Ik zit midden in mijn zogenaamde ‘Post Partum Journey’, de periode nadat je bevallen bent, maar waar je lijf nog druk aan het herstellen is. Ik vind dit zelf een enorm lastige periode en heb al vaker geprobeerd hier wat over te schrijven, maar vond (en vind) dat niet eenvoudig. Net of ik het niet ‘mocht’, omdat ik eigenlijk misschien niet ‘mocht klagen’, dat vond ik zelf of dacht ik dat anderen dit vonden. Ik zet het bewust tussen haakjes neer, want ‘klagen’ is eigenlijk het verkeerde woord. Maar op het moment dat je midden in het proces zit, voelt het soms allemaal net niet. Precies in het midden. Maar daarover later meer.
Picture Perfect
Door Social Media hebben we het beeld dat ‘iedereen’ en ‘alles’ beter is. Of mensen zijn helemaal into the ‘Body Positivity’ en accentueren imperfecties. Ik denk dat iedereen lekker moet doen wat hij of zij zelf wil, maar door Social Media lijken we wel allemaal een stuk ‘oppervlakkiger’. En daar ben ik zelf ook debet aan.
Want ik merk dat ik zelf ook vaak het ‘perfecte plaatje’, in ieder geval van dat moment, van mijzelf, wil posten. Ik schiet gerust 40 foto’s om er 37 (of zelfs 40) te verwijderen. Is dit de schuld van Social Media? Dat denk ik niet. Volgens mij willen mensen al sinds altijd ‘goed’ op de foto / schilderij staan. Maar de definitie van ‘goed’ is wel verschoven. Er zullen vast vroeger mensen zijn geweest met geld die zeiden; schilder mijn neus even anders of maak mijn taille anders. Tegenwoordig kunnen we met ‘poses’ en het ‘snel verwijderen’ eigen ‘dirigent’ spelen. Én we zien álles (nou ja, we zien wat de algoritmes ons willen laten zien, maar wel veel meer). En als klap op de vuurpijl zijn er 892329 apps die je smaller kunnen maken. Nu ben ik zelf niet zo’n filter / bewerkingsfan en heb ik gelukkig niet de neiging om mijn lijf te veranderen door het gebruik van een app, maar van een goede pose of houding of lichtinval ben ik zeker niet vies. Ik ben ook niet erg snel ‘tevreden’.
Ik vind het lastig om hier een dialoog over te voeren, ik snap dat ik overal wat van mag vinden, maar ben ik de aangewezen persoon om hier mijn mening om over te delen? In ieder geval voelt het nu goed om die mening wel een keer te delen, omdat ik zelf nu ook meer struggle met deze hele ‘perfecte wereld’ en merk dat ik (onbewust) me dit wat laat doen. Dit heeft ook alles te maken met het feit dat mijn lijf op dit moment niet voelt als mijn lijf. Niet alleen het fysieke gedeelte zoals vel/vet/huid/etc., maar ook het gedeelte kracht/uithoudingsvermogen. Ik ben tussen mijn ‘oude lijf’ en mijn ‘nieuwe lijf’ in aan het hangen. Net zoals halverwege een trap staan. Je bent op weg, maar je bent er nog niet. Dat vind ik dus zoals gezegd, lastig.
Ik snap heel goed dat mensen misschien ook mijn ‘Instagram feed’ heel positief / optimistisch vinden. Maar dit is ook hoe ik probeer om in het leven te staan. Maar wees realistisch; als je iets plaatst dan is dit zo’n klein percentage van een dag / gevoel / moment en kan je hier op welke manier dan ook een filter over heen plaatsen; zij het in beeld of in tekst of in emoticons. Alles is in feite gemanipuleerd / geconstrueerd. En hoewel het voor jezelf heel goed uit te leggen valt dat het maar een ‘moment’ is van je dag, zie je dat van een ander in mijn ervaring niet zo. Daar lijkt het áltijd goed te gaan. Sneller. Beter. Leuker.
Precies in het midden
Wat ik nu merk in mijn ‘Post Partum Journey’ is dat ik mijn oude lijf niet heb (en ook niet terug zal krijgen, dat snap ik ook), maar ook nog niet mijn ‘nieuwe lijf’, zoals ik het maar zal noemen, heb. Hierdoor val ik ‘precies in het midden’ van een soort ‘reis’. Een reis die best hobbelig is, want nu er niks meer ‘in mijn buik zit’, vind ik het moeilijk(er) om lief voor dat lijf te zijn. Ja natuurlijk snap ik dat ik 9 maanden een heel mooi pakketje in elkaar heb mogen zetten en een baby heb mogen dragen. Maar ik vind mijn veranderende lijf wel lastig. En ik vind het lastig dat ik denk dat ik hier geen ‘mening’ over mag hebben. Dat heb ik zeker wel, maar het erover hebben doe ik niet snel. Omdat ik denk dat mensen denken ‘die mag niet klagen’. En weer dat woord. Nee; ik klaag niet, maar heb zeker niet de illusie dat alles ‘strak’ is of dat ik mijn ‘oude’ lijf weer terug heb. Mijn favoriete spijkerbroeken liggen mijlenver onderop stapels. Mijn buik rimpelt en is zacht. Ik heb heel veel meer cellulitis en mijn gewicht en vetpercentage zijn héél veel hoger dan normaal. En als laatste heb ik natuurlijk conditioneel en fysiek heel veel ingeleverd, wat het eerstgenoemde nog lastiger maakt om te accepteren.
Zelfliefde
Toch vind ik het belangrijk om ook dit ‘tussenlichaam’ (zo zal ik het maar noemen, tussen het dragen van mijn zoon en het weer aansterken in) ook te omarmen. Het heeft namelijk 9 maanden lang een prachtig wezentje gecreëerd (2x zelfs al!) en ook nu is mijn dagtaak nog steeds 24/7 om hem te laten groeien (ik geef volledig borstvoeding).
Dus hij is mijn prioriteit. En mijn dochtertje. Om hun prioriteit te laten zijn, moet ik mezelf ook voorop stellen en voor mij is het belangrijk om dus weer te sporten. Dit is waar ik van houd en dit maakt me ook weer een sterkere moeder en vrouw.
Hoewel ik zeker niet elke dag mijn huidige lichaam kan accepteren (en dan heb ik het niet alleen over de ‘fysieke’ weergave van huid/vel/vet/etc.; maar ook zeker de kracht en mijn uithoudingsvermogen), probeer ik mezelf elke dag wel even te herinneren dat ik er trots op moet zijn, want het heeft al 2 prachtige gezonde kindjes ter wereld gebracht. En ik snap heel goed dat je lichaam een ‘huls’ is voor alles wat er binnenin mag en kan werken, maar de huls is wel iets wat ik al jaren met me meedraag en als dit ineens zo anders is en voelt, dan is dat acceptatieproces soms óók lastig.
Balans
Het is voor mij belangrijk om de balans te vinden in het zorgen voor mijzelf, mijn lijf en mijn gezin. Het zorgen is dan vooral ook het mentaal lief zijn voor jezelf en het durven loslaten van idealen en misschien soort van ‘stappenplan’ dat in je hoofd zat. Want als ik een ding heb geleerd, ook vanuit de vorige zwangerschap, is dat je lijf niet een bouwpakket is wat zo weer terug in elkaar is gezet. Je moet het tijd gunnen en het elke dag bekijken. Omdat ik zelf ook borstvoeding geef, weet ik dat dit ook weer effect heeft op mijn lijf. Ik heb bijv. continu de hele dag honger en geef hier ook aan toe. Daardoor ben ik denk ik de enige vrouw op de planeet die aan is gekomen ná de bevalling i.p.v. afgevallen. Maar ik heb gelukkig ook heel duidelijk voor mezelf dat mijn kinderen voor gaan en als mijn lijf wat extra’s nodig heeft om mijn baby te voeden, dan moet dit maar even zo zijn. Vind ik dit echt leuk? Nee. Maar heb ik het er voor over? Zeker wel.
Het is een blog geworden die qua gedachten alle kanten op schiet. In mijn hoofd had ik een mooie opbouw, sterke woordkeuze en tijdens mijn rondje lopen had ik zelfs de perfecte zinnen al voorbereid. Maar goed, ook ‘momlife’ is dat dit daarna dan niet op papier te krijgen is.
WE’VE GOT THIS
Laat ik dan maar afsluiten met dit: WE’VE GOT THIS! De reden dat ik namelijk tóch deze blog publiceer is omdat ik dat belangrijk vind voor mijn eigen ‘helingsproces’, maar ook voor álle moeders die misschien twijfelen door alles wat ze online zien of misschien mij alweer fanatiek aan het sporten zien en daar een bepaalde mening of gevoel aan over houden. Gewoon een stukje Realtalk op deze maandag. Over een hardlopende moeder die soms een beetje streng voor haarzelf is, maar die altijd haar best doet om de beste moeder te zijn die er maar kan zijn :).