilde ;)) al vroeg in het startvak staan, omdat er geen tijdszones zijn en mijn ervaring met Enschede anders echt sjalommen tussen de wandelaars is. Dus, zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht niet helemaal naar voren kruipen van manlief, maar we stonden mooi vooraan. Voor ons stond een soort van VIP hek, waarbij iemand uitgebreid stond te poseren met een laag make-up, belly top (maar wel lange broek?), haren los, etc. Ik vroeg me af hoe die later ging lopen (daarover zo meer). Dat is het leuke van een startvak; om je heen kijken (als je niet gefocust hoeft te zijn) en lekker zin krijgen om te starten. Ons doel: onder die 30 minuten. Maar het was wel warm. Dus of het ging lukken…

Daar gaan we!

Na nog even wachten gingen we van start. Dat was even in het ritme komen. De poserende dame klimt met 20 meter al over het hek om af te haken. Ik blijf het vreemd vinden, maar zal wel een verhaal achter zitten. Ik kijk een keer en vervolg onze weg. Na 1,5 km hoor ik manlief zeggen: “ga maar alleen verder”. Nou, dat dacht ik dus niet! Ik geef aan; al moeten we samen kruipend over de finish, deze doen we samen. We liepen eigenlijk best lekker, al had Hanno het wel wat lastig na de 2,5 kilometer. Ondertussen was ik druk alle tieners aan het aanmoedigen die een enorm sprintje trokken om vervolgens weer te gaan wandelen (“je moet niet te snel gaan, gewoon lekker rustig lopen, dan houd je het langer vol” tot aan “je bent er bijna!”). Ik was zo fanatiek hiermee, dat ze dachten dat ik een juf was :). Nou, nee. Ik houd gewoon van mensen oppeppen en motiveren.

We zijn er bijna!

Op KM 4 krijgt manlief het even moeilijk. Ik geef hem nog snel wat water en hij geeft aan te willen lopen. Ik zeg: ga dan wat langzamer rennen, maar we gaan niet lopen, dat hoeft echt niet. Hij heeft vertrouwen in mij en we vervolgen onze route. Als we bijna op de finish zijn, lijken we ons doel niet meer te halen. We gaan iets over de 30 minuten onder de boog door. Maar, we hebben het gedaan! Super trots omhels ik mijn lief en lopen we door. We zien dat je een massage kunt krijgen en maken daar gretig gebruik van. Ondanks dat ik heel rustig heb gelopen, zit bij mij wel alles vast (dat zag er blijkbaar al). Ik voel heel wat knopen en mijn peesplaat zit ook helemaal vast. Maar deze sportmasseur/fysio is fantastisch en na de massage voel ik me weer helemaal fris en fruitig. We lopen vervolgens door en besluiten om onze medailles te laten graveren, zodat we ook onze officiële tijd weten… en…. Het is gelukt! 29.58 en 29.59 (waar die ene seconde vandaan komt, don’t know) komt tevoorschijn. We did it! Wat een leuke sportieve ochtend was dit. En die medaille gaat bij lief niet meer af :). We ploffen op een terrasje neer, eten en drinken wat en ik geef aan dat ik toch wel de 10KM wel wil lopen. Het is heerlijk weer! Ik heb een extra outfit bij me en voel me goed. Dus kopen we nog een startnummer voor me bij het Saxion en chillen daarna nog even verder voor de start.

10KM met 29 graden. Wat een strak plan! Part two.

Ik ben al weer als mevrouw ongeduld aan het wachten totdat ik het startvak in mag. Duurt lang. 13.45 gaat het van start en ik ben er eigenlijk wel klaar voor. Dus als ik om 13.20 er eindelijk in kan, doe ik dat meteen. Eenmaal in het startvak moet ik al weer naar de WC, dus ik was er weer net zo hard uit. Goed idee, al dat water drinken met die hitte. Maar goed, dan is het daarna toch echt wachten. Ik zit lekker met lief te kletsen die aan de andere kant van het hek staat.

Al gauw wordt het startvak wat drukker, maar het blijft relatief rustig voor mijn gevoel. Ik hoor van de beveiliging dat ze bijna de 10 km hadden afgeblazen i.v.m. de hitte (het is bijna op het heetst van de dag en 29 graden, dus dat wordt zweten). Ik heb een sponsje en flesje water mee en besluit mijn lijf niet kapot te lopen en genoeg gehydrateerd te blijven. Ik ben dan ook blij wanneer het startschot klinkt en ik mag gaan. Niet dat het niet gezellig was in het startvak, want ik heb genoeg lopen kletsen, maar ik ben er wel klaar voor. Pang. Daar gaan we.

De eerste 3 km voelt het alsof ik weer naar de WC moet. En het is warm. Zucht. Wel pak ik overal water aan waar dit kan. Toch voelt mijn lijf raar. Ik besluit dat als ik over de helft een Dixi tegen kom, ik er snel in mag vliegen. De Dixi staat alleen al bij km 4,4 ofzo paraat. Nou, daar trappen we niet in. Want dan ben ik nog niet eens op de helft! Dus gewoon wat drinken en door. Gelukkig neemt de drang naar het moeten plassen daarna wat af (zal wel lekker veel zweten), maar nu maakt dit plaats voor een stukje oververhitting. Ik weet dat ik net wat te hoog in m’n tempo ben gaan zitten (bewust, ik wil toch wel een beetje een tijd neer proberen te zetten en het liefst onder de 50 minuten, ondanks het weer) en voor mijn gevoel laat ik heel wat tempo gaan na kilometer 6.

Achteraf bleek dit overigens behoorlijk mee te vallen. Ik hoop dat de 7^e kilometer snel aantikt, want dan kan ik mijn eigen spelletje “7 is bijna 8 en 8 is bijna 10 want dan zit je al op 80%” met mezelf spelen.  Ik heb het wel enorm warm. Ik jump onder elke sproeier. Drink bij elke post (bedankt lieve lieve mensen die allemaal extra stonden met bekertjes water) en doe het toch relatief rustig aan. Ik baal dat mijn lijf zo oververhit reageert, maar geef er wel iets aan toe. Een eindsprint als normaal zit er niet in, ik ben misselijk, heb het warm, ben er klaar mee. Als ik onder de boog door kom denk ik eerst dat ik niet zo’n OK tijd heb gelopen, maar achteraf bleek dit nog mee te vallen.

Het parcours is iets langer dan 10 KM en ik loop een officiële tijd van 48.13 min (ik meet 10,22 km) (in de app staat een eindtijd van hoog in de 47 minuten, dus ik denk dat dit een bevestiging is van het te lange parcours). Als ik de uitslagen terug kijk, blijk ik nog 6^e dame te zijn geworden. Onder deze omstandigheden en met het feestje van de dag ervoor en de loop van de ochtend, ben ik tevreden.

Done.

Ik loop ondertussen door de mensenmassa naar de uitgang van het parcours. Daar kan ik m’n lief niet vinden. Gelukkig kan ik van iemand de telefoon gebruiken om even te bellen en dan hebben we elkaar snel gevonden. Nog even nakletsen, wat drinken, ook deze medaille graveren en dan slenteren we lekker naar huis. We lopen langs het parcours en zien daar nog mensen wandelen en zelfs een paar mannen in brandweerpak de 10km uitlopen. Respect, ik kon mijn warmte al niet kwijt en wil niet weten hoe dit voelt. We juichen en cheeren nog een aantal lopers na (want het publiek was op plekken behoorlijk tam… jammer!) en dan is het tijd om weer richting onze woonplaats te gaan en hebben we wel een dikke vette ijsco verdiend!

Double the runs, double the fun(s)! Dit was echt een super leuke dag, om zo samen een race te kunnen beleven. De laatste race die we samen liepen, was de 5 KM in Disneyland Paris, maar daar was geen officiële tijdswaarneming.

Heb jij toevallig ook aan een van de afstanden meegedaan tijdens de 50ste Enschede Marathon? En hoe ging dit? Ik ben heel erg benieuwd, laat een berichtje achter, leuk!