#RACEDAY: I am a marathoner. Marathon Rotterdam 2017.

I am a marathoner. Wat een kick om dat te kunnen zeggen. Ik liep gisteren mijn eerste Marathon tijdens de Marathon Rotterdam. Eigenlijk geheel ongepland, en niet specifiek getraind, dus onder het mom ‘ik ben er niet klaar voor, maar doe het gewoon’. De enige voorbereidingen die ik kon treffen was die van mijn voedingspatroon, en eigenlijk die van de laatste 3/4 dagen. Hierover zal ik een aparte blog schrijven, tevens over de voeding die bij de marathon kwam kijken en wellicht nog een technische analyse van mijn loop en wie weet nog wat over de outfitstress ;). En wellicht dat ik nog wat schrijf over het gewoon gave weekend. Maar eerst: MARATHON DAY! Dit is de meest toffe Medal Monday EVER. Dus… be prepared, want over ruim 42 kilometer kun je heel veel schrijven. Ik zit nog op mijn runnershigh wolk en neem jullie graag mee! Helaas zonder selfies onderweg, want ik besluit vlak voor de race mijn telefoon achter te laten bij manlief. Dan heb ik geen afleiding. En als er iets gebeurt heb ik mijn legitimatie bij me en staan er duizenden toeschouwers met vast elk een mobieltje.. 🙂

Wat vooraf ging.
Ik was enorm zenuwachtig voor deze race. Niet gek als je bedenkt dat deze marathon al heel lang op mijn bucketlist stond, maar waarbij vorig jaar deze droom van hem lopen voor mijn dertigste verjaardag aan mijn neus voorbij ging omdat ik een maand voor die tijd een dikke spierscheur opliep. Weg doel. En omdat ik nog niet helemaal op niveau ben en ook niet echt (lees: niet) me had voorbereid op de marathon, was ik stuiter nerveus. Ik wist slechts een kleine 3 weken dat ik misschien kon meedoen, en pas een kleine week was de kogel door de kerk met het hotel etc., en wist ik echt dat ik het gewoon zou gaan doen. In mijn omgeving durfde ik het eigenlijk niemand te vertellen. Bij mij dus ook geen hashtags met #marathontraining, omdat ik het A) niet wist en B) ik dus eigenlijk niet getraind hiervoor had. Gelukkig had ik wel al de nodige kilometers in de benen en gaf me dat een klein beetje zekerheid.

Outfit keurig de avond van tevoren klaar leggen :)! Inclusief genummerde gelletjes (van Sportvoedingswebshop)
Ik heb het mijn eigen familie de dag van tevoren vertelt, waarbij de reactie van m’n lieve pap was: “Zou je dat nu wel doen.”. Dat was even slikken. Maar hij heeft alleen het beste met me voor en weet hoe veel pijn ik een half jaar geleden had…  Gisteren na die tijd was hij overigens de meest trotse pa die je maar kunt bedenken, maar zo startte het dus ;)! Goed, flashback naar dus de ochtend. De avond van tevoren had ik soort van ‘wereldkundig’ gemaakt dat ik ging lopen (hoe lang ik heb getwijfeld om dit te posten, dit voelde zo definitief zo van: nu moet je het ook gaan doen..!).  Nadat ik iets voor 7 wakker werd door de wekker (voor mijn gevoel sliep ik net haha): Zenuwen: check. Geslapen: not check. Ready voor het ontbijt: gek genoeg: ja (ondanks dat ik me helemaal vol had gestouwd al de laatste 3 dagen). Dus met een enorm goed gevulde maag, daarna nog even chillen op de hotelkamer, liep ik daarna rustig met manlief naar de start. Hoe fijn dat dit nog geen 5 minuten lopen van ons hotel was. Prima voor mekaar show. Nog even wat drinken en een banaantje mee, nog wat kletsen en proberen de zenuwen van me af te praten.

Nou, de outfit is aan… dan moet ik er toch echt klaar voor zijn 🙂

Vlak voor de start.
Vlak voor de start zoek ik naar het pace team. Ik twijfel nog welk team ik neem, ik heb ergens verschillende tijden opgegeven. Ik zie een pacer van Runnersworld met een eindtijd 3:45u staan en besluit dat ik graag met haar wil meelopen (in ieder geval wil starten). Ze start in wave 2. Op mijn ticket staat wave 4. Maar met mijn ticket was van alles fout gegaan, want mijn vooraf ingevulde eindtijd (niet realistisch dacht ik, maar denk dan start ik mooi vroeg ;)), matchte niet met mijn wave. In overleg mag ik binnen bij wave 2. Mooi. Nog weer een zenuwplasje, waarbij ik denk: nou laat ik m’n Spibelt maar even af doen, straks valt er wat in de WC… en waarbij je raad het: ploep mijn flesje water eruit schiet lekker die dixie in. Weg water. Jammer van m’n flesje :|. Heb nu alleen m’n energy drink nog in mijn andere flesje, maar ga er vanuit dat er gewoon voldoende water te scoren zal zijn onderweg.

Smile voor de start! Helemaal race-ready 😉

And, we’re off.
Nog even een paar momenten in het vak, Lee Towers die door de luidsprekers schalt (waarbij ik eerst denk: moet dit? Om vervolgens te denken: wow, dit is wel zo toepasselijk… En krijg eigenlijk even een kippenvel momentje) en BAM het startschot. De pacers gaven aan constant op 5’19” te lopen en ik denk: ik wil heel, HEEL graag onder die 4 uur lopen, dus als ik in ieder geval dit ruim de helft van het parcours trek, dan heb ik nog iets speling in de andere helft.. We vertrekken heel langzaam; wat een drukte, ik raak nu al geïrriteerd van hoe nauw mensen op elkaar lopen. Snelheid is niet te doen, we startten op 6’15” ofzo. Maar goed, ik denk: rustig blijven, dat was het advies: rustig blijven tot minimaal 20, eigenlijk 30 kilometer. Niet jezelf opblazen. En dus ga ik rustig verder.

De eerste 10 kilometer
De eerste 10 kilometers vlogen voorbij, ondanks dat mijn benen een beetje ‘moe’ aanvoelden de eerste 3-4  kilometers. De eerste 2 kilometer maak ik me nog enorm zorgen, ben bang dat ik kramp in m’n been  heb/krijg, maar dat loopt daarna gelukkig ‘los’.  De eerste 5 km gingen zo snel dat ik eigenlijk geen dorst had en dus de waterpost skip.  Ik denk al meteen: Patty, stom, dat zou je niet doen, maar tot aan 10 km ging het echt prima. Bij 10 KM maak ik het meteen goed doordat ik net voor het 10 KM punt een gelletje neem en bij 10 kilometer meteen 2 watertjes rustig drink. Het eerste gelletje valt niet zo lekker, ik krijg een klein beetje steek en baal. Maar een kleine 2 kilometer later is het totaal weg. Gelukkig. Eigenlijk lopen we ook met de pacers te snel, ik denk dat we rond de 5’07” – 5’10” elke keer uitkomen. Maar het voelt goed en ik denk: prima, meer speling voor de zware kilometers die nog gaan komen.

Op naar 20 kilometer.
Tussen de 10 en 20 kilometer loop ik ook super fijn en rustig. Ik zie de eerste mensen met kramp en denk: o jemig, dan moet je nog een eind… Ik ben blij dat ik met de pacers mee loop. Ze houden me mooi in mijn pastempo. Enige nadeel is het drangen van een aantal lopers om mij heen. Ik krijg een onbewuste por hier, een bewuste duw daar en een aantal lopen zo erg te ‘duwen’ dat ik elke keer naar achteren of de zijkant wordt verplaatst. Ik loop hierdoor erg onrustig, maar wil graag bij de pacers blijven.

You never walk alone… en toch weer wel.
Na een kilometer of 22 kom ik net voor de pacers te lopen doordat ik weer een hakkenloper ontwijk. Ik loop rustig verder in hetzelfde tempo en kijk een kilometer of 2 nog elke keer achteruit. De pacers verdwijnen steeds een paar meter verder naar achteren. Ik neem even wat gas terug… Alleen merk ik dat ik net zo lekker blijf lopen en de ruimte heb. Ik besluit de pacers los te laten en niet meer achterom te kijken, maar hoop dat ik mezelf niet opblaas dus probeer het tempo niet op te schroeven. Ik loop nog steeds lekker. Af en toe vind ik iemand waarmee ik even in het pasritme kan meelopen, maar haal ik hem of haar toch in. Tot aan kilometer 30 gaat het wonderbaarlijk goed. Ik heb even een moment dat ik merk dat ik te snel ga en wat kippenvel krijg, denk rond km 27 en neem gas terug en drink de volgende ronde weer extra goed. Ik heb inmiddels al wat gelletjes en een magnesiumshot gehad, maar mijn benen doen het prima!

De 30 is voorbij!
Na 30 kilometer hoop ik stiekem op mijn banaan en water van Petra, maar helaas confetti en een knuffel it is ;-)! Beetje jammer dat Eva en Petra mij niet zien, terwijl ik al 200 meter van tevoren hun heb gespot en als een debiel loop te zwaaien (ook niet handig eigenlijk), maar goed, tis deze top supporters vergeven.. Ik ga met een fijne boost aan energie (zonder banaan:P) verder. Op kilometer 32 zoek ik naar Celeste, die ik niet zie. Mentaal denk ik wel: oei wat een kilometers. Nog nooit liep ik zo ver aan een stuk. Ik ben nu al trots op mijn lijf. Elke waterpost neem ik netjes twee bekertjes water, elk sponsje pak ik dankbaar aan. En het extra gelletje komt zelfs ook op (ondanks dat ik zelf 6 verschillende bij me had!).  Ik zie steeds meer mensen stoppen, wandelen, kramp hebben of zelfs op de grond liggen. Dat is wel enorm bizar en erg om te zien. Ik probeer me niet af te laten leiden. Volgens mij krijg ik ergens in deze kilometers ook nog een banaan en een sinaasappel partje van gewoon vreemden. Hoe top is dit!

Kilometer 34 – 38: Man met de hamer, blijf weg!
Na kilometer 34 begin ik ineens enorm mijn bovenbenen te voelen. Wat is dit, joh! Dit ken ik helemaal niet. Ik praat tegen mezelf: joh, 8 km is gewoon aftellen, dat is niks. Maar vervolgens denk ik: jemig ik moet nog 8 kilometer. Ik heb nog een ‘extra’ gelletje wat ik onderweg heb gekregen en m’n speciale shot voor op kilometer 38 en ben echt de kilometers aan het aftellen totdat ik dit shot ‘mag’. Dit zou me een enorme boost kunnen geven, waar ik nu eigenlijk al aan toe ben. Ik snap nu waar men het over heeft als ze het hebben over ‘de man met de hamer’. Ik voel me wel wat vermoeid en heb het gevoel dat ik nu echt op standje wilskracht me aan het vooruit bewegen ben. Maar inmiddels begrijp ik dat ik op een tijd van 3:45 (of misschien zelfs sneller) aan het koersen ben en dat loslaten? Nee: echt niet! Ik loop dus stug door. Links, rechts, links, rechts. Ik trek me op aan het publiek en tel af tot mijn gelletje. Die is dan eindelijk daar. En bah wat een vies menthol ding! Dat zoete is al niet te doen, maar menthol jugh. Maar dat is qua smaak natuurlijk enorm persoonlijk. En nu wacht ik op mijn boost. Voor mijn gevoel krijg ik die niet, maar achteraf denk ik dat het wel heeft geholpen.

Kilometer 38 – 40
Vanaf kilometer 38 ben ik gewoon aan het countdownen: als die 40 km er maar is. Ik weet niet hoe het parcours precies loopt, aan de andere kant van een hek zie ik lopers. Ik denk; moet ik daar dan straks heen, komt er ergens een bocht? Maar na nog een keer kijken zie ik dat we daar vandaan komen en dat ik daar dus niet meer ga komen. Op de een of andere manier vind ik dat altijd niet zo fijn lopen, dat je een loper aan de andere kant ziet. Of je hebt het gevoel: daar moet ik nog heen, of je raakt in mijn geval gedesoriënteerd haha. Maar dan zie ik de 40 km en denk: nog maar ruim 2 kilometer.

De laatste 2 (en een beetje) kilometer.
De dik laatste 2 kilometers zijn aangebroken. Normaal denk ik bij de laatste 1,5 km: iets gas erbij, maar dat lukte nu echt niet. Ik besluit tot de laatste km, bij bord 41, op hetzelfde tempo proberen te lopen. Ik blijf maar denken aan die awesome pacer, Linda, die aan het begin zijn: blijf denken aan die medaille als je er door heen zit. Dus dat doe ik. Dat deed ik overigens gedurende de hele race, haha. Dus links, rechts, alsof ik een automaatje ben. De laatste km is soort van euforisch, maar trek ik ook moeilijke gezichten omdat ik nog echt alles aan het geven ben. Dan zie ik: “nog 500 meter”. Like: whuuuuuut.. Niet NOG 500 meter. Wat klinkt dat dan als een end. Bizar. Ik wacht totdat ik de finish boog zie en probeer nog even gas te geven. Ik zie de eindtijd op de finish boog en reken terug dat ik zelfs onder de 3:40 zal eindigen. Nog even een sprintje. Daar ben ik. Over de finish. I did it. En dan kan ik het zeggen. Ik heb een marathon gerockt. Wow. In een tijd van 3 uur 38 minuten en 50 seconden (officiële tijd) (de app gaf 3:38:48 aan).

Alles geven de laatste meters!

Vlak voor DE FINISH LINE!

Na de finish
Na de finish ben ik dus even kapot. Ik leun voorover bij een hulpverlener en zeg: moet even bijkomen. Zijn reactie: bij kramp moet je lopen, haha. Maar ik heb geen kramp ;-)! Gewoon kapot haha. Na even een paar seconden ben ik weer bij, vlieg snel een toilet in (moest de laatste 3 km echt naar de wc; maar dacht: als ik het niet kan ophouden, laat ik het lopen! Alleen was dit gelukkig niet nodig)  en zie ik manlief die me bij de finish iets verderop  opwacht met een fantastisch boeket bloemen. Wow. Ik heb het besef nog niet van wat ik nu net heb neergezet voor een prestatie (en nu ik dit type ook nog steeds niet, hoor). Ik moet nog best even wandelen voordat eindelijk die verdiende plak om m’n nek wordt gehangen (dat is wel het enige minpuntje hahahaha!) en ben erg blij met de banaan en de AA-drink. Bizar wat je lijf vraagt, ondanks dat het toch nog helemaal vol moet zitten :)! Ook na de race, mijn lijf blijft vragen, maar wordt ook misselijk van alles wat ik er in stop.

Mijn shiny plak!

I did it! Dus even op de foto met mijn gelopen tijd!

Happy face na de finish :-)! Feelin’ like a rockstar, maar ook totaal onwerkelijk dit gevoel. Besef is nog niet daar. Wat heb ik zojuist gedaan?! 42,195 kilometer non-stop doorgegaan. Zonder te wandelen. Bizar!

Alle support.
Ik heb zoveel support gehad. Van mijn lieve familie, mijn awesome partner (zo tof om dit weekend samen met hem te beleven!), van mijn (hardloop)vrienden, van bekenden, van onbekenden. Digitaal en in real life. Ik kan niet beschrijven hoe dit voelt. Het is waanzinnig. Niet alleen heeft mijn familie mij de hele weg gevolgd (digitaal), maakte mijn zusje hele handmatige calculaties van pace naar snelheid (ze wist niet dat hier wel handige apps enzo voor zijn ;)), naar screenshots van mijn tussentijden, naar hele dialogen op de familie app… op een andere app kwamen nog meer lieve en leuke reacties. Ik ben bang dat ik nog lang niet iedereen heb kunnen bedanken. En ik heb nog lang niet alles terug kunnen lezen. Ook onderweg: bij 30 kilometer kon ik zwaaien naar Petra en Eva. Na ergens tussen 38 – 40 km (correct me if i’m wrong) kreeg ik een knuffel van Eva.. Riep ik iets van: ‘sorry ik moet verder’! En ging ik weer. Ook de cheer van Celeste was awesome. Nee. MARATHON ROTTERDAM was echt awesome. Wat een motivatoren waren jullie. Wat een energie gaven jullie! Bekenden EN onbekenden! En natuurlijk niet de pacers van Runnersworld te vergeten: Emanuel en Linda. Jullie waren de eerste helft fantastisch! Wat een power dat jullie gewoon een groep mensen door de marathon heen loodsen. Respect! Alle grappige borden, quotes, ‘tik ‘m aan voor energie’. Ik heb high fives gegeven, borden aangetikt, bananen van vreemden gekregen, sinaasappelpartjes van vreemden, bij een tankstation een extra beker watertje. En laat ik zeker niet alle vrijwilligers vergeten. Ik heb op sponsjes gezogen, voor het eerst in m’n leven 7 gelletjes tijdens een race weg gewerkt.. Iets gedaan wat ik niet voor mogelijk had gehouden, het rocken van een marathon. Onder de 4 uur. Zelfs onder de 3:40. Gewoon in 3:38:50. Wat een dag. Wat een mensen. Wat een belevenis.

Dat voelde lekker hoor, die slippertjes aan 🙂

rest me only one thing to say:

…I AM A MARATHONER!