#RACEDAY: Enschede Halve Marathon 2017

Medal Monday again! En wat voor een. Want niet alleen liep ik totaal onverwachts een PR gisteren tijdens de Enschede Halve Marathon, ook mijn man liep een PR op de 5 kilometer! Dus dubbel feest! Ik ben dan ook heel erg trots op mijn partner; want hij wist ’s ochtends toen hij wakker werd nog niet dat hij ging lopen, maar ik heb hem toch over weten te halen. Wat een feestje dat je samen tijdens / van de oudste marathon van Nederland kunt genieten EN (beide!) een PR kunt lopen. Mooie bijkomstigheid is dat dit voor mij (en ons) echt een thuiswedstrijd is: het is maar een half uurtje rijden. Maar ik zal jullie nu meenemen in mijn verslag over de halve marathon, waar ik totaal onverwachts een PR liep. En waar ik helemaal kapot ging. Dus lezen jullie weer mee?!

Dubbel feest! Dubbele medailles :)!

Wat vooraf ging…
Ik wist al een tijdje dat ik de Enschede Halve Marathon weer zou gaan lopen. Een van de afstanden van Enschede staat als het kan elk jaar wel op de agenda. Wat ik niet wist, is dat ik 2 weken voor de halve marathon een hele marathon zou gaan lopen (je weet wel, die van Rotterdam). Daarnaast had ik afgelopen weekend het kennismakingsweekend met het ASICS FrontRunner the Netherlands team (blog hierover volgt ook nog!) en dus heb ik ook nog wel getwijfeld om hem af te zeggen. Maar dit voelt echt als mijn ‘thuiswedstrijd’ en bovendien heb ik zulke mooie herinneringen aan Enschede (mijn allereerste wedstrijd liep ik hier en twee van mijn PR’s komen van hier), dat ik toch besluit om hem te lopen. Ook zouden mijn zusjes als het hun ging lukken komen kijken, en mijn ouders: spoiler alert: die stonden te juichen bij de finish. Zo te gek! En deze combinatie is echt uniek, dus nee afzeggen wordt hem niet! Ik besluit wel met een aangepast plan aan de start te verschijnen, want: twee weken geleden de marathon in de benen EN de dag ervoor een intensieve, maar fantastische dag waarin we ook een toffe looptraining kregen van Robert Lathouwers en Dennis Licht. #NoPressure, dus ;).

Wakker worden en morning rituals.
Ik word zondag behoorlijk vroeg wakker, om 8.00 uur al. Verrek, dat stond niet in de planning! Ik dacht: lekker liggen tot half 10, 10 uur, dan uitgebreid ontbijten, klaar maken en rustig naar Enschede. Liep iets anders. Is ook niet erg, dan maar wat eerder eten en daarna nog wat extra pakken. Ik ben niet nerveus, maar heb wel wat kriebels omdat ik er gewoon zin in heb. Het weer is enorm wisselvallig dus heb geen idee wat te doen met m’n outfit. Ik werk een flink ontbijt weg (4 boterhammen met jam en stroop en wat yoghurt en lekker een paar bakken koffie). Omdat ik nog steeds dorst en zelfs trek heb besluit ik ook nog een bidon carb loader weg te werken en wat eten voor onderweg nog extra mee te nemen en kleed me rustig aan. Ik gooi in mijn tas naast genoeg eten ook mijn reservekleding, maar kies in basis voor een lange tight. Het is maar 8 graden, bewolkt en er valt telkens wat regen. Na wat overleg (ehm, overtuigingskracht…) krijg ik manlief zo ver om toch ook mee te willen gaan doen aan de 5 km. Hierdoor pakken we last minute zijn outfit bij elkaar en hierdoor komen we iets later weg dan gepland. Oeps. Als controlfreak kan ik hier niet echt tegen, maar goed, ik besluit dat ik toch niet veel tijd nodig heb omdat ik lekker relaxt ga lopen. Zo rond de 1:50, wordt mijn plan. Change the plan, but never the goal.

Voor de start

Vlak voordat ik moet starten zijn we er. Auto in de parkeergarage gooien, snel onze spullen weg brengen naar de kroeg waarin de Fitclub van Meeus vandaag zijn evenement host, startnummers op en nog even snel plassen. Ik ben niet zo goed in stress voor de start, dus het feit dat we echt slechts minuten over hebben maakt me wel wat onwennig. Maar: ik heb ook eigenlijk geen tijd extra nodig want ik ga het toch rustig aan doen. Is het plan. Dus lopen we na het maken van een groepsfoto snel naar de start. Ik zwaai manlief uit en wens hem veel succes straks met zijn 5 km (hij heeft inmiddels kennis gemaakt met wat mensen die ik altijd tref en dus vermaakt hij zich prima). Op naar de start. Maar toch weer met een sanitaire stop (Dixie’s, joepiee…), want moet WEER plassen.

Van het jaar ervoor heb ik geleerd dat ik vooraan wil starten in Enschede. Ik loop dus zo ver mogelijk naar voren, kijken of ik ballonnen zie (pacers) van 1:50. Ik schiet het een na voorste startvak naar binnen en denk: hhmmmzz… dit zijn de snellere dames en heren. In het startvak zie ik alleen de ballonnen van 1:40 en in het gesloten vak erachter 1:50. Ik heb geen zin (en tijd) om te switchen. Echt meteen hoor ik bijna: nog een minuut en dus doe ik snel mijn GPS op mijn Polar V800 aan en mijn muziek in. Dan hoor ik al PANG en zijn we los.

Selfie in het startvak 🙂

De eerste 5 kilometer

We gaan best al wat snel van start. Ik heb nog niet ergens last van, maar heb wel toch merk ik een beetje vermoeide benen, en weet niet of ik nu denk dat we snel gaan of toch niet. Ik kijk een keer op mijn horloge en schat dat de pace rond de 5’05” ligt. Ik heb namelijk alleen de huidige pace, de afstand en mijn hartslag op het scherm en niet de gemiddelde tijden. Ik heb geen zin om mij horloge te switchen van stand omdat ik toch niet op tijd ga lopen (houd ik mezelf dan nog vol). Ik voel mijn bovenbenen en benen meteen. Al voor de start, eigenlijk. Ze zijn wat zwaar en vermoeid. Toch die pittige training van de dag ervoor. Weer zeg ik mezelf: maakt niet uit, ga lekker genieten want je hoeft niet voor die tijd te gaan. OK. We gaan door. Ik denk: ik zie wel of ik een beetje hier kan meelopen, maar wil mezelf niet opblazen.

Al gauw halen de pacers van 1:40 mij in, ik denk rond kilometer 2-3, nog voordat we het centrum van Enschede weer in gaan. Wat een snelheid. Ik vind het wel vervelend dat de pacers een enorm drukke groep bij zich hebben, die niet allemaal opletten. Een por en misstap schiet er dus zo in. Ik besluit wat gas terug te nemen en wat ruimte te zoeken. So far, so good. In het centrum hoor ik iemand heel hard mijn naam gillen: papa! Ik zwaai enthousiast en dan vangt m’n moeder me ook op (die staat er naast maar zag me niet zo gauw). Wat leuk dat ze er zijn! Ik loop vrolijk verder.

Kilometer 5 – 10.

In deze kilometers merk ik soms dat ik niet een lekker pastempo kan vinden. Ik loop best wel alleen. Ver voor me loopt de groep van 1.40, maar ik heb geen zin om veel langzamer te gaan lopen om bij de groep achter me aan te sluiten. Aan de ene kant omdat ik niet voel dat ik gas moet terug geven, maar aan de andere kant ook omdat ik geen zin heb om hutje mutje te lopen zoals daarvoor gebeurde. Ik loop dus nog steeds door. Ik heb een stemmetje dat zegt: moet je nu plassen? Straks moet je plassen. Wat een irritant gevoel. Komt door de kou, denk ik. Maar ik ben al zo vaak geweest dat ik besluit het stemmetje te negeren en dan zakt het ook weg. Loos alarm. Ik geniet best van de omgeving en geef her en der wat high fives. Een keer een keiharde. Dat schoot bijna in m’n lijf, haha. Diegene aan de kant was wat TE enthousiast.

Lonneker. 13.23. Ik weet dat ik deze plek vorig jaar zwaar vond. Toen dacht ik: NU al?! Hoe moet dit de overige kilometers. De plek in Lonneker waar je vals plat omhoog gaat en een molen ziet aan je rechterkant. Ik besluit rustig de klim te maken en pak mijn telefoon erbij voor een selfie, omdat ik het grappig vind (of nou ja eigenlijk ook niet) dat ik alleen loop. En omdat dezelfde gedachten als vorig jaar nu weer voorbij kwamen. Nog een foto van de molen en ik loop weer door. Telefoon gewoon in de hand, lekker ‘rustig aan’. Toch merk ik dat ik best vermoeide benen heb. Ik geef het nog steeds het vals plat op de kop. Gewoon lekker blijven lopen en laat los wanneer het niet gaat.

Selfie onderweg bij de Molen!

Ik kan nog lachen..! Nog helemaal fun!

Kilometer 10 – 15.

Ergens in deze kilometers kreeg ik het al super zwaar. Like: WHUT. Ik moet nog zo’n eind. Pff. Ik ben boos op mezelf omdat ik geen gelletje ofzo heb mee genomen. Mijn energie is al een beetje weg en ik heb honger. Ik wil eten. Maar we gaan stug door. Op een gegeven moment iets na kilometer 10 – 12 (schat ik) kom je op de weg naar Glanerbrug. Dit stuk vind ik persoonlijk vervelend, want je weet dat je een heel stuk rechtdoor moet, maar ook dat je dat zelfde stuk TERUG moet. Je ziet dus al lopers aan je andere kant lopen. En dan maar wachten en doorlopen… Ik zie de koploper van de halve marathon. Leon Sanderman, komt ook uit Rijssen. Ik schreeuw: ZET HEM OP! Hij zal wel denken: wie is die idioot (waarschijnlijk hoort hij het niet eens, maar goed). En ik loop weer verder. Komt die bocht al? Mag ik al draaien? Op de een of andere manier vind ik dit ook altijd een zwaar stuk in Enschede.

Focus face.

Ik schat dat bij kilometer 11 – 12 ik ineens een grote opblaasbidon van Sportvoedingshop zie. Reclame? Ineens zie ik mensen staan. Hebben die nu de gelletjes bij zich?! Nee. Ja! Ik ben mega happy! Ook omdat ik bij KM 8 ofzo een banaan heb laten liggen (had geen zin in plakhanden..). Ik grijp heel blij het gelletje aan en begin er meteen aan. Wow. Wat had ik dit nodig! Ik besluit meteen dat bij elke volgende halve ik nooit meer mijn gelletjes vergeet. Ik had ze vanochtend wel in m’n tas gegooid, maar nooit meer aan gedacht. Normaliter liep ik nooit deze afstanden met gelletjes, maar na het succes in Rotterdam ben ik gewoon fan. Mijn handen plakken wat, en lemon is niet mijn favoriete smaak, maar ik loop dankbaar door. Ik merk meteen dat ik weer wat energie krijg. Gelukkig.

Hier kreeg ik net mijn gelletje en was ik HEEL blij, haha…

Na. De. Bocht.
En dan is hij er eindelijk. De bocht. Ik heb voor die bocht al wel 10x gedroomd over af snijden en korte routes pakken. Niet dat ik dit ooit zou doen, maar verleidelijk is het wel. Was je nu maar DAAR aan de overkant. Haha. Maar dan is hij er. De bocht. Ik ben blij. Draai kort langs de bocht en denk: kijken of ik gas kan geven! Nou…….. NIET.

Bikkelen. Bikkelen. Bikkelen.

Dan zijn we bij de laatste 5-6 kilometer. En ik heb geen zin meer. Meteen na de bocht begint het al gauw met vals plat en er is tegenwind. Heel veel tegenwind. Het begint wat te druppelen. Ik heb het koud. Kippenvel en ben moe. Ik trek moeilijke gezichten, een oog dicht, maar ik wil niet wandelen. Ik wil gewoon door. Ik wil warme chocolademelk. Ik wil finishen. Ik wil niet langer in dit weer lopen. Ik heb het koud. Ik ben moe. Ik ga er mee stoppen. Ik doe niet meer. Wind ga weg. Dat is ongeveer alles wat in deze kilometers voorbij kwam. Dorst. Honger. Moe. Koud. En daar gaan we weer. Ik loop weer behoorlijk alleen. Geen beschutting. Volle tegenwind. Inmiddels denk ik wel: ik moet rond die 1:45 lopen, want de ballon met 1:45 heeft me niet gepasseerd. Die zijn wel wat later gestart, maar niet veel. De groep van 1:40 zie ik al niet meer. Ik zie wel een dame die een mooi pastempo heeft, maar die loopt echt 400 meter voor me. Ik hou haar wel in het vizier. Ik merk dat ik echt niet meer kan. Nog 3,5 kilometer. Ik denk echt om te gaan wandelen. Nee: Patty. Je gaat NIET wandelen. Dan maar wat langzamer. OK. Links, rechts, door. Pijn. Wind. Wind. Wind. WIND. Regen. Blegh. Als ik maar onder die 3 km te gaan zit. En dan ben ik er en denk ik: NOG 3 kilometer. Nog meer wind. Nog meer kou. Ik ben echt gesloopt. Ik merk dat ik langzamer ga lopen en baal: dat wordt dus rond 1:50 terwijl ik de hele weg best goed ging. Jammer. Ik heb wel een scenario in mijn hoofd: wat als ik met de start WEL voor een PR was gegaan? Was het dan gelukt? Ik besluit dat tussen 1:45 – 1:50 niet verkeerd is, want dit was ook het plan vooraf. Ik loop stug door. Links, rechts, en denk aan die finish. Nog 2 kilometer..

.. En zo ziet dus pijn en afzien in mijn geval eruit. Alles geven die laatste 4-5 kilometers (denk ik dat ik hier nog moest). Doorbijten.

De laatste 2 kilometer

Ik begin wat gas te geven. Het gaat namelijk een klein beetje weer naar beneden. Ik heb meteen spijt en neem weer gas terug. Ik moet namelijk niet zo ver voor een finish al het laatste geven. Ik moet dit ongeveer bij 1,5 km voor de finish inschatten en dan pas echt de laatste 500 meter los. Als dit nog kan. Op een gegeven moment zie ik dat ik nog een kilometer moet. Iets gas erbij. Maar merk dat het te veel is. Weer wat los. Ik zie een boog. Kijk snel op mijn horloge. Dit is niet de finish boog. Dat moet nog ongeveer 500 meter zijn. Ik begin te versnellen. Ik zie de boog nog steeds niet. De boog is namelijk niet zo opvallend; hij is zwart en er staat finish, maar door de andere bogen ervoor zie je hem niet al echt ver van tevoren (vind ik).

Daar is hij. Ik loop. Versnel. Ik hoor mijn naam. Mijn familie!! Ik zwaai en ga door. Ze wilden bloemen geven; die zag ik niet :). Ik zie de finish boog. Ik zie daar op staan: 1:40:38. WAT? 1:40:38? IK GA MIJN PR WELLICHT VERBREKEN?! HOE DAN?! Ik ga VOL gas. Ik zal en moet onder die 1.41 finishen. Mijn PR van vorig jaar stond op 1:41:59. Ik sprint over die finish. Geef alles. Ben kapot. Ik snap er niks van. Hoe heb ik een PR kunnen lopen? Maar dat maakt me niet uit. Ik loop een PR. Ik ben zo beduusd dat ik een filmpje maak. Ik heb mijn Polar V800 stop gezet en besef me pas later de tijd die erop staat: 1:40:17. Nu de officiële tijd nog afwachten. Ik loop met een banaan en een lekkere bidon met sportdrank door naar mijn familie. Ik laat samen met mijn partner onze medailles graveren. Daar staat het dan: 1:40:14. Wow. Ik ben moe, koud, gesloopt maar trots. Maar snappen doe ik het nog steeds niet. Tot aan dat ik de tijd op de boog zat had ik geen idee dat er een PR in zat. Ik wist dat ik sneller was gegaan dan dat ik had ingeschat, maar dacht zelf rond de 1:45. Bizar.

En hoe dat laatste beetje energie eruit persen eruit ziet? Nou.. zo… ALLES gegeven die laatste meters!

We lopen terug naar de plek om onze spullen te halen. Kijken trots naar onze beide medailles. Ik knuffel heerlijk met mijn zusjes en ouders. Wat super tof dat ze zijn komen kijken, ook met dit weer. Eenmaal bij onze spullen doe ik even wat warmers aan. Ik eet lekker wat broodjes en neem warme thee. Er was helaas geen chocolademelk :), maar als het maar warm is. Nog even proosten op onze tijden en dan gaan mijn zusjes en familie en ook mijn man en ik richting de auto’s terug naar huis.

Trots! Met z’n tweeën een PR gelopen!

Wat een dag. Wat super genoten. Ondanks dat ik het mega zwaar heb gehad. Ik dacht dat het door het weer kwam en de tegenwind, maar mijn snelheid heeft dus ook meegespeeld.

Hoe je totaal onverwachts een PR kunt lopen. Hoe je na een fantastisch weekend met vermoeide benen dit kunt neerzetten. Ik ben trots op mijn lijf.  Ik ben ook trots op mijn man. Die gewoon minuten van zijn tijd af liep zonder voorbereiding. Ik heb weer genoten van de gastvrijheid van de Meeus Fitclub. Ik heb weer genoten van de gezellige mensen die ik elke keer weer tref. Ik heb genoten van Enschede. Moe en voldaan gaan we naar huis. Ik ben nog steeds niet opgewarmd, want na de finish kwam er een stortbui op me terecht. Thuis sta ik voor mijn gevoel wel een uur onder een heerlijke warme douche. Dan besluiten we toch nog lekker uit eten te gaan (confession: die pyjama moest dus weer snel omgewisseld worden). Dat wijntje erbij smaakt me meer dan lekker. Na het eten lekker naar huis, waarna we halverwege de film besluiten om toch lekker ons bed op te zoeken. De ogen vielen al half dicht.

Vandaag voel ik mijn benen enorm. Ik heb nog nooit zoveel last gehad na een halve marathon van mijn benen. Maar het was het allemaal waard.

Wat een weekend. Ik besef me maar weer hoe fantastisch hardlopen als sport is. De mensen die ik erdoor heb leren kennen. Elke keer dat ik mezelf weer versteld sta. Elke keer dat ik mezelf weer net tot het uiterste kan pushen. De verbondenheid. De gezelligheid. Ik kan ook niet wachten om de blog online te gooien met het kennismakingsweekend!

Ik ben heel erg benieuwd of jij ook een leuk weekend hebt gehad. Toevallig ook nog ergens gelopen? In Antwerpen was er bijvoorbeeld ook een 10 miles en de hele marathon. Lijkt me ook een te gekke locatie. Of was je toevallig ook in Enschede? Laat gerust een reactie achter!