Raceverslag: Spitsbergen Marathon 2018 (Svalbard)

Voor het reisverslag, klik hier

Raceverslag Spitsbergen Marathon 2018

Het afgelopen weekend was ik op wel een heel bijzondere en magische plek op deze mooie diverse aardbol. Ik kreeg de kans om de meest Noordelijke Marathon van de wereld op vaste grond te lopen, de Spitsbergen Marathon. Dit is bovendien de enige marathon ter wereld (!), waarbij je wordt beveiligd tegen ijsberen. Je kunt je voorstellen dat dit een once in a lifetime experience was. Dus wil je weten hoe ik deze race heb ervaren? Lees dan gauw verder! En mocht je willen weten hoe ik de reis heb ervaren, dan moet je even hier naar deze pagina gaan. Het was namelijk te veel en te mooi, ondanks de korte periode dat ik er was, om alles in een verhaal te gieten. De Spitsbergen Marathon 2018 was zo bijzonder, dat ik nog steeds niet kan beseffen dat ik dit heb kunnen en mogen meemaken.

Wat vooraf ging

Vooraf aan de race was ik behoorlijk nerveus. Ik wist niet of ik voor de hele marathon afstand zou moeten gaan of toch voor de halve moest gaan. Niet alleen ben ik herstellende geweest van een flinke blessure, ik heb ook gewoon in een wat negatieve rollercoaster gezeten de laatste maanden, waardoor ik mentaal ook onbewust best een klap (zeg maar gerust klappen) had gehad. Toch was het tijd om de knop om te zetten en te focussen op het positieve. In en na overleg met het thuisfront dacht ik: wat kan me gebeuren? Zoals Pipi zou zeggen: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan. Right? Ik heb altijd kracht gehaald uit mijn positieve mindset en dus vond ik het tijd om het negatieve even helemaal weg te stoppen. Met in het achterhoofd dat ik er toch 6 uur over kon / mocht doen en dat dit een mega unieke kans is, besloot ik te starten aan de hele Spitsbergen Marathon. Zonder stapelen. Zonder echt goede voorbereiding, maar met enorme wilskracht, drive en motivatie. En de kilometers had ik gelukkig de laatste weken in absolute aantallen al wel weer in de benen.

Zaterdag 2 juni: Raceday

Ik start de zaterdag met het twijfelen over welke outfit ik aan moet. Als ik ben omgekleed ga ik op weg naar het ontbijt. Ik werk een behoorlijk ontbijt weg met 3 boterhammen, havermout, Nutella, honing, espresso en koffie. Lekker! Ook snoep ik nog even wat lekker tussendoor. Ondertussen praten we met de lopers nog bij over hoeveel gelletjes er wordt meegenomen en wat de plannen zijn. Een collega loper geeft aan dat hij niet genoeg gelletjes bij zich heeft, maar gelukkig ben ik altijd iets te goed voorbereid en geef ik aan dat ik genoeg heb en geef ik even later 2 gelletjes voor hem af. Fijn dat je elkaar zo kunt helpen! Na het ontbijt loop ik nog weer naar mijn kamer, we lopen om 9.15 richting de start met de groep marathon lopers. Op de kamer besluit ik dat mijn outfit toch niet geschikt is, dus wissel ik van outfit. Ik neem nog wat sportdrank en ga nog heel even liggen. Ik begin nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden.

Onderweg

Om 9.15 lopen we met een groep lopers en wat fans naar de start. Het enthousiasme en de spanning is te voelen. De start van de Spitsbergen Marathon is bij de sporthal van Longyearbyen en na slechts een paar minuten lopen komen we hier aan. Ik snuffel nog bij de kleren en merchandizing gear die ze verkopen en besluit dat als ik het ga halen dat ik dan het vestje voor mezelf mag aanschaffen. Er is er nog 1 in mijn maat en het kreng kost € 100,-. Maar hey, wanneer kom je hier nou? Dus. Dat wordt mijn doel. Lopen en dat ding scoren. Omdat de start echt letterlijk voor de sporthal is, kunnen we nog even binnen hangen voordat we beginnen. Ik ben helemaal ready to go, sta strak van spanning, maar ook adrenaline en enthousiasme. Ik twijfel nog of ik mijn vest moet aanhouden of niet. Maar ik heb er zin in. Dat kan ik echt zeggen.

Ik drink ondertussen nog wat carbloader en knoop mijn Spibelt met 6 gelletjes goed vast. Daar mee moet ik het doen vandaag. Geen bietensap kuur. Geen dagenlange koolhydraten stapelen. Maar hey, ik heb vrijdag eigenlijk heel erg goed gegeten zoals je in het reisverslag kunt lezen. En het ontbijt was ook fantastisch. Ik voel me eigenlijk best fit en behalve gezonde zenuwen heb ik er echt veel zin in. Ik hoop dat mijn lijf net zo reageert als tijdens het testrondje, want dan gaat het een fijne race en dag worden. Let’s go!

Klaar voor de start

Hoe vreemd is het dat je maar met een groep van zo’n 150 mensen aan de startstreep van een marathon start. Ik vond dit heel bijzonder. De start verloopt ook behoorlijk relaxt. Ik ben wel nog steeds aan het twijfelen over mijn outfit. Ik heb een dunne longsleeve aan en mijn muscle support tight. Die is lekker dun en voelt niet te warm aan. Het is best bewolkt en er staat een klein windje, waardoor het kouder aan voelt dan de dag ervoor. Van collega lopers krijg ik het advies om wel warm aangekleed te zijn, omdat je behoorlijk zult afkoelen over de afstand en over het parcours. Ik besluit dus om mijn vest aan te houden. Ik doe deze over het startnummer heen, zodat ik hem als ik wil eenvoudig uit kan doen en om mijn middel kan knopen. In mijn vestje stop ik nog een klein reserve gelletje, mijn handschoenen en hoofdband. En dan ben ik er klaar voor! Mijn Polar V800 zoekt zijn GPS, muziek in en aan en ik start vooraan. PANG! Daar gaan we.

De eerste 2 kilometer

Met dat we startten denk ik: F*CK. Dit is zwaar! De eerste 2 kilometer gaan we namelijk meteen al de lucht in. Crap. Dit heb ik totaal onderschat en ik bedenk me wat dit voor effect heeft. Dan maar niet te snel en standje genieten. Jammer. Want stiekem, diep in mijn hart, wil ik graag een tijd onder de 4 uur lopen. Maar ik besluit dat ik vandaag met een tijd van 4 uur en 15 minuten ook al heel erg blij mag zijn. En zelfs het gewone uitlopen is al een doel op zich. Zoals met het thuisfront besproken: je mag er 6 uur over doen, dus wat is het ergste wat je kan overkomen. Gewoon die linker voet voor de rechter en door blijven gaan.

Daar gaan we naar beneden!

Na ongeveer 3 kilometer gaan we naar beneden. Hey, dit voelt lekker! De kilometers erop vliegen voor mijn gevoel ook voorbij. De eerste waterpost skip ik dan ook, want ik heb geen dorst en zit lekker in mijn ritme. We gaan richting Camp Barentz. Dit herken ik van de dag ervoor. Ik weet dan ook precies bij welk punt we zullen moeten gaan draaien. Dit is ongeveer op kilometer 8 – 9.

Dit vlakke lopen bevalt me prima en ik kijk om me heen en zeg een paar keer ‘wow’ in mezelf. Het geeft zo’n bijzonder gevoel om hier te lopen. Ik loop al behoorlijk in een beperkt groepje en heb weinig mensen voor en achter mij, dus het voelt alsof ik het nu al een beetje in mijn eentje aan het doen ben. Ik probeer bij iemand aan te haken en dat gaat goed, al moet ik later in de race van deze man afscheid nemen, wanneer ik hem inhaal.

Keerpunt

Bij het keerpunt krijg ik letterlijk een klap in mijn gezicht. Crap. Tegenwind. Ja, dat is logisch dat je tegenwind krijgt. OK. Even goed ademhalen en gewoon doorgaan. De focus erop houden en blijven genieten. Het is raar dat je nu een stukje van dezelfde route moet terug lopen. Ik kijk naar de lopers aan de andere kant en als ik een bekende tegen kom dan zwaai ik enthousiast. Na een bepaald stuk maken we een bocht naar links en lopen we een lusje door Longyearbyen zelf. Daarna gaan we de stad aan de andere kant er weer uit, richting het vliegveld. Ik ben er die ochtend achter gekomen dat de laatste 5 kilometer nog wel eens zwaar kunnen gaan worden en bereid me dus voor op het ergste. Nou ja, hoe kun je je voorbereiden op iets wat je niet weet?

Kilometer 15 en verder

Nou, het voorbereiden op iets wat je niet weet was in mijn geval tijdig een gelletje nemen. Ik had niet het gevoel dat ik al wat nodig had, dit komt vast door de heerlijke temperatuur en lucht, maar bij kilometer 15 nam ik mijn eerste gelletje. Daarna een slokje water. En ja hoor, daar komt het. De stijging. Ik voel hem meteen, zo rond kilometer 16. Op een gegeven moment gaan we via een soort van hoger gelegen pad langs allerlei oude mijn dingen op weg naar het einde van de eerste ronde. En dat is nog wel 4 – 5 kilometer. Het pad hier is helemaal onverhard en gaat omhoog. De ondergrond is hier behoorlijk wat zachter en op plekken glibberig. Ook moet je oppassen voor losse steentjes die je tegen komt en moet je soms even kijken op welk stuk je het beste kunt lopen.

Nee, dit zijn geen makkelijke kilometers. Maar toch blijf ik positief. Het gaat van klim naar vals plat en dit is best wel zwaar. Op een gegeven moment denk ik dat we alleen nog maar gaan afdalen richting Longyearbyen, maar niks is minder waar. Vlak voor het einde van ronde een gaan we nog even lekker omhoog. Oei. Ik ben blij dat de eerste ronde er op zit en kijk dan stiekem toch even op mijn horloge. Mocht ik niet doen van mezelf, maar ik ben blij verrast wanneer ik de tijd zie. Ik loop met een pace van zo’n 4’53”. Dat is sneller dan verwacht! Zou die tijd van onder de 4 uur er dan toch in zitten? En heel stiekem schiet ook mijn PR door mijn hoofd: 3.38.50. Wie weet. Ik ben klaar voor ronde 2. Of toch niet?

Ronde 2

De tweede ronde start en tussen kilometer 21 en 22 moet ik dus weer meteen berg op. Mijn benen verzuren op dat moment, niet normaal. Zelfs zo erg, dat ik twijfel of ik moet stoppen en of het wel verstandig is dat ik deze marathon helemaal wil gaan lopen. Ik ga de discussie even met mezelf aan, maar geef ook als argument aan dat het straks weer beter wordt, dit was de eerste ronde ook zo. En wandelen kan altijd nog. Even afwachten en aankijken, dus. Ik ga dus langzaam verder, maar vrees het ergste.

Kilometer 23 – 24

Al snel loop ik gelukkig weer best lekker. Rond kilometer 23 – 24 heb ik de pas al weer lekker te pakken en zit ik weer goed in mijn ritme. Niet dat het helemaal moeiteloos gaat, maar het gaat veel beter dan verwacht. Ik was bang voor een terugslag, maar dat valt mee. Dit gaat best goed! Tussen deze kilometers en kilometer 32 neem ik ook nog 2 gelletjes. Welk punten dit precies waren, weet ik niet. Ik ben te gefocused op de race en de omgeving. Heel gek is dat ik sommige plekken niet eens helemaal weer herken van de eerste ronde, dat wil zeggen dat ik nu weer hele andere dingen zie en me andere dingen van dit gave parcours opvallen. Ik ben dus nog steeds aan het genieten!

Daar komt het afzien.

De kilometers vliegen voorbij. Maar bij kilometer 34 wordt het wel wat zwaarder. En richting de kilometer 37 begint dit toch echt op te lopen. Dan hebben we het maar niet over kilometer 38 en verder. Mijn benen zijn verzuurd. Ik heb het zwaar. Maar ik loop al kilometers lang met een iemand samen. Dan loop ik even wat voor en dan hij weer. Als ik hem kwijt raak, ben ik bang dat ik terug val en wellicht zelfs opgeef. Dit laatste gebeurt me niet snel, maar een route waar nauwelijks iemand aan de kant staat en waar je niet bekend bent met de omgeving, dat vind ik toch wel een niet optimale combinatie. Dus ik blijf pushen. Als die 40 km maar in beeld komt. Dan kan ik wellicht nog versnellen. Helaas lukte dit ook niet meer. Achteraf had ik gewoon nog een gelletje moeten nemen, maar het leek alsof ik moest plassen en ik had geen zin in een gelletje. Dus op karakter doorbijten. Doorzetten. Al gauw is kilometer 41 in zicht en nu mag ik dan eindelijk gaan aftellen. En dat doe ik letterlijk in de meters. Ik zie de finish, maar kan echt totaal niet aanzetten. De laatste 300 meter doe ik zelfs zo langzaam, met een pace van boven de 6 minuten per kilometer. Maar daar is de finish. BAM. Ik heb het gedaan. Eenmaal over de finish klam ik me vast aan de jongen die kilometers lang met mij samen heeft gelopen. De organisatie vraagt of het goed gaat. Ik antwoord dat het goed gaat, maar dat ik mijn medaille wil, hahaha. Die krijg ik dan al gauw omgehangen.

De loper blijk Mariusz te heten en komt uit Polen. Hij geeft aan dat hij ook heel erg aan mij heeft opgetrokken en dat vooral bergop hij veel aan me heeft gehad. Dat is zo grappig om te horen! Ik plof nog op de grond neer in de sporthal, waar we inmiddels weer naar binnen zijn gegaan, en krijg van een Nederlandse loper een blikje bier aangeboden. Ik lust geen bier. Maar ik ben zo gesloopt, dat ik het aan durf om een slokje te proberen. Nee. Nog steeds niet lekker. Maar wel super lief, haha. Dan is het tijd om de oorkonde op te halen. O ja: nadat ik het laatste vestje heb gescoopt, hehe.

Maar als ik aan de beurt ben voor het ophalen van mijn oorkonde krijg ik een behoorlijke stress aanval: mijn uitslag is er niet, er is een error. Like WHUT?! Hoe is dit mogelijk! Ik begin een beetje verdrietig te worden, want voor mijn gevoel zat ik echt in de top 10 van vrouwen. Na wat overleg met de organisatie en het busje bij de finish zijn gelukkig mijn data terug gevonden. Pfiew. En dan kan mijn oorkonde worden geprint met mijn officiële marathon tijd: 3.31.59. Een PR van bijna 6 minuten!

Hoe ik dit voor mekaar heb gekregen? Geen idee. Ik denk dat het de totale onbevangenheid waarmee ik de wedstrijd ben ingestapt. Geen concrete doelen (behalve stiekem onder die 4 uur, maar met 4 uur en 15 minuten was ik ook al super blij geweest). Gewoon genieten en deze fantastische ervaring over me heen laten komen. Het weer speelt en het zuurstof gehalte speelt natuurlijk ook enorm mee. Vol trots FaceTime ik met het thuisfront.

Ik zoek in de sporthal een plekje op en krijg heel lief van Nicky van de Arctic Marathon een fles met appelsap. Dat gaat er in!

I AM AGAIN A MARATHONER!

En met veel trots kan ik zeggen dat ik zelfs 2^e dame overall ben geworden, eerste dame in mijn leeftijdscategorie en 15^e overall op de marathon afstand. Dit was reden voor een feestje! En dat hebben we ook zeker in de avonduurtjes gedaan, zoals je ook in mijn reisverslag kunt lezen.

Na de race was het tijd om weer naar het hotel te lopen en tijd voor een bad. Een heel lang bad. Dat deed me goed! Daarnaast goed bij eten en drinken om weer wat energie te krijgen.

Arctic Marathon, BEDANKT.

Ik wil nogmaals de organisatie van de Arctic Marathon bedanken, die met enorm veel passie en enthousiasme ons zowel in het voortraject als tijdens de reis hebben bediend. Hikmet, Raoul, Sebastiaan, Nicky en Jill: bedankt!

Trouwens, de inschrijving voor volgend jaar is al geopend. Het is dan tijdens het Hemelvaart weekend, dus zelfs 4 dagen in plaats van 3! Op dit moment krijg je nog 200 euro vroegboek korting. Droom je van een unieke (halve) marathon? Dan zou ik me zeker eens verdiepen in de Spitsbergen Marathon en een kijkje nemen op de website van Arctic Marathon.  Het lijkt een enorm bedrag, maar je wordt totaal ontzorgd. Het enige wat je zelf moet regelen en extra bij kunt boeken zijn de excursies en je lunch. En je benen moeten echt zelf de afstand lopen 😉! Daarnaast waren er dit jaar 2 super gave clinics waar je gratis ook nog eens aan deel kon nemen als deelnemer. Kortom : alles op en top geregeld.

Lijkt het je wat om zo’n unieke (halve) marathon te gaan lopen tijdens de Spitsbergen Marathon? Of heb je zelf al eens op een hele bijzondere plek gelopen die ik zeker eens moet zien? Ik ben benieuwd! Laat een berichtje achter, leuk!