#RACEVERSLAG: Ladies Parkrun 2018: it runs the family

Het is weer tijd voor een ouderwets raceverslag! En dit keer van de Ladies Parkrun 2018.

Wat vooraf ging.

Woensdag 14 maart. Ik denk, zou ik mijn zusje zo gek kunnen krijgen om mee te doen aan de Ladies Parkrun? Vorig jaar heb ik hier zelf aan meegedaan, maar dit jaar kan ik er door mijn blessure eigenlijk niet aan mee doen. Althans. Niet full focus. En als ik zelf race, dan doe ik dit eigenlijk het liefst full focus. Goed. Ik app “Doe jij zaterdag van 11 tot 11.45 al wat?”. Geen reactie. “Joehoe!”. (Ja, zo communiceren wij haha) Zuslief: “Ja, wedstrijden van de B-selectie. Hoezo”.  Ah. Dat is mijn zusje. Altijd nieuwsgierig (yes, ook that runs the family). De dag erna gaan we verder: “Wilde dit graag met je lopen (link naar Ladies Park Run)”.  Balen. Dat wordt hem  niet. Nog een dag erna (vrijdag) kom ik er achter dat het een week later is. Muts. Ik: “O, dat is de 24^ste. Kun je dan?”. Reactie: “Ik moet wel om 1u lesgeven? Gevraagd of ik later kan komen. Als het kan/mag dan loop ik met jou”. Ik lees even twee keer. Is dit nu een toezegging om samen een wedstrijd te lopen? Ha. Daar gaat ze niet meer onderuit komen.

Ik kan via de Facebook pagina van Ladies Parkrun nog twee tickets overnemen van Ilse en Laura. Zuslief: “Nu kan ik niet meer terug” en “Ik voel een griepje opkomen”. Mijn reactie: ach, dan kruipen we de finish over, hehe. Lieve zus ben ik, right :)? En dan is het nog 1,5 week en dan gaat mijn zusje haar eerste hardloop wedstrijd lopen. Ik vind het maar wat stoer. Ze loopt nu denk ik een jaartje af en aan en we lopen zo nu en dan samen (veel te weinig, dus Manon, we gaan beter plannen!). En ik vind het nog toffer dat we dit samen kunnen doen. Ik zeg al gekscherend dat ze straks mij moet gaan hazen, want tjah, die blessure is nog steeds niet voorbij. Ik zeg al tegen Manon: nu heb je sowieso straks een medaille! Het grote voordeel van hardloopwedstrijden. Ze heeft zelf jarenlang aan acro en gymnastiek gedaan en geeft nog steeds les en is zo lenig als de pest (runs the family, except for me. Thanks mum and dad!), maar daar is een medaille niet ‘standaard’.

 

Zaterdag 24 maart, Ladies Parkrun 2018, there we go!

En toen was het al weer zaterdag 24 maart. Nadat ik een hele checklist aan mijn zusje heb gemaild (waar ik mijn zusje denk ik nog meer door laat stressen) en nadat ik een hele EHBJEH (Eerste Hulp Bij Je Eerste Hardloopwedstrijd) pakket heb samengesteld voor mijn zusje, ben ik er klaar voor. Mijn zusje iets minder. Ze belt al “Heb jij toevallig water, want ik heb geen tijd meer om mijn flesje te vullen” (ze is wat later dan gepland, kan ik niet zo goed tegen als controlfreak :P). Uiteraard zat dit in het startpakket. Net zoals een energy bar, sportdrank, recovery shake, gelletje voor onderweg en nog wat andere belangrijke benodigdheden. Om iets naar 10.15 is ze bij me en crossen we richting het Parkgebouw. Manlief van mij is ook mee (onderdeel van de fanclub die ik heb gemobiliseerd) en die parkeert de auto, zodat wij snel onze tickets nog kunnen ophalen. Snel een pitstop op het toilet (lang leve gewone toiletten!) en we zijn er wel klaar voor.

Het is al wel behoorlijk warm, maar m’n zusje wil toch haar vest aanhouden. Ik twijfel nog over m’n longsleeve, als ik echt op tempo zou lopen zou ik in t-shirt en wellicht zelfs korte broek lopen, maar omdat ik nu ga hazen op een voor mij lager tempo, denk ik dat ik het shirt nodig heb (how wrong was I, team #jezweettoch, maar dat terzijde). Goed. Nog even wat foto’s laten schieten en ik loop met mijn zusje het startvak in.  Ik: “Kom, Manon, we lopen mooi wat naar voren”.  Zuslief: “Dat wil ik niet”. Ik: “Jawel, dat is fijner”. Goed, we startten dus redelijk vooraan. Daar spot Nadine me en ik wens haar veel succes en wens ook Sabine veel succes (die heb ik vorig jaar leren kennen, toen ging ik de laatste 200 meter langs haar heen.. maar die is zoveel sneller geworden dit jaar; haar doel is rond de 20 minuten. Super knap!). Achteraf gaf m’n zusje wel aan dat het ze het vervelend vond om vooraan te starten, omdat ze daardoor vaker werd ingehaald, maar mijn ervaring is dat dit beter is dan te moeten sjalommen langs anderen heen.

Rondje 1

Het parcours is 2 rondjes van 2,5 km rondom het Parkgebouw. Ik heb dit m’n zusje uitgelegd. Vind het zelf wel fijn (meestal), omdat je bij de tweede ronde precies weet hoever je op het parcours bent (kan ook enorm tegen je werken, hoor). We horen de organisatie af tellen, ik geef de laatste instructies (“Je moet pas op start van je Polar drukken als je over de blauwe lijn heen bent”) en BAM, daar gaan we. Manon heeft aangegeven dat ze met een pace rond 7’00” wil startten, om in KM 3 en 4 wat gas terug te nemen. Gaan we niet doen, natuurlijk, dat gas terug nemen. Ik heb haar al gezegd dat je in wedstrijd vorm altijd harder loopt als in een training, maar dat gelooft ze zelf nog niet zo. Ik probeer te sturen op een constante loop van 7’00”, al lukt dit niet continu.

Na 1,5 kilometer zegt m’n zusje “Ik ben kapot”. Mijn reactie: “Nee, dat ben je niet”. Zusterliefde tot de max. Maar het is warm. Dus haar vest is te warm. Als zusjes voel je elkaar gewoon precies aan. Rond 2 km vraag ik aan haar of ze zo wat wil drinken. “Ja”. OK. Ik had geen eten en drinken meegenomen, omdat ze dacht dat ze dit niet nodig had (lesson learned: ik heb altijd gelijk, Manon 😉). Dus het hele pakket stond bij de cheerzone. Gelukkig weet ik precies waar manlief staat en dus bel ik hem op. Mooi, dit, bellen tijdens een run. Je krijgt heel wat gekke blikken, haha, maar ik stond mooi te multitasken ; hazen en drinken en eten regelen. “Hoi schat”… Manlief: “Huh..?” Ik: “Ja.. we komen met 3 minuten door rondje 1 heen, ik sprint een stukje naar voren voor wat water en ik wil m’n zusje eigenlijk ook een gelletje doen. Nee, dat zit in die andere tas. Nee, geen reep. Nee, niet dat ding. Dat platte witte ding met energy erop en met roze en groen erop. Ja, dat ding ja. OK, tot zo”.

Goed, dat was dus een korte samenvatting van het telefoongesprek, wat letterlijk zo ging, haha. Ik zeg Manon dat ik zo water voor haar pak en dat ik dus 100 – 200 meter voor haar uit sprint. Tijdens dat sprintje haal ik heel veel dames in en juich ik over de finish lijn (die nog geen finish is, I know.). Vond het leuk om een grapje met mezelf te maken, dus ik juichend de finish over, doe een half dansje en hoor een dame zeggen “Ja maar, ja maar, je moet nog een rondje, hoor!”. Dame helemaal in shock. Ik geef aan: weet ik, maar moet even wat drinken en eten regelen, thanks! Ondertussen is m’n zusje weer bij me en ik doe haar het eten en drinken en zwaai manlief uit tot aan rondje 2. Ik heb Manon het advies gegeven om het vest uit te doen en ook uit te gooien en dat neemt ze gelukkig aan.

De laatste ronde!

We zijn de eerste ronde goed doorgekomen en mijn plan (binnen 35 minuten finishen) lijkt haalbaar te zijn (Manon haar plan was binnen 40 minuten). Manon doet het echt super goed en ik voel me een mega trotse stoere zus. Ik dwing haar een zoet gelletje naar binnen te werken voor wat energie en om nog wat water te doen. Ondertussen ben ik aan het achteruitlopen, kletsen, hupsen, springen en fotografen aan het aanwijzen (die ik normaal nooit zie, maar dan ben ik te gefocused, haha). Ik zie heel veel bekenden en gedraag me als een halve idioot. Ik besef steeds beter dat we wel eens die 35 minuten kunnen gaan halen en ik geloof dat Manon dit ook door heeft. De eerste ronde zagen we een bordje “Nog 1 KM” staan. Ik zoek het bordje, maar zie dat hij op de grond is gevallen. Ik sprint naar het bordje en moedig Manon aan. Kom, we gaan die laatste km knallen! Als we nog 600 meter moeten vraag ik of het al tijd is voor de eindsprint, dat lukt nog niet. Ondertussen probeer ik een dame te motiveren omdat die even gaat wandelen. Ze vraagt of ze wat water mag en ik geef haar mijn flesje en geef aan dat ze het wel mag houden. Al gauw rent ze weer, als dit water een beetje daarbij heeft geholpen dan zou dit super leuk zijn.

We ruiken (en zien) de finish…

Als we nog 400 meter moeten vraagt Manon “Is het nog ver?” en ik geef aan dat we de finish al kunnen zien en dat we alleen nog langs het water hoeven. Ze is klaar voor haar eindsprint! Ik bel ondertussen de fanclub op (moeder en manlief) en geef aan dat we binnen een paar minuutjes finishen (multitasken, right!). Die zijn super enthousiast en de laatste 200 meter vliegen voorbij. Zo tof om te zien hoe veel energie Manon nog de laatste meters eruit perst: die had ook door dat ze onder de 35 min kon finishen. En BAM. Daar gaan we over die finish in 34.37 min. She did it! En ik ben mega trots. Tien seconden later besef ik dat ze haar Polar nog niet heeft uitgezet (ik ben dit zo gewend om direct te doen haha) en ik klik snel haar Polar uit. Nu is ze wel moe, logisch. Ze gaat zitten en ondertussen fix ik haar medaille. Die heeft ze ZO verdiend, dat ze er niet langer op moet wachten. Vind ik.

 

Wat een waanzinnige dag en wat een super toffe run, de Ladies Parkrun 2018. Om zoveel redenen.

1. Als allereerste en allerbelangrijkste ben ik mega trots op mijn zusje, die gewoon even spontaan zegt dat ze wel even die wedstrijd mee gaat lopen (bucket list stuff)
2. Super fijn dat onze ouders, ons broertje en mijn manlief erbij konden zijn, zo was toch een groot gedeelte van de familie compleet
3. Een thuiswedstrijd met heerlijk weer, super vriendelijke vrijwilligers
4. Het spotten van heel veel bekenden!
5. De run is niet duur, voor (normaal) € 9,50 ontvang je een startbewijs, medaille, heb je handige faciliteiten als een garderobe (wel onbewaakt, maar prima te doen), gewone toilletten en krijg je een goodiebag achteraf met wat kortingsbonnen en een Powerbar.

Het was weer een feestje en ik hoop tot volgend jaar!