#RACEDAY | Neusser Sommernachtslauf 2017: samen lopen is een FEESTJE!

Afgelopen weekend (zaterdag 10 juni) deed ik tijdens het ASICS FrontRunner Europe teamweekend mee aan de Neusser Sommernachtslauf 2017 . We deden met bijna de hele groep mee aan deze loop, dus ik was niet de enige die mee deed aan deze ‘wedstrijd’, haha. Het was (voor mij – en ik ben een controlfreak) nogal onverwachts dat we een wedstrijd gingen lopen, daar kwamen we die zaterdag ochtend een beetje achter. Oeps! We gingen er vanuit dat we gewoon een rondje 5 of 10 kilometer zouden gaan lopen. Lekker op ons gemakje. Daar waren ik en mijn lijf ook op ingesteld. Want vanaf vrijdag had ik al een enorme hooikoorts piek waar ik helemaal gek van werd. En al die sportieve uitspattingen: vrijdagavond al lekker een run, maar ook Jumping Fitness en yoga, zaterdag een gave presentatiedag met veel geslenter.. Kortom: mijn lijf had al best wat energie verbruikt haha. En met de dry needling behandeling van de donderdag ervoor mocht ik ook niet te gek doen. Maar goed, wanneer je meer dan honderd hardloopfanaten bij elkaar stopt dan krijg je in ieder geval een feestje, heb ik geleerd. Niet alleen was het Nederlandse team LUID en duidelijk vertegenwoordigd, ook landen als Tsjechië en Duitsland (om maar wat voorbeelden te noemen) kunnen er echt wel een feestje van bouwen! Goed. We wijken een beetje af, dus terug naar de loop.

Vlak voor de loop

De loop vond plaats om 20.40 ‘s avonds. Officieel zouden we erna pas eten. We konden van ons hotel naar de start lopen. Eerst speelde ik haarstylist voor Louise (in de ochtend) en ‘s avonds klopte Gaby bij me aan als proefpersoon. Kon ik mijn invlechtskills oefenen. Ik vond het zeer geslaagd moet ik zeggen. Dat krijg je er van als je dames bij elkaar zet: een en al gezelligheid. Goed, na wat kletsen en klaarmaken met mijn roomie Louise en Gaby moesten we al snel ons beneden verzamelen. We zouden gezamenlijk naar de start lopen: eerst de 5 km lopers aanmoedigen en daarna zelf starten. Kortom: niet zoals een typische wedstrijd voorbereiding er uit ziet, maar we gingen er een feestje van maken! Ik heb voor de start nog een sultana en banaan naar binnen gewerkt, want om zo laat op lege maag te starten leek me niet wat.  Het was ook behoorlijk warm, dus dronk ik ook nog wel wat water. En voor de rest was het kletsen, hangen, aanmoedigen en veel gezelligheid.

Ik sprak samen met Manon, Gaby en Louise af dat we samen de 10 km op rustig tempo zouden lopen (55 minuten ongeveer). Dit leek een prima plan, want mijn been werkte niet mee. Het parcours was niet mijn favoriet: we zouden 9 rondjes van ca 1,111 kilometer moeten lopen. Negen keer hetzelfde rondje. Ik hoorde van Natalie (die liep de 5 km) dat er een paar stukjes behoorlijk vals plat en scherpe bochtjes waren. Dat werd wat met mijn been en kortademigheid. Toch altijd dat stukje competitieve zo bij die run. Terwijl we er gewoon een feestje van gingen maken…

Vlak voor de start hebben we nog met de fanfare band (die uit Nederland kwam!) gedanst en meegezongen. Kortom: that kind of run it was…

Lets go.

De hele avond was dus eigenlijk een feestje. Behalve de run. Voor een groot gedeelte dan. We startten, zoals afgesproken, gezellig met z’n vieren. Ik heb wel aangegeven dat ik mijn muziek wel op doe; ik ben enorm kortademig door de hooikoorts en als ik mezelf dan hoor ademen word ik knettergek. Muziek is een goede afleiding. We startten en lopen eigenlijk al best wat snel (5’10”). Ik merk dat dit tempo wel eigenlijk te hoog is, maar ga lekker verder. Dit wordt tof! Ik geniet van de mensen en allle ASICS FrontRunner members die na ca. 800 meter langs het parcours staan te schreeuwen en te doen. Wat een feestje! En de fanfare band die op ongeveer 900 meter staat. Geweldig..! Ik dribbel mooi met de ladies verder, maar na een kilometer of 2 stoppen ze langs de kant om te gaan waven… Ik weet dat als ik ga stoppen mijn been er geen zin meer in heeft, dus ik dribbel verder.. Maar dan raak ik ze kwijt. Ik besluit vanaf dat punt dan maar mijn eigen race te gaan lopen.

Samen met Louise, Manon en Gaby!

Wooehoee!

Maar dat is zwaar. Heel zwaar. Het is warm. Te laat. Mijn hooikoorts zit me in de weg. Er zijn kinderkopjes. Er zijn smalle steile stukken. Nee. Ik zit er niet lekker in. Na 3 kilometer heb ik stiekem het idee om te willen stoppen, maar toch ga ik door. Pas na kilometer 6,5 kom ik in een soort van flow terecht en gaat het wat beter. Ik geniet van het punt in het parcours waar al die gelijkgestemde gekken me weer staan aan te moedigen. Ik merk dat ik daar elke keer weer begin te lachen en ze probeer op te zwepen (dan zwepen ze mij ook weer op). Ook op een paar andere punten staan wat ASICS FrontRunner leden en daar blijf ik naar zwaaien. Leuk! Doordat we 9 dezelfde rondjes moeten word ik 3 of 4 keer door de nummer 1 ingehaald (die loopt de 10 km hier in iets meer dan 31 minuten. Dus.). Dat werkt best wel frustrerend, ook omdat je dan aan de kant moet maar zelf eigenlijk ook dan weer belemmerd wordt door te langzame lopers. Maar goed, dat proberen we maar los te laten, want hey… hoe vaak komt het voor dat je zo kunt genieten van een buitenlandse run met zoveel toffe mensen? Voor mij niet zo vaak, in ieder geval. Dus laat ik het competitieve een beetje los.

Nog eentje met m’n crewies!!

Blijven zwaaien!! Bedankt Natalie voor deze foto!!

Ik wil eigenlijk nog finishen onder die 50 minuten, maar dat zit er niet in. Ik klok zelf af op 50,08 min en meet een parcours van 10,25 km. Op de website is mijn officiële uitslag boven de 2 uur, dus dat is ook knap :-)! Ik heb er dus iets meer dan 50 minuten over gedaan en was blij dat het voorbij was. Dat heb ik niet vaak, kan ik zeggen. Nog even de rest aanmoedigen, her en der wat kletsen en dan terug naar het hotel. Snel opfrissen en dan gaan we naar de party locatie waar we eten, dansen en feesten. Ik ben GESLOOPT. Wat een dag en wat een avond. Als ik tegen 02.00 uur lekker kan slapen kijk ik terug op een super intensieve maar toffe dag. De run die zelf wellicht niet misschien voelde als een feestje, maar ook de run die wellicht ondergeschikt was aan de hele dag. En dat komt niet vaak voor dat een hardlooprondje voor mij ondergeschikt is aan iets anders.

Niet m’n beste tijd, maar toch genoten!

FEEEEEEEESTJE!

Met dat ik het verslag loop te tikken en deels terug kijk besef ik heel goed dat dit weekend zo uniek was omdat we met mensen all over Europe hebben kunnen en mogen connecten, onze passie hebben kunnen delen en samen kunnen uitvoeren. Ik heb genoten. Des te meer ben ik trots op het feit dat ik deel uit kan maken van dit enorm toffe team en knijp ik mezelf nog even om dit te kunnen geloven. Ik hoop dat we samen nog heel veel avonturen mee kunnen maken!

PS de hoofdfoto van mijn blog is niet van de run zelf, maar is de avond ervoor genomen door Teddy Morellec – La Clef

Foto genomen door Teddy Morellec – La Clef