Zo. De eerste woorden zijn getypt. Een titel met 6 woorden. En een punt. Daarmee gaan we beginnen. We. Nee. Ik. Al voelt het soms alsof ik met meer ben. Omdat ik dan met verschillende persona’s in mijn hoofd een discussie ga volgen. Maar goed, daarover vast meer. Over mij. En meer mij. Maar deze (eerste) blog gaat over mijn halve marathon. De officiële in wedstrijdvorm. Die liep ik op 17 april in Enschede. Ja, al weer 1,5 week geleden. Ik had mezelf gezegd: ik ga een blog bijhouden. Maar dat roep ik al best lang tegen mezelf. Tot een kleine twee weken geleden. Toen zei ik: ik ga het doen. Goed, ik had al best wat ideeën in mijn hoofd (als je gaat hardlopen kun je heel veel creatieve dingen voorbij laten schieten), maar het kwam er nooit van. Iets met perfectionisme en ja als je perfectionist bent dan is er nooit eigenlijk iets perfect. Dus dan doe je het maar weer niet. Maar nu ga ik het gewoon doen. Of heb ik het al gedaan? Als je dit leest dan heb ik het aangedurfd en op ‘verzenden’ geklikt. Dan is mijn verhaal ook jullie verhaal. Dan is dit niet alleen maar iets wat in mijn hoofd of op een simpel stuk digitaal papier is geschreven, nee, dan is het openbaar. Dat is best eng. Maar aan de andere kant wil ik het dus eigenlijk ook delen. Dus doe ik dat. Want ik word door heel veel bloggers geïnspireerd. Hopelijk kan ik ook mensen inspireren. Of in ieder geval mijn enthousiasme delen. Maar hierover vast ook nog meer. Laten we het nu maar over de halve marathon gaan hebben. OK?
Van niks naar 21,1 km.
Even kort dan over de titel. Van niks naar 21,1 km. Ben ik meteen 21,1 km gaan lopen? Nee hoor, zo gek ben ik niet. Maar ik ben niet zo van de wedstrijden. Ben te competitief. Dus mijn eerste wedstrijd (wat ik echt zag als wedstrijd) was al even geleden. Maar in trainingsvorm had ik al een paar keer (en dan letterlijk echt niet vaker) 21,1 km gelopen en dat voelde goed. En de marathon van Enschede kwam weer in zicht. Ja, diezelfde marathon waar ik vorig jaar me last minute in schreef voor 10 km. Wat ik nog nooit buiten had gelopen. Dat vertelde ik bijna niemand, omdat ik bang was te falen. Maar dit is ook weer genoeg stof voor een volgende blog. In ieder geval liep ik 46.21 min en was ik tevreden. Dit jaar begon het te kriebelen. Durf ik 21,1 km te proberen? Of wil ik mijn PR op 10 km gaan verbeteren? Of toch maar overslaan. Maar ja, hij is wel echt dichtbij…. Goed.. Die discussie duurde even voort.
Spreek het uit. Toe dan. Maar we blijven vaag.
Vaag. Dat ben ik graag als ik eigenlijk niet durf te zeggen wat ik wil. Omdat ik bang ben dat het niet gaat zoals ik ga. Iets met perfectionisme. Als ik gewoon lekker voor mezelf sport durf ik dat best een beetje los te laten (een beetje… we overdrijven maar niet), maar goed, in wedstrijdvorm is dat best lastig, al doe ik er gewoon wel luchtig over. Ik plaats een foto met mijn uitgesproken twijfel: 10 km of toch een halve in Enschede? Goed. Enschede Marathon magazine denkt; laten we dat plaatsen in ons magazine. Via via kom ik hier achter. Oeps. Is dit een teken? Zal ik het dan gewoon doen? Maar goed, nog niet.
O… Atleet! Dat klinkt best tof… ;-)! In het marathon magazine!
Ja, daar sta ik dan. Met mijn grote mond. Toch uitgesproken ;-)!
Daar gaan we. Bijna.
OK, ik krijg kans om aan een ticket te komen. Vrijdagavond. Ik denk dan toch; we gaan het doen. Wat een zenuwen. Ga ik het mensen vertellen? Hou ik het voor mezelf. Lekker. Eigenlijk vind ik het leuk als mijn familie trots op me is en me komen aanmoedigen. Maar dan leg ik ook een extra druk op me. Goed, dan maar aan een paar mensen vertellen. Omdat ik er eigenlijk wel heel enthousiast over ben dat ik het ga durven. Althans; ik kan voor mezelf niet terug. Maar heb wel 100 escapes in mijn hoofd. Mijn been is nog niet helemaal wat het moet zijn (ook daarover later mee), ik heb niet het gevoel dat ik een perfecte wedstrijd kan lopen, maar ik wil het gewoon wel ervaren. OK. Dan maar gewoon doen. Het is nog maar 2 nachtjes slapen. Dat moet ik wel volhouden, toch? In mijn hoofd ga ik al lijstjes maken. Gewoon. Je kent het wel. Of ligt het aan mij? Wat doe ik aan. Wat ga ik eten. Wat moet ik mee. Daar kan ik serieus dagen van tevoren al mee bezig zijn. Als ik maar niks vergeet. Goed. Gelukkig ben ik dan helemaal niet een beetje vervelend en ben ik de liefste die je maar voor kunt stellen. OK. Ik overdrijf weer, maar gelukkig steunt iedereen die ik het heb verteld me enorm en dat geeft ook wel een beetje rust. Op naar zondag 17 april, op naar Enschede. Ik. Ga. Het. Gewoon. Doen. Een halve marathon. In wedstrijdvorm. En daar gaat mijn hoofd weer. Malen. Wat wil ik lopen. Wat ga ik lopen. Ik had al stiekem op mijn CV gezet dat 2016 het jaar zou worden waarin ik mijn trainings-PR van 1.50.50 ging verbeteren. Dat heb ik stilletjes in mijn achterhoofd. Maar ik weet dat mijn been toen beter zijn best deed. Goed. Dat maar loslaten. Zogenaamd. Maar ook weer niet echt. Dus. Mijn hoofd is vol. Vol met energie. Passie. Ongeduld. Zenuwen. En al deze emoties gaan van de hak op de tak. Maar het is bijna zondag. En ik ben eigenlijk maar een mietje. Want bijna 1000 mensen gaan gewoon 42,195 km lopen. Ik loop maar 21,1 km. Mietje. Zeur niet zo. Ga gewoon lopen. Aardig ben ik ook voor mezelf…