#RACEDAY 3: Disneyland Paris – Val d’Europe Halve Marathon Weekend D-DAY.

Zondag 25 september. Vandaag is het dan zover. De halve marathon gaat beginnen. Hetgeen waar ik maanden naar toe heb gewerkt. Heel veel voor heb gelaten. Heel veel van mezelf in heb geïnvesteerd. Waar ik duizenden kilometers voor heb afgelegd. Dit moet mijn moment worden; ik voel het. Nu ik de eerste regels type begin ik al weer een brok in mijn keel te krijgen en vind ik het lastig om mijn emoties onder controle te houden. Want een flashforward na de uitkomst; ik heb hem uitgelopen. Uitgestrompeld. En kreeg als aanvulling van mede lopers zelfs het woord uitgehinkeld. Want ik kreeg (achteraf wist ik dit pas) een scheur in een spier in mijn linkeronderbeen (zweepslag) waardoor mijn droom eigenlijk in duigen viel. Toch probeer ik objectief en met weer toch die glimlach deze blog te schrijven, maar besef ik dat bij die lach ook toch echt een traan wel hoort. Niet alleen lig ik op dit moment in bed met mijn been omhoog, ik weet ook niet hoe lang ik nog moet herstellen. Ik kan nu echt niks met mijn linkerbeen; er niet eens op staan en millimeters bewegen doet al enorm pijn. En ik heb nooit pijn. Ben nooit ziek. De laatste keer dat ik me moest ziek melden was omdat ik ziek gemeld werd bij wijze van spreken. Dit was in 2011. Dus dat even als flashforward op de start van dit verhaal zodat het e.e.a. toch in context te plaatsen is. Ik hoop dat ik ooit het geluk heb deze Disney race nog eens te mogen ervaren. In Disneyland Paris of in Walt Disney World. Dit is een blog waarbij ik diep moet gaan. Op allerlei fronten. Jezelf bloot geven maar ook een stukje/gevoel van falen laten zien. Het voelt allemaal zo dubbel. Zo mooi, maar toch ook zo waardeloos. De emoties vliegen alle kant op, dus zo ziet dit verhaal er ook uit. Ik neem je mee in de race der racen en hoop dat ik achteraf je iets kan meegeven. Het maakt niet uit wat. Een steuntje voor je eigen race. Een leerschool. Misschien een glimlach. Of een doel. Wat het ook is; ik schrijf dit niet alleen voor mezelf. Maar voor iedereen. Die het wil lezen. Die het voorbij ziet komen. Die mijn verhaal al een beetje gehoord heeft. Of niet. Deze is voor jullie. En voor mezelf.

5.00 uur ontbijten maar!
Vandaag is het nog weer net wat vroeger uit bed dan de dag ervoor, dit omdat ik natuurlijk wel goed wil ontbijten. Ik ben er klaar voor! Helaas is het runners ontbijt/snack niet het ontbijt dat ik normaal neem voor een halve marathon, maar ik besluit dat ik op 2 geroosterde witte boterhammen met Nutella en 2 bananen ook prima kan lopen. Onderweg heb ik nog Dextro en een gelletje en het weer is heerlijk; dus dat gaat helemaal goed komen.

5.45 we verzamelen en gaan!
We verzamelen ons en lopen al weer richting de start van de Halve Marathon in Disney Village. Ik ben er al snel achter dat ik samen met Dide in hetzelfde startvak zal startten. Dide heb ik natuurlijk net dit weekend leren kennen; al volgen we elkaar al wel even online. Ik moet meteen lachen als ik Dide hoor zeggen dat ze niet snel zal lopen; want ik weet dat ze dit wel gaat doen. Ik schat dat ze rond de 1u40 zal eindigen omdat ik weet dat ze sneller loopt dan ik. Maar zelf zegt ze van niet (al denk ik dat ze het stiekem wel weet ;)). We nemen nog een vroege morgen selfie inclusief een transparante vuilniszak die we als warmteponcho gebruiken. Dit heeft de organisatie van Disneyland die met ons mee is nog geregeld en dit is echt waanzinnig fijn, want het is best koud als je ruim een half uur stil staat buiten in het startvak te wachten. Ik loop met Dide naar het startvak – de meesten zijn in andere startvakken ingedeeld – maar we moeten beide nog even naar de wc. Dat is best donker zo’n Dixie in de ochtend… ;). Daarna lopen we door naar het startvak en daar zien we ook Francien en Britt, die samen met ons zullen gaan starten. Ik film nog even wat zenuwen, maar heb er zoooooooooooooveel zin in. Ik hoor ondertussen dat onze support crew in Main Village staat en dat we ze hopelijk rond km 4 tegen zullen komen. Wow, zin in!

7.00 uur. Mogen we al?
Het is 7u en ik sta te trappelen. Maar ik hoor de organisatie zeggen dat i.v.m. veiligheidscontroles we nog niet mogen gaan. Ik voel me net een klein kind en de zenuwen gieren door mijn lijf. Maar niet zenuwen die ik normaal heb. Het zijn hele fijne zenuwen met echt zo veel zin om deze halve marathon te gaan lopen. Mijn lijf is er klaar voor. Ik ben er klaar voor. Ik ga hier zo van genieten! Ik wil eigenlijk de tijd een beetje los laten (ik denk continu aan die 1u40). Francien zegt nog snel: “maar als je hier zo hard voor getraind hebt moet je misschien juist wel voor je tijd gaan!”. Deze woorden doen me eigenlijk weer twijfelen. Ik besluit het gewoon te zien; wel alles te geven maar OOK genieten van alles wat ik tegen kom. Met een positief gevoel gaan we naar de start. Ik waarschuw Dide dat ik heel erg in m’n eigen wereldje vaak loop met m’n koptelefoon en focus face en dat ze me dat niet kwalijk moet nemen. Dat doet ze gelukkig niet ;). Het is 7.10 en wij mogen volgens mij startten in de derde wave van het eerste startvak. Daar. Gaan. We. Wow!

KM 1
Wow. Loop ik hier echt?! Wat is dit te gek. Patty: je loopt in Disneyland Paris. Een halve marathon. Je droom komt uit. Wow. Ga je wel genieten? Niet te snel he? Wow. Wat loop ik lekker. Wat werkt alles lekker mee. Wat voel ik me goed! Ik ben een hele dialoog met mezelf aan het houden en moet lachen bij het eerste Disney figuur wat ik zie; Cruella de Ville. Spontaan heb ik de liedjes van 101 Dalmatiërs door mijn hoofd heen spoelen en ik glimlach. Ik loop lekker rustig en de eerste KM sluit ik af in 4’55”. Helemaal prima!

KM 2
Wow, wat loop ik lekker zeg. Ik moet mezelf een aantal keer afremmen. Ik geniet en kijk om me heen naar alles wat ik zie. Ik weet dat ik helaas niet kan filmen nu, want ruim 21 km de TomTom in de handen gaat denk ik zeer doen. Ik maak de film wel in mijn hoofd. Wat een fijne start. Wat zit ik te genieten. De 2^e km vliegt voorbij en ren ik in 4’43”. En mijn lijf voelt zo goed! Ik rem mezelf nog weer wat af, want wil graag genieten en toch echt op die negative split koersen; want daar doe ik het het beste op.

KM 3
Weer zo’n heerlijke KM. Ik ben helemaal in mijn element en de derde KM ren ik in 4’47”.

KM 4
Ergens tussen KM 3 en 4 komen we geloof ik op Mainstreet uit. Ik zit continu te scannen of ik mijn man zie. Want dan moet hij hier staan. Sjips hij staat niet op de hoofdstraat. Maar aan het eind zie ik nog wat mensen en verrek; daar staat ie! Ik begin al enthousiast te zwaaien en zie hem eerder dan dat hij mij ziet. Met heel veel kusjes gebaren sprint ik langs hem heen en vervolg ik de race.

KM 5
Ik neem bewust iets gas terug en zit te genieten van de omgeving en de mensen. Ik begin te beseffen dat ik toch wel echt lekker in de race zit en graag misschien toch voor die tijd ga. Dus daarom plan de campagne; toch goed gelletje en Dextro bijvullen dus ik ga op zoek naar mijn Dextro en stop er 1 in m’n mond. Heb nog helemaal geen gevoel dat mijn energie terug zakt, maar probeer verstandig te zijn.

KM 6
KM 6 vliegt voorbij in 4’40”. Zal door die Dextro komen ;).

KM 7
Het lijkt alsof ik wat kramp krijg. Wat gek. Voorzichtig doen en dan maar wat gas terug. Ik ren deze KM in 4’53”.

KM 8
De kramp lijkt wat erger te worden. Wat gek. Dan maar heel even wat strek en loopoefeningen. Ben ik dan niet warm genoeg? Nee ik ben wel echt warm. KM 8 gaat wat langzamer en loop ik in 4’59”. Inmiddels komt Dide langs me heen en ik roep dat het niet goed gaat met mijn been. Ze heeft zelfs nog wat foto’s van me genomen, de schat. Het bewijs dat ik toch echt hier gelopen heb!

KM 9
De kramp lijkt niet voorbij te gaan en ik neem nog meer tijd om even te strekken en loop nog langzamer. KM 9 loop ik in 5’14”. Ik hoor mezelf allerlei Disney inspiratie quotes opsommen en vind dat ik zelf dit probleem kan oplossen.

“The problem is not the problem. The problem is your attitude about the problem.” — Jack Sparrow

KM 10
Patty, wat is dit? Ik snap er niks van. Heb dit nog nooit gehad. Ik besluit mezelf mentaal toe te spreken. Dan maar wat langzamer; ga dan maar genieten. Je kunt hier niks aan doen. Rek even goed en loop langzaam verder.

KM 11
Het gaat niet goed. Ik ga op slakkentempo verder en eindig km 11 op 6’04” met tijd tussendoor om te stoppen.

KM 12
Nog steeds kramp? Wat is dit?! Ik begin langzaam erg verdrietig te worden en die kramp doet wel heel veel zeer. Ik eindig KM 12 in 6’02”. Weer gaat dat stemmetje:

“Giving up is for rookies.” — Philoctetes (Hercules)

KM 13
Ik kan niet meer. Ik ga stil staan en rekken. Het doet zo zeer. KM 13 eindig ik in 7’13”.

KM 14 – 22
Mijn been doet het niet meer. Ik begin te huilen. Wat is dit? Waarom heb ik kramp? Ik probeer van alles. Rekken. Strekken. Oefeningen. Niks helpt. Ik vraag de EHBO om tape. Dit hebben ze niet. Car? Car? Vragen ze. NO thank you zeg ik netjes terug. Ik loop verder. Ik merk dat ik met mijn linkerbeen ga trekken. Jemig. Dit zijn lange kilometers. Er gaat van alles door mijn hoofd. Hier heb ik maanden voor getraind. Wat zullen ze wel niet denken. Wat zullen al die andere lopers wel niet denken. Als ik maar niet mensen in de weg loop. Ik wijk zo ver mogelijk uit naar rechts. Bij km 16 zit ik er emotioneel helemaal doorheen. Mijn wilskracht hoopt op een herstel en hoopt dat ik de laatste KM nog gewoon kan rennen. Dan maar iets boven die 2 uur finishen en wat stom dat je dan kramp hebt gehad. Maar de KM verstrijken en mijn been doet alleen maar meer pijn. Ik ben boos op mijn been. Stom been! Roep ik en ik begin weer te huilen. Heel veel lopers roepen “courage!”. Een aantal kijken om en zien me huilen. Een enkeling stopt. Ik roep tegen iedereen; don’t stop for me. Finish and enjoy your race! See you at the finish line. Ik probeer sterk te zijn, maar de tranen blijven komen. Nu ik dit type voel ik ze weer verschijnen. Wat een domper. Ik probeer weer mijn positivisme te hervatten, maar het wil niet. Zelfs mijn muziek werkt niet meer. Mijn kenmerkende grote koptelefoon slinger ik af en ik strompel verder. Ik wil niet stoppen. Maar dit wil ik ook niet. Ik haal mijn positivisme uit alle mede lopers, de mooie kostuums en de mooie omgeving waarin ik loop. Af en toe glimlach ik als mensen roepen: Go Patty (o ja; mijn naam staat op mijn BiB). Soms begin ik weer te huilen. Want ik wil zo graag. Wisten die mensen maar hoe graag ik zou willen. Ik wil zo graag lopen. Ik ben totaal niet moe. Althans; behalve mijn linker been doet alles fysiek het voor 30000%. Alles in mij wil. Maar mijn been wil echt niet. Rond km 16 bel ik mijn man. Die denkt dat ik gefinisht ben en hem gemist heb. Normaal zou dit inderdaad zo zijn, het is inmiddels denk ik 1u45 minuten na de start. Ik begin weer te huilen. Daarna staat ineens Lies naast me. Ik herken Lies eerst niet want aan de andere kant staat ook iemand in het Engels te vragen hoe het gaat. Ik begin weer te snikken en zeg dat Lies moet gaan en moet gaan genieten; ik zie haar na de finish. Ik zie nog meer lopers van onze groep. Iedereen vraagt; gaat het? Ik zeg de ene keer “Ja”. De andere keer “Nee, maar”. De andere keer “Nee.”. Ik weet het zelf niet meer. Honderden gedachten gaan door mijn hoofd. Dit zou mijn moment moeten worden. Mari komt voorbij. Hij geeft me een dikke knuffel en ik begin weer te sniffen en roep dat mijn been het niet meer doet. En dat ik dus enorm baal.. Mari is enorm lief. De knuffel en kop op kan ik echt even gebruiken. Ik wens hem veel succes en zeg zet hem op!

“A little consideration, a little thought for others, makes all the difference.” — Eeyore

Ik ben bang dat dankzij mij mensen gewoon hun PR mislopen door te vragen hoe het gaat. Ik zeg dus tegen iedereen dat ze door moeten. Een enkeling stopt even een seconde of 20. Dit is ook eigenlijk best fijn. Want ik voel me heel alleen ondanks dat ik tussen duizenden mensen loop. Iedereen is wel zo lief. Daar haal ik kracht uit. Ik bel Hanno (mijn man) nog een keer en zeg dat ik gewoon ga doorlopen. Ik mag er 4 uur oven doen. Dan maar 4 uur. Die medaille is voor mij. De finish is voor mij. Die stomme kramp gaat me niet klein krijgen. No way. Ik strompel moedig verder maar voel me een echte kneus. Als de laatste 2 km ingaan ben ik op. Ik ben het gesleep aan mijn been zat en voel weer een huilbui. Iedereen denkt overigens bij die 2 laatste KM dat ik gewoon geen energie meer heb en ik roep en wijs vaag richting mijn been. Iemand stopt en vraagt of ik iets van koelingsspray wil. Lijkt me niet verkeerd dus ik spray erop. Dit is denk ik een Km voor de finish. Ik hoor iets van KRKRKRK. En denk: huh? Auw. Dat is niet de bedoeling. Hoort dit?! Ik heb nu nog meer pijn. Goed. Ik bedank hem en strompel verder. Later zeggen mede lopers; je was voor het hotel! Wilde je daar niet gewoon stoppen? Ik moet zeggen dat dit niet 1 x in me op is gekomen. Ik heb mezelf zo vastgebeten in die finish dat ik gewoon door ging. Ik was alleen bang dat ik die 4 uur niet zou halen dus probeerde zelfs nog wat harder te lopen. En een beetje te huppen. Dat ging natuurlijk totaal niet… Als de laatste meters in gaan weet ik natuurlijk precies waar ik ben; deze route is gelijk aan de finish van gisteren. De meters die gisteren zo kort leken, lijken nu niet op te houden. Ik zie ongeveer 200-100 meter voor de finish mijn man en daar gaan de tranen weer. Ik geef hem een knuffel en strompel door naar de finish.

After the Finish Line.
Eenmaal er overheen gestrompeld ben ik kapot. Mijn been doet zeer. De EHBO helpt me weg. De fantastische organisatie vanuit Nederland komt bij me en dan laat ik alles maar los en over me heen komen. De EHBO kan op dat moment niet veel anders doen dan koelen en me 2 x 500 gram Ibuprofen achtig spul geven. Ik roep nog wel met een snik; ik heb mijn medaille nog niet eens! En ik wil daar dan eigenlijk ook weg. Ze kunnen helaas niet veel voor me doen, ondanks de goede zorgen. Ik probeer op te staan, maar dat gaat niet. Ik kan niet meer op mijn been staan! Wat is dit?! Het was toch maar gewoon wat kramp?! Angst besluipt me. Wat nu? Na overleg en hulp komt er een rolstoel voor me. Wat ben ik daar blij mee. Met de rolstoel kom ik naar het hotel. Daar aangekomen rolstoel nummer 2. Nog meer blijheid; want onze kamer ligt helemaal in de uiterste vleugel; ik zie het echt niet zitten hoe ik daar moet komen, want ook hinkelen op 1 been gaat niet omdat dan het andere been ook super zeer doet. Ik wil douchen maar zie niet zitten hoe ik in het bad / douche kom. Na een half uur heb ik mezelf er in gemanoeuvreerd en heb ik een positie met mijn been gevonden waarin het wel gevoelig is, maar de pijn niet meer overheerst. Daarna pakt mijn man de spulletjes bij elkaar. De super gezellige gezamenlijke lunch moeten we helaas missen. Ik zeg tegen mijn man dat hij gewoon alleen daar heen moet gaan en dat ik alles voor hem verpest, maar hij zegt dat ik normaal moet doen en dat hij nergens heen gaat. Super lief natuurlijk, maar op dat moment was het voor mij even echt een zwart gat met af en toe wat magische Pixie Dust flashbacks; want ik probeerde continu positief te zijn, maar af en toe ging dit echt even niet. Toen moesten we met de rolstoel naar de bus op naar de Thalys. Ik ben blij dat we dit keer niet hoeven overstappen tussen Parijs en Rotterdam, maar kijk erg op tegen de reis. De reis valt me ook zwaar. Ik moet wel enorm lachen om de twee sterke mannen die fungeren als mijn krukken. Ik blijf mijn positieve cape proberen om te houden maar ben mijn been zat. Wat een pijn. Ik weet niet wat ik zonder alle hulp van de organisatie vanuit Disney Nederland, de NS, mijn medelopers en man heb gemoeten. Die hebben me na de finish thuis helpen komen. Ondanks de emotionele achtbaan overheerst de dankbaarheid. Ik besef me nog steeds wat een geluk ik heb gehad dit te mogen meemaken. De fantastische mensen die ik heb mogen leren kennen. De nieuwe dingen die ik heb mogen leren. En hoewel mijn been het nu niet doet zal ik hopelijk hier ook weer sterker uitkomen. Ik hoop dat ik ooit nog de kans krijg om weer in Disneyland te mogen lopen. Dat ik een nieuwe kans krijg. Maar voor nu kan ik zeker nog teren op deze magische reis.

Het voelt alsof dit sprookje nog niet is afgelopen. Dat we ergens nu in een midden anti climax zitten en waarna het weer goed gaat komen……………………

Nawoord
Nadat we de hele reis erop hebben zitten beland ik ongeveer rond 22.00 uur bij de Spoedeisende hulp. Mijn been doet zoveel pijn dat ik het niet aandurf om de volgende dag af te wachten. Bovendien verwacht ik dat ik niet kan slapen met de pijn. De arts die dienst heeft is erg vriendelijk en onderzoekt mijn been. Hij constateert een flinke zwelling om het gebied dat pijn doet, maar constateert gelukkig ook dat er met mijn achillespees niks aan de hand is. De diagnose is een flinke spierscheur (zweepslag). Hij schat in eerste instantie in dat ik drie weken met mijn been omhoog moet. Ik schrik hiervan en roep zaken als ; werk! Stilliggen?! Niks doen!? Dit rijmt allemaal voor geen meter in mijn hoofd. Hij geeft daarna aan dat bij mensen die een goede conditionele basis hebben het herstel sneller kan gaan maar dat ik wel echt een week moet rekenen en daarna met de fysio het vervolg moet gaan bespreken.  Een beetje beduusd en met in mijn achterhoofd nog het gevoel van ‘het was toch maar kramp?’ gaan we samen met wat ibuprofen naar huis. Thuis probeer ik nog wat praktische zaken af te stemmen zoals mijn werk en probeer daarna wat te slapen. De pijn overheerst maar ik probeer toch nog weer even de glimlach terug te krijgen van de waanzinnige reis die we hebben gehad.

Nawoord 2
Ik ben nu twee dagen verder en het heeft even geduurd voordat ik de woorden op papier kon krijgen. Waar ik normaal de woorden zo op papier heb, ging dit nu even niet zo. Ik zit met zoveel gemengde emoties en daarboven nu ook nog een komend revalidatieproces. Het gevoel dat ik tien stappen naar achteren ben gesmeten strookt niet met mijn positivisme die gelukkig continu weer de kop op steekt. Als ik tijdens de race had beseft dat het niet ging om kramp maar om iets zoveel ernstigs had ik (denk ik) nooit de race af gemaakt. Ik zou daarom ook adviseren dat als je zelf zoiets mee maakt te stoppen. Want ik kan nu weken en weken niks doen. Niet hardlopen, maar ook niet zwemmen of een andere sport beoefenen. Want ik ben totaal niet mobiel en mijn been moet omhoog. Bovendien heb ik ook nog eens mijn werk – waarbij ik gelukkig wel van thuis dingen kan doen – maar dit is verre van optimaal. Ik hoop dat ik in deze mini verslagen jullie mee heb kunnen nemen door een toch magische reis. En zoals ik al eerder schreef hoop ik dat dit sprookje nog niet voorbij is…

Want;

“If you focus on what you left behind, you will never be able to see what lies ahead.” — Gusteau

Iedereen bedankt voor alle lieve woorden, beterschapswensen maar ook de fantastische gezamenlijke ervaring die we hebben gehad. Ik hoop dat we elkaar nog eens treffen. Voor een zweetdate. Een leuke training. Een leuk event of gewoon voor een snelle “HOI!”. It’s a small world after all, right?

En laten we dan afsluiten met nog een quote. Gewoon. Omdat het kan. En omdat ik nog even in mijn Disney-bubble wil blijven.

“Even miracles take a little time.” — Fairy Godmother (Cinderella)

Liefs Patty