Medal Monday! Een tijdje geleden (10 september om precies te zijn) deed ik voor het eerst sinds lange tijd weer mee aan een wedstrijd. Niet alleen is de zomer niet echt een periode waarin er veel wedstrijden worden gehouden, ook het feit dat ik heb genoten van een heerlijke vakantie, extra werkdagen en het feit dat ik her en der wat aan het kwakkelen was met kwaaltjes, hielp hier ook niet aan mee. Anyways, de Singelloop 2017 stond op mijn lijstje en bleef er op staan. Althans, dat was wat ik graag wilde. Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik tot het laatste moment heb getwijfeld; want als ik mee doe aan een wedstrijd wil ik wel alles kunnen geven en geen half werk leveren. Nou ja, half werk. In ieder geval wil ik dan wel sneller lopen dan wanneer ik een training zou lopen.  En ik vind mijn gezondheid het belangrijkste wat er is. Dus hoewel ik erg koppig ben en soms veel van mezelf vraag, ken ik wel mijn grenzen. Goed luisteren naar mijn lijf, dus.

Wat vooraf ging.

De week voor de Singelloop was de week dat ik EN van vakantie weerkwam EN meteen aansluitend een internationale beurs had van mijn werk. Nachtje doorhalen, dagen waarin je niet voor middernacht erin ligt, dat waren een beetje de dagen tot aan de woensdag voor de race. Niet echt ideaal. De combinatie met wat wijntjes en weinig slaap valt bij mij niet altijd goed. Toch kon ik toch nog wat kleine trainingsrondjes doen en deed mijn heup het boven verbazing goed.  Stiekem begon ik wat vertrouwen te krijgen in de zondag. Ik had niet verwacht dat ik op mijn best zou lopen, maar wel dat ik hem uit zou gaan lopen. Gezien het feit dat ik soms in augustus moeite had met 2 kilometer, was ik hier al erg blij mee.

Voor de start.

Voor de start verzamelen we ons eerst op het plein. Ik loop namelijk samen met een aantal collega’s. In totaal lopen we met 3 teams. Heel erg leuk: voor een aantal is dit de tweede keer en voor een aantal de eerste keer. Wie weet zullen er PR’s verbroken worden! Ik heb alle startnummers opgehaald en met nog wat klein beetje drinken, 100 meter inlopen (toen was ik er klaar mee), wens ik mijn collega’s succes en beweeg ik me naar de start. Ik start graag vooraan, omdat een zandloper start me anders best tegen staat, omdat ik de ruimte niet vind. Ik zet mijn Polar V800 en Polar OH1 aan en wacht tot de start. Als mijn klokje 14.30 slaat, hoor ik nog geen startschot. Dus ik ben ook iets uit evenwicht wanneer hij om 14.31 gaat…. Of we go!

Tijdens

Kilometer 1

De eerste kilometer probeer ik te kijken hoe mijn heup reageert. Dat voelt best goed! Ik ga natuurlijk veel te hard van start, maar heb een tempo te pakken waar ik in mee kan komen. Ik ben wel de hele tijd met mezelf in gevecht: ga ik grotere passen maken? Heeft dat meer zin om niet buiten adem te komen? Moet ik toch wat meer op m’n hak gaan landen om m’n heup te ontzien? Of toch de voorvoet? Eigenlijk vragen die me al bezig houden vanaf dat ik last heb gekregen van mijn heup. Want dit is ontstaan nadat ik juist meer op mijn voorvoet ben gaan lopen. Vragen die ik toch maar snel aan de fysio moet stellen. Maar goed, we waren bij de race.

Kilometer 2 – 4

Vanaf kilometer 2 ben ik al aan het aftellen. Makes sense, right? Gezien het feit dat het ruim 8 kilometer is.. maar dit komt omdat ik weet dat het de eerste 4 kilometer afzien is. Dit is vals plat omhoog. Als je de 4 kilometer hebt gehad, dan is het daarna licht naar beneden en hoop ik op adem te komen. Ik merk dat ik toch wat pijntjes begin te krijgen en ben allerlei gekke rekentrucjes aan mezelf aan het voorhouden om zo snel mogelijk op te tellen naar 8 kilometer “Ik ben al over de 2 kilometer, dus over de helft van het zwaarste gedeelte” (klinkt beter dan: ik heb er nog geen freaking 25% opzitten).

Kilometer 4 – 6

Tussen kilometer 4 en 6 zat ik eindelijk in een lekkere flow. Ik heb zelfs met een idiote gedachte de laatste 200 meter voor het 5 km bordje een sprintje getrokken. Ik dacht: volgens mij zit ik op mijn PR 5 KM koers, dus gas op die lolly. Betreurde mijn actie overigens meteen daarna. Hartslag sky high, dus nam maar even wat gas terug. Dat werd afzien die laatste kilometers.

Kilometer 6 – 8

Mentale strijd was on gedurende de laatste kilometers. Aan de ene kant dacht ik: ik stop ermee. Of ik ga gewoon heel langzaam lopen. Maar daar ging dat stemmetje: dan heb je dus 6 km al voor niks gezwoegd. No guts, no glory. Right? Toch maar doorbikkelen. Ik gaf weer wat gas en nam weer wat gas terug. Kon niet lekker in een tempo bij iemand meelopen, dat frustreerde ook. Toen ik nog 1,5 kilometer moest kon ik niet meer, maar dacht ik: “Nog minder dan een mijl… kom op Patty, zet door”. Ik heb die laatste 1,5 kilometer ook grotendeels met m’n ogen toegeknepen gelopen. Liep half het publiek in en ramde haast een collegaatje die me stond aan te moedigen. Niet gehoord, niet gezien. Dat was dus mijn status.

 

De laatste kilometer.

Daar ging de laatste kilometer in. Yes. Nog maar een kilometer. Fuck. Nog 900 meter. Nog 850 meter. Die meters schieten niet op! Ik wil gas geven. Kan niet meer. Ik zie een dame voor me lopen. Die wil ik voorbij. Nog een kleine 500 meter. Iets minder. De dame wordt uit de wind gehouden door een man. Die blokkeert mijn inhaal manoeuvre. Ik raak wat gefrustreerd. En shit; die heup voel ik nu toch wel. Ai. Nog een klein stuk tot de finish. Daar is de boog! Gas erop. O shit… de volgende boog is pas de finish. Ik loop op m’n tandvlees, maar zie dat ik waarschijnlijk onder de 36 minuten ga eindigen. Like: WHAT?! Dus daar sprint ik over de finish. Horloge uit. BAM: 35.49. Nu wachten op mijn netto tijd (die blijkt 35.47 te zijn) Railing aan. Daar hang ik even een paar minuten bij te komen. Ik ben KAPOT. Buiten adem. Mijn heup zeurt. Maar I did it! Dus voldaan slenter ik het terrein af, op zoek naar eten en drinken :).

Na de Singelloop Enschede 2017

I FREAKING DID IT! Een PR. Totaal onverwachts. Met een lijf dat niet 100% goed voelde. Had ik misschien toch niet mee moeten doen? Nee, zo erg was het niet. Maar ik heb wel echt veel te veel gas gegeven. Alles gegeven wat ik op dit moment aan zou kunnen. Maar dat resulteerde wel in een tijd die ruim 1,5 minuut sneller dan het jaar ervoor was. Op dit pittige parcours ben ik heel erg tevreden.

Na de loop besluit ik me even lekker te laten masseren bij de stand die er staat. Wat een verademing! Ik had hier zo nog een uur langer kunnen liggen. De masseur kan ook geen plekje vinden in mijn heup, dus wellicht valt het allemaal toch mee. Toch maar even weer een fysio bezoekje.

Die bezoekjes ben ik trouwens best zat, dat kwakkelen is niet wat voor me. Van de ene onnozelheid naar de andere. Marathon lopen? Geen probleem. Wordt je daarna door een roofvogel aangevallen; wel een probleem. En nu weer die heup: zo uit het niets. Nou ja, niets.. sinds dat ik juist probeer mijn loophouding te verbeteren. Toch maar overleggen of dit zo verstandig is.

En jij? Heb jij toevallig ook nog meegedaan aan de Singelloop in Enschede of aan een andere leuke wedstrijd? Tell me, ik ben heel erg benieuwd!