De halve marathon. Raceverslag.

Op naar de start.
Zo. We gaan naar de start. Dit is een klein stukje lopen en de zenuwen zijn er weer. Stiekem waren ze niet weg, maar goed, ze waren wel wat verzakt. Mijn ouders en man zijn mee. Dat is erg fijn en geeft afleiding. Ook loopt Joanna gezellig mee. Ik weet dat Joanna op een andere tijd begint dus op een gegeven moment zeg ik: ik denk dat je niet verder naar voren moet ;-)! Want we staan al bij 2u15 en ze gaat voor ca. 2.20 uur. Ik moedig haar nog een keer aan en probeer verder naar voren te lopen. Hier raak ik al in de stress. Mensen willen niet doorlopen. Ik kijk opzei: 2.10 nog maar. Kut. Want ik heb eigenlijk mezelf verplicht onder de 2 uur te lopen. Proberen dan. Dat zeg ik tegen mezelf. Dat ik dit graag ‘wil’. Maar eigenlijk moet ik dat van mezelf. Ik wil graag op 1u50 starten. Dus probeer verder naar voren te komen. Lukt niet. Ik probeer alvast mijn bluetooth te koppelen met mijn horloge met muziek. Lukt ook niet. Paniek wordt iets groter. Ik hoor: nog 1 minuut. Paniek nog groter. Ik. Ben. Nog. Niet. Klaar.

Mensen die niet lopen maar aanmoedigen zitten in het startvak. Ik word nog kriebeliger. Eikels, doe ff normaal en ga gewoon ACHTER de hekken staan. Een man vind mijn gepor vervelend (ergens begrijpelijk) en laat me voorgaan. Maar verder dan 1.55u kom ik niet. Ik zie de ballonnen van 1.50u. Probeer mijn Bluetooth the koppelen en sein ondertussen met mijn man. Die pakt snel last minute mijn vest aan, want het is echt warm. O ja. Die korte broek is het geworden en gebleven…. Goed, BLIEP YES. De muziek loopt en secondes later moet ik al lopen. Ik baal. Want weet dat ik te laat start. Maar probeer rustig te blijven, want anders dan verpest ik meteen mijn hele looptempo.

Off we go.
Ik zie dat het startgedeelte een stuk voor me is en probeer mijn Nike app en horloge zo laat mogelijk te starten. Ik weet dat het wat prutsen met mijn telefoon is dus ik hobbel eerst een beetje, want ik weet dat de tijd nog niet telt…. De netto tijd dan. Het is mega vol en ik kan toch nog niet hardlopen want mensen douwen en duwen. Heel irritant. Ik zal vast het zelfde doen, trouwens. Goed. Telefoon staat aan en ik zie de start. Iets ervoor druk ik mijn horloge aan en ik denk: DAAR GA IK. Woosh… de eerste kilometer begint. Ik ben bang voor mijn been. Wat zal die gaan doen.

De eerste 3 kilometer.
Mijn been. Ja. Dat been. Klote been. Als je maar werkt. Als mijn benen maar werken. Hoe voelen ze? Gaan ze het goed doen? Ik lees de dag voor de race dat je de eerste 2 KM het weet. Normaal varieert mijn gevoel nog wel eens en kan ik pas wel na 5 km erin komen. Maar verrek, ik loop eigenlijk meteen best lekker. Maar ik denk ; ik moet mezelf niet opblazen. Maar het gaat lekker. De eerste 2 km vliegen voorbij. Dan komen we door het centrum en ik zie mijn man. Telefoon omhoog. Ik begin gek te dansen, springen en zwaaien. Patty. Dombo. Waarom doe je dat nou? Ja je bent enthousiast, maar je moet nog 20 km en ga jij zo je energie eruit gooien. Maar ik ben enthousiast. Blij. Muziek is fijn, mensen zwaaien, sfeer is goed en been is goed. OK, super tof dat ik ook mijn lieve fans zie, want het is druk en het is lastig om dus een goede zichtbare plek te vinden op parcours en ik weet dat ik ze maar 1x zal zien of misschien nog bij de finish. Dus ben ook blij dat ik ze heb gezien.

We gaan verder met de kilometers. De eerste kilometers gaan eigenlijk wat snel denk ik, dus ik ga iets rustiger. Ondertussen besef ik dat ik de pacers van 1u50 nog steeds niet heb gezien en dat ik daar echt mee wil lopen. Maar na ca. 3 km zie ik de ballonnen en trek ik even een klein snel tempootje om ze bij te houden. Ik loop de eerste 3 km volgens mijn Nike app in 4’51”, 4’37” en 4, 39”. Ik wil me gaan inhouden omdat ik bang ben dat anders mijn lijf me ergens in de steek gaat houden. En als ik iets NIET wil is een DNF. Ik zou me kapot schamen voor mezelf. Nee. Quiting is not an option. Goed. We gaan op naar de volgende kilometers!

3 – 6 km.
De volgende kilometers ben ik lekker bij de pacers. Ergens in mijn hoofd ben ik al aan het rekenen… ik ben dus eigenlijk iets sneller dan 1u50 want ben later gestart dan hen en ben nu bij. OK, dat is een stukje speling. Als ik ze kwijtraak of als ze iets voor me finishen, dan zal ik nog 1u50 halen. Stiekem is mijn grens qua finishtijd heel snel verandert van: als ik maar finish (ok, stiekem heb ik dit nooit als target gehad), naar binnen 2 uur (al wilde ik dit al meteen loslaten), naar: binnen 1u50 want dan heb ik mijn trainings-PR gehaald. Ik loop bij de pacers mee en wanneer we water, sportdrank en banaan ca. elke 2 km krijgen doe ik lekker mee. Maar ergens zit ik ermee dat ik eigenlijk sneller wil. Patty, doe dat nou niet. Maar het loopt gewoon niet lekker, ik wil sneller. OK. Wat doe ik. Ik loop nog even een KM mee met de pacers en besluit dan iemand te vinden waarbij ik lekker het tempo kan volgen. Met in het achterhoofd dat ik altijd wat kan terugzakken qua pace; en als de ballonnen me dan weer inhalen dan is het niet erg dan probeer ik ze dan weer bij te houden. Dus ik neem afscheid van de twee blauwe ballonnen en pacers en ga op eigen tempo verder.

6 – 15 km?
De volgende kilometers zijn fijn maar ook lastig. Een regenbui komt naar schatting rond 6 kilometer uit de lucht vallen en ik krijg het heel koud hierdoor. Ik ben bang. Als ik dit maar niet blijf houden. Dat is lastig. Brrr. Was die korte broek nu echt verstandig? Brr… Help. Ook zijn hier minder mensen. Niet leuk. Gelukkig heb ik muziek op. Maar ik kan nog niet echt mijn tempo vinden. Ik loop lekker door maar blijf mensen inhalen. En over van alles nadenken. Teksten op ruggen analyseren, als ik mensen van dezelfde loopclub tegen kom ga ik uitgebreid HOI SUCCES roepen. Mensen kijken me dan een beetje raar aan. Achteraf ook wel raar, maar ik voel gewoon een band haha. Maar weer DOM Patty; je energie bewaren! Zucht. Maar ik wil genieten. En zie en hoor van alles. We gaan lekker verder. O wacht; ondertussen zie ik meer mensen weer aan de lijn en het stopt met regenen. Temperatuur wordt wat beter en ja er komt weer een klein zonnetje. Toch weer blij met mijn korte broek. Ik zie een fotograaf, ga enthousiast zwaaien, misschien heb ik dan straks een tof actieshot. Patty. Ga je weer. Doe normaal je bent aan het lopen. OK, focus terug en we rennen verder. Maar even later gaat het mis want ik denk: volgens mij is dat zo’n videocamera, en ik ga WEER lopen zwaaien. Oeps ;-).

OK, lachen en door…

Nou, dat was het laatste.. ik blijf genieten…. Nog even een ergernis momentje.. ik weet niet precies waar we zijn maar er staat links op een kruispunt een ambulance met zwaailichten. Hardlopers lopen er gewoon voor langs. Ik ben boos. Lopen is fijn. Een PR is tof. Maar een mensenleven gaat boven alles. Ik zie twee lopers netjes achterlangs gaan. Gelukkig. Mensen zijn toch ook nog wel normaal. Ambulance kan eindelijk rijden en ik loop er netjes achteraan. Had mijn pas wat ingehouden. Ik ga er vanuit dat ambulance zelf toch geen haast had en anders wel zelf harder had gepusht. Maar goed. Snel de ergernis loslaten en doorgaan. Ik kom weer in mijn tempo en mijn playlist is perfect voor het gevoel wat ik op momenten bij het lopen heb. Blij mee!

Ondertussen kom ik op een/het recht(e) stuk aan. Van tevoren had ik stiekem het parcours al geanalyseerd. Niet echt qua KM, maar wel qua vorm. Ik wist dat er ongeveer 2x 5 – 6 km dubbel in zat lat maar zeggen, dat je een stuk heen ook terug zou moeten. Ik houd mezelf voor dat dit laatste terug dan de ‘terugweg’ is en dat ik als ik dan nog energie heb dan mag versnellen. Nog steeds haal ik mensen in en heb niet iemand waarmee ik lekker mee kan lopen. Jammer. We lopen op het rechte stuk. Op een gegeven moment denk ik; wanneer komt het terugweg gedeelte van dit stuk? Ik begin niet echt moe te worden maar heb wel het gevoel dat ik bang ben om moe te worden. Snap je het nog? Ondertussen zijn er mensen ergens aan het barbecueën en moedigen ons aan in gekke kleding. Ik lach een keer, snuif een keer die heerlijke geuren op (Patty. Niet. Doen. Je. Moet. Nog. 7-8 km). LEKKER! Straks wil ik een hamburger. OK. We lopen verder. Op een gegeven moment is DAAR. De bocht. Vlak voor de bocht kun je afsnijden en heb ik een binnenpretje, er staat een oude man met jury jas aan en ik denk; goh; kun je eigenlijk smokkelen? En wat als je dat doet, geeft die lieve oude man je dan een bon? Ik lach een keer in mezelf, loop netjes het stuk uit, zwaai naar de oude man en loop verder. O, volgens mij is dit een meetpunt. Smokkelen was dus geen optie geweest ;-). Yes. Ik ben op de terugweg. Maar shit zeg. Ik wil dit tempo vasthouden maar ben best moe. Nu lijken die laatste KM best even zwaar. Ik zie aan de overkant de ballonnen met pacers van 1u50. Shit. Zitten ze zo vlak achter me? Proberen iets te versnellen. Ik wil niet dat ze me inhalen, dacht dat ik zo lekker ging… achteraf blijkt dat ze verder van me af zaten dan dat ik dacht, maar dat terzijde… ik loop lekker door, begin een beetje weer voor mijn gevoel mijn tempo te krijgen en ben op de helft van de terugweg ongeveer. Ik schat dat ik nog 4-5 km moet. Ik zie rechts Joanna lopen en gil JOANNAAAAA! GO GO GO! YOU CAN DO THIS! OK. Muts. Dat koste me echt heel veel energie. Maar ik zie Joanna stralen en denk: YES die gaat het halen!! Dus weer een glimlach…

De laatste 4 km
De laatste 4 km. Normaal denk ik dan: o het is nog maar 4 km. Maar ik begin het zwaar te krijgen. Omdat ik eigenlijk wil versnellen, maar het niet durf. Lastig. Ik denk dat ik al weer bijna een KM erop heb zitten en kijk stiemen op mijn horloge. Shit zeg, nog geen 300 meter verder. De laatste kilometers kijk ik veel vaker op mijn horloge dan ervoor en ik straf mezelf in mijn hoofd en zeg tegen mezelf dat ik hier mee moet ophouden want dit schiet niet op en belemmert alleen maar. Nog 3 km te gaan. 3 km. OK. Dat is maximaal 18 minuten. Maar eigenlijk als ik het volhoudt maximaal 15 min. Denk ik. Ik heb geen idee. Wil niet meer op mijn horloge kijken. Mijn horloge trilt. O nog maar 2 KM. 2 KM. Ik wil eigenlijk wel versnellen. Durf ik dat? Where is the love gaat lopen. Ik vind dit een teken. Ik ga wat versnellen. Begin van een focus/pijn gezicht weer even te glimlachen. Patty je moet genieten. Ondertussen ben ik aan het rekenenen. Wat zit er in qua tijd? Ik denk 1u45. Nee joh. Dat kan nooit. Ja dat denk ik echt. Fuck. Dat zou tof zijn.

Vlak voor de finish… de laatste loodjes, maar we blijven (d00r)gaan!

De laatste km.
Tril. Hij gaat weer. De tril op mijn pols. De laatste KM. Ik ben moe. Patty geef alles wat je hebt de laatste km. Het voelt alsof ik afzwak en langzamer ga. Dombo. Balen. Fuck. Toe nou. OK. Nog even wat energie. Het voelt alsof mijn benen heel zwaar worden. Shit. Vast langzamer. Klote. O daar is de boog. De laatste 300m? Ik kan het niet meer schatten. Kut. Dat is niet de finish boog. Shit moet nog een stuk. Hey. Ik zie mijn mams. Met roos. JA! Die grijp ik mee. Shit denk ik meteen erna. Wat doe ik nu met deze roos? Ik kan het toch niet maken om weg te gooien. Maar moet nog wel 500m. Denk ik. Kut. Dit vertraagt. Wat ben ik een doos. Waarom nam ik hem nu aan? Waarom gaf ze hem aan? Wat the fuck doe ik. Ach. Boeien. Toch gaaf met een roos over de finish? OK. Gaan we. Ik zie de boog. Ik zie 1.46 nog wat staan. Ik denk: OK. Netto kan dus onder 1.45 zijn?!?!? TOF. JA JA. Ik ga gewoon ervoor. Handen in de lucht, RENNEN. Even wat sneller. Ja ik weet dat dit secondes kost, maar dit is mijn moment. I. FUCKING. DID. IT. YOLOOOOOOOOOO! BAM. De finish over. Nog even twee grote stappen en ik stop. Ik buig voorover. Snel omhoog, horloge stop. Iemand komt bij me. Gaat het? JA! ZEKER. WOOOOOOO. Ik glimlach en loop verder. Kijk snel op mijn horloge en druk mijn Nike app uit. Fuck. 1.42.09. Van alles gaat door mijn hoofd. Zou ik eronder schieten? Stiekem denk ik: straks is het 1.42.01. Dan is het de schuld van die fucking stomme roos. Krijgt mijn moeder het op de kop haha. Ik weet het niet. Ik kijk stiekem terug op mijn Nike App en zie dat mijn laatste km in 4’25”was. Heb dus wel kunnen versnellen. Hij voelde niet zo snel. Ik zie dat ik km 5 (5’09”) en 6 (5’11”) het langzaamst heb gelopen. Ik weet dat ik nog wel wat sneller had gekund, maar zeg ook tegen mezelf dat ik tevreden moet zijn voor een eerste wedstrijd.

De tijd.

Ik loop rustig door, krijg een medaille omgehangen en ga op zoek naar mijn ‘fans’. Bel 10x maar krijg ze niet te pakken. Voor mijn gevoel moeten ze er al lang zijn. Ik word terug gebeld. Ze zijn een stuk verder en moeten omlopen. Zo lastig inschatten dan toch :)! Maar ze kunnen niet langs de finish lijn en het stuk erachter dus vandaar dat het langer duurt. Ik ben nog steeds euforisch en zit in spanning. Hoe snel kan ik mijn tijd zien? Ik zie dat ik mijn finish medaille kan laten graveren. Ha! Dat ga ik doen. O sjips.. moet wachten want heb natuurlijk geen geld en pinpas bij me. Ok, dan maar wachten. Mijn ouders en man zie ik ondertussen. Lekker knuffelen en zwaaien. Ik krijg nog 2 mooie rozen erbij en een bos bloemen. Zo lief! Ik zeg dat ik graag mijn medaille wil laten graveren en we lopen erheen. Met spanning wacht ik af wat eruit komt. Ik krijg mijn medaille en draai hem om… bonk bonk gaat mijn hart. 1.41.59. I fucking did it. Mijn PR gecrusht en ik ben blij met mijn tijd. Al gaat die perfectionist al wel snel met me aan de haal, want wat als ik gewoon…. Ja dat stemmetje gaat elke keer.

Maar ik ben blij. Heb energie en ben blij. We gaan om het te vieren lekker op naar onze late lunch? Eigenlijk geen lunch meer te noemen want het is al bijna 15.00 uur. Ik zoek Joanna nog even op, die is inmiddels ook gefinished (she did it!) bedank de organisatie en op naar fooooooood. Voor mij is het al mijn zoveelste maaltijd maar ik heb er zin in. Lekker. Zitten. Eten. Drinken. Hapje. Drankje. Kletsen. Ik zoek de tijden online op maar zie het pas later. Helaas sta ik onder “M” geregistreerd, maar kom er ongeveer achter dat ik ergens in de top 20-30 van vrouwen moet zitten. Ben best trots. Mijn pa wrijft wel  nog even mijn eigen gedachten erin; “je moet dus met een beetje training en minder ouwehoer onderweg onder die 1u40 kunnen kruipen”. Misschien heeft hij wel gelijk. Hij versterkt wel mijn eigen gedachten even. Maar voor nu besluit deze perfectionist te gaan genieten. Want ik heb het wel gewoon gedaan. Ik glimlach en ga met een voldaan en heerlijk gevoel naar huis…

Daar issie dan.. mijn officiële medaille en officiële tijd: 1:41:59!