#RACEDAY | Marikenloop 2017

Het is al weer #MedalMonday! Gisteren deed ik met duizenden andere enthousiaste vrouwen mee aan de Marikenloop 2017. Tot op het laatste moment was het in eerste instantie niet zeker of ik mee zou kunnen doen. En de mensen die me een beetje kennen weten dat ik nogal pietje precies en planmatig ben, dus dat is geen goede combinatie. Maar goed, mijn vertrekpunt was: loslaten vandaag en toch is op zo’n evenement als vandaag tijd een bijzaak. De saamhorigheid en gezelligheid is wat voorop staat.

Ik had afgelopen zondag twee keuzes, waar ik lange tijd over heb getwijfeld: de Vestingloop in Den Bosch of de 7,5 km tijdens de Marikenloop 2017.  Omdat ik de laatste weken wat last van mijn been heb, leek me 15 kilometer niet verstandig. Het zou dus, als ik zou gaan lopen, de Marikenloop worden. Ook zou ik daar met een aantal dames van het ASICS FrontRunner team gaan lopen en die dus weer zien. Ook zouden een aantal heren van het team ons komen aanmoedigen. Ook dit was super leuk! Kortom: veel bekende hardloopvriendjes en vriendinnetjes en dus was de keuze uiteindelijk toch snel gemaakt, ondanks dat de Vestingloop heel hoog op mijn wishlist staat en ik die qua run zelf wellicht wat competitiever had kunnen aanvliegen als ik daar aan mee had kunnen doen (met een 100% functionerend been haha).

Een aantal weken geleden deed ik mee met de #renmeemetintersport actie om kans te maken op een plek in het Intersport team. Dit deed ik niet voor mezelf, maar voor mijn moeder. Ik begeleid haar namelijk bijna een half jaar al met hardlopen. We proberen minimaal 1x in de week samen te lopen en het leek haar fantastisch om samen een wedstrijd te doen. Haar doel zou 5 km in 40 minuten worden. Het was dus echt bijzonder dat ik dit plekje had gewonnen voor mijn moeder en mij. We hadden vorige week maandag al een fantastische clinic van Robert Lathouwers gehad en waren er klaar voor.  We kregen ook een super gave outfit: een roze ASICS shirt, een gekleurde ASICS tight en de FuzeX schoenen.

Echter, in de week voor het evenement ging het bergafwaarts met mijn opa. We hadden dit gezien zijn ziekte zien aankomen, maar dat het in zo’n stroomversnelling zou gaan wisten we niet. En deze zaken blijven hard aankomen. Het plan wijzigde dus. Mijn hoofd stond eigenlijk niet naar lopen, maar de afleiding zou ook wel fijn zijn. Mijn moeder had al aangegeven dat ze er niet bij zou zijn omdat ze bij haar vader was. Meer dan logisch. Ik hoop dat ze volgend jaar een herkansing kan krijgen, zodat ze haar doel dan kan rocken. Daar gaan we wel voor.

Ikzelf heb tot het laatste moment getwijfeld. Je slaapt met een oog open omdat je op een slecht nieuws telefoontje wacht en dus loop ik de hele week al met chronisch slaapgebrek rond. Toch, na overleg met het thuisfront, besluit ik zondagochtend nog een treinticket te scoren en onderweg naar Nijmegen te gaan. Als er iets gebeurt kan ik of altijd meteen met de trein terug of ik kan me laten ophalen. Het is immers Nijmegen; een stuk dichterbij dan den Bosch waar ik anders wellicht zou starten.

Net een festival gevoel! Alles staat super aangegeven en wat een leuk terrein!

Voor de start

Door de niet zo goede verbinding met Nijmegen Heyendaal doe ik er vanuit mijn vertrekstation bijna 2 uur en 10 minuten over om op het station van bestemming te komen. In de laatste trein is het bovendien hutje mutje op elkaar staan, maar wel met allemaal dames die mee doen aan de Marikenloop 2017, dus het is een mooi gekakel. Wel ben ik blij dat ik uit de trein kan, het is inmiddels al erg warm. Ik heb mijn outfit al aan. Pfoe; dat beloofd wat met die hitte. Vanaf het station is het nog een kleine 10 minuten lopen. Die 10 minuten zijn prima te doen; de organisatie heeft alles goed aangegeven en bovendien zijn er overal verkeersagenten.

Eenmaal op het terrein aangekomen is het zoeken naar de Intersport stand. Die pik je er zo uit; het team is niet te missen in de felgekleurde tight en roze shirts. Door het super mooie weer wellicht niet de ideale combinatie, maar we zijn een mooi plaatje! Er is een heerlijke lounge plek voor ons ingericht, er draait muziek en er staat een super lunch klaar. Ik ga even zitten, dan kom ik wat bekenden tegen en klets ik wat. Mijn hoofd staat er nog steeds niet helemaal naar. Ik besluit wel wat te eten; die ochtend kreeg ik maar 2 boterhammen weg en ik lust dus nog wel wat voordat ik ga starten. Ook niet te veel, want daar krijg ik weer last van. Er is enorm veel gezelligheid op het terrein en ik loop een klein rondje. Ik wil nog even wat ASICS gear scoren bij de Intersport stand, maar helaas; dat wat nog niet in mijn kast hangt is er nu al niet meer in mijn maat. Goed voor de portemonnee, dat wel.

Dan geven Annemerel en Laura nog een warming up voor het team; maar met het horen van Jumping Jacks besluit ik dat ik dat mijn been niet ga aandoen en lekker ga toeschouwen. Het is warm zat haha.

Ik merk dat mijn energieniveau drastisch laag is en dat mijn gedachten alle kanten opschieten. Toch besluit ik gewoon van de race te willen gaan genieten. Met het hele team lopen we na de start. Omdat het zo’n leuke groep is merk ik dat ik iets weer mijn energie begin terug te krijgen: ik klets nog even wat voor de start met wat leuke dames en al gauw vertrekken we. Dit ging behoorlijk snel. Ik had mijn horloge net aangezet en we beginnen al. Geen tijd om even een plan te verzinnen: gaan. Zo start ik de race normaal niet, maar ik besluit gewoon mee te gaan..

Wel even een startvakselfie :)!

De race

Tijdens de race loop ik het eerste stuk nog met het Intersport team. Maar al gauw valt dit uit elkaar. Er zijn ook te veel lopers met te veel verschillende tempo’s om echt met zo’n grote groep samen te kunnen lopen. Niet alleen binnen de groep; maar ook alle duizenden dames buiten de groep. Ik zie Stephanie voor mij wegschieten en nog wat anderen. Ik houd nog even in; aftastend wat mijn been gaat doen en besluit vervolgens, als mijn been goed voelt, wat te versnellen. Ik heb het warm, maar het valt me nog mee. Er zijn best wat stukken met schaduw dus dat voelt goed. We lopen in Nijmegen en de race heeft dus best wat stukjes vals plat en onverhard. Ik kan eigenlijk weinig genieten van het parcours.. wat me opvalt is dat er best weinig toeschouwers zijn, maar dat je je juist optrekt qua sfeer aan de lopers. En dat ik daar vooral op let. Ik merk wel dat ik heel veel mensen inhaal. Links. Rechts. Tussendoor. Berm. Hierdoor kom ik niet echt heel lekker in mijn pasritme, maar merk wel dat ik behoorlijk wat snelheid maak.

Tussen kilometer 3 – 4 laat ik het tempo even wat los; ik kom lastig langs mensen heen en er is een stuk vals plat. Maar na deze kilometers besluit ik: deze is voor opa. En ik zet aan. Ik merk dat de hitte en lange tight me nu wel wat in de weg zitten en besluit toch nog even te wachten voor mijn ‘eindsprint’. Normaal heb ik het op een korte afstand niet snel zo zwaar, zeker niet als ik niet helemaal ‘voluit’ ga, maar het voelt alsof ik nu wel voluit ga (en het laatste gedeelte deed ik dit ook wel). Tussen kilometer 5 en 6 zie ik een roze gekleurd puntje steeds groter worden: het is Stephanie, die ik bij de start zag wegschieten. Die heeft het ook warm en zwaar. Ik hang even achter haar en ga dan langs haar heen. Ik zwaai en loop door. Achteraf ben ik nog even het haasje voor haar ;). Ik vraag me nog even af of ik mijn plan van aanzetten moet bijstellen, maar besluit er voor te blijven gaan. Omdat ik me niet heb voorbereid op de route is het wel even af en toe mijn horloge te checken om te zien hoe ver ik nog moet. Met nog 400 meter te gaan ben ik blij dat het nog maar 400 meter is. En dan zie ik al gauw de finish boog. Ik bedenk me dat ik het een erg toffe boog vind, die grote M. Iemand gaat nog rechts langs me heen. Dat laten we niet gebeuren. Ik geef nog meer gas. En nog meer. En haal zelfs nog iemand vlak voor de finish in. En dan sprint ik over de finish. Horloge uit. 34.38 klok ik. Een seconde later trilt mijn telefoon die ik de hele race in de hand heb gehouden (ik had de gratis SMS dienst ingesteld en was van plan foto’s te nemen tijdens de race haha): mijn officiële tijd voor de 7,5 km: 34.27. De emotie wordt me even wat te veel en ik plof neer op de grond. Deze is voor opa.

De mooie vlinder medaille en mijn geklokte tijd en afstand 🙂

Ik heb uiteindelijk toch meer gegeven dan dat de bedoeling was. Maar mijn been deed redelijk zijn best. Dus vond ik dat het mocht. Uiteindelijk heb ik met deze tijd een 11^e plek in mijn klasse neergezet en een 16^e overall plek. Prima voor vandaag gezien alle omstandigheden. Wel zo’n irritant stemmetje dat zeurt: had dat geen top 10 kunnen zijn? Nee. Patty. Vandaag gaat het om het genieten. En de verschillen met de absolute top zijn enorm. Zo veel respect voor die tijden!

Na de race

Wanneer ik even ben bijgekomen van de race loop ik terug naar de Intersport lounge om me om te kleden en nog even wat na te kletsen. Die run heeft me goed gedaan. Ik ben blij wanneer ik een kort broekje, shirtje en slippertjes aan trek. Daarnaast ben ik nog wel een klein beetje afwezig, maar kan toch nog net wat meer genieten. Dus drink en eet ik nog even wat en klets nog even bij met Charlotte van de organisatie vanuit Intersport en een aantal dames. Zo werd Sjoukje gewoon 2^e vandaag op de 7,5 km. Wat een top prestatie. Ik loop nog even een rondje met wat dames maar check ondertussen ook mijn treinschema; die gaat helaas maar 1x per uur. Dus naar 10 minuten hobbelen besluit ik toch maar naar huis te gaan. Mijn batterijtje is leeg. Bijna 2,5 uur later ben ik thuis en plof ik neer op de bank. Daar kom ik ook niet meer vanaf. Normaal wil ik graag zo snel mogelijk ook mijn verslagje uittypen, maar ik had daar geen energie meer voor. Ik krijg nog een sms-je van mijn zusje of ik ‘ook daar in Nijmegen heb gelopen’: een kennisje van haar had mij weer gespot. Zo grappig hoe bekend de Marikenloop 2017 dus alom is. Ik heb helaas gedurende de dag niet super veel leuke foto’s geschoten; daar stond m’n hoofd niet na. Een verdwaalde selfie hier en daar en wat festival foto’s is waar jullie het voor nu mee moeten doen ;-)! Ik neem aan dat Intersport nog gave foto’s gaat delen en die kom ik dan nog wel aanvullen :-)!

Best een hoge hartslag pff! En lekker even neerploffen op het station om nog even wat te eten (ja, daarom die bananenschil haha), drinken en wachten op de trein..

Ik wil graag de organisatie van de Marikenloop, Intersport, ASICS, mijn mede ASICS FrontRunner crewleden, de toffe club #renmeemetintersport dames bedanken voor deze achteraf gezien mooie dag. Wel een met dubbele betekenis, maar zo gaat het nu eenmaal.

Heb jij gisteren toevallig ook meegedaan aan de Marikenloop 2017? Of aan een andere toffe run? En welke afstand heb je gelopen? Ik ben heel erg benieuwd, laat gerust je reactie achter!