Gisteren liep ik de CPC Loop in den Haag. Hoe een race voor zo veel euforie, blijdschap en aan de andere kant voor zoveel (mentale) marteling en torture kan zorgen. Dat is eigenlijk in een zin hoe de race gisteren verliep. Nou ja een van de twee races. Want de 5 kilometer ging heerlijk (liep ik ook enorm rustig, zonder doel of what so ever). Maar die halve, dat was echt een ander verhaal. Een rollercoaster aan emoties die me in 21,1 kilometer passeerden en in bedwang hielden. En dan helaas niet op een goede manier de gehele race. Gelukkig waren er ook veel mooie momenten en tjah, toch die finish, dat blijft HET mooiste moment. Hoe onsamenhangend de race was, kun je terug lezen in mijn onderstaande #raceday verslag, want het is geen logische opbouw maar meer een samenraapsel van dingen die me bij zijn gebleven….
Wat vooraf ging
Ik zou voor het eerst sinds de race waar het allemaal mis ging (de halve marathon in Disneyland Paris) weer een halve marathon gaan lopen. Maanden heb ik er weer voor getraind om (minimaal) een halve marathon te kunnen lopen en ben ik heel diep gegaan (en van heel ver gekomen). Maar toch ervaar ik telkens nog her en der een pijntje, ben ik niet op mijn oude niveau en zit ik mezelf daardoor in de weg. Voordat het zondag was gingen er dus echt wel dagen voorbij waarbij ik twijfelde om toch niet af te zeggen… Hoe onzekerheid en de angst voor terugval dan je plezier kan afnemen. Niet leuk. Toch kan ik zeggen dat ik met heel veel zin aan de dag (en races) begin en probeer om de race ‘open’ en positief te starten. In ieder geval begon de zondag vroeg, om 08.00 uur zat ik al in de trein onderweg naar O O Den Haag… :-).
Foto: Onderweg naar het station: zonnetje komt al door, maar er staat nog best een windje :)!
Foto: Onderweg lekker een boekje lezen, prima om zo van A naar B te gaan! 🙂
Foto: nog nooit was mijn hartslag bij een race ZO laag!
Het plan
Zoals je kunt lezen in ‘wat vooraf ging’, ging ik met best veel plezier de dag tegemoet. Maar hiervoor had ik al een soort van ‘plan’ bedacht. Om mijn gedachten wat te kunnen ordenen en om te kijken waar ik sta besluit ik ook om me (ook) voor de 5 km in te schrijven. Die start immers al om 11.00 uur, heb ik nog mooi de tijd om te herstellen voor ‘de race’ die om 14.30 start. Zo gezegd, zo gedaan. Begin van het plan werkte perfect: nog nooit stond ik met zo’n lage hartslag startklaar (66) om een race te doen. De hele 5 kilometer heb ik lopen zwaaien, playbacken, mensen aanmoedigen en gewoon lekker gelopen. Kan niet anders zeggen. De laatste paar honderd meter gooide ik zelf nog even de turbo erop. Wat voelde dit goed! Behalve het feit dat het super warm was (maar hey; ik had een andere outfit en korte broek bij me!) dacht ik: kom maar door met die halve marathon. Zeker toen ik nog een heerlijke massage had laten doen en helemaal ‘zen’ was. De enige ‘angst’ die ik had was: ben ik niet TE zen?! En: heb ik niet nu TE veel gegeten tussendoor en moet ik straks een sanitaire stop maken? Maar goed, ik was klaar voor de start van de halve marathon.
De race
Rond 14.00 uur loop ik met een mede loper richting het start vak. Ik sta start klaar in de eerste wave. Eigenlijk gaat het tot dan toe best lekker. Tot ongeveer 5 minuten voor de start, mijn hartslag kruipt omhoog en mijn hele ‘plan’ (lekker relaxt lopen op training) wordt tien keer veranderd. Van: kijken wat er in zit, tot: doe rustig aan, tot : 1u45? Tig scenario’s wisselen elkaar af. Daardoor schiet mijn hartslag omhoog naar rond de 100 – 110. Nog even wat warming-up dingen (die ik niet mee doe…), een hoop gezelligheid, een babbeltje en daar gaat het startschot… En meteen ging het eigenlijk al ‘mis’ in de eerste kilometers…
De eerste 3 kilometer.
De eerste 3 kilometer waren meteen zwaar. Niet alleen omdat ik me enorm irriteerde aan het feit dat mensen elkaar blokkeerden, het was ZO druk dat je eigenlijk niet in je tempo kon komen. Ik probeer een manoeuvre links, een manoeuvre rechts, maar dat helpt niet. Daardoor start ik ook eigenlijk niet zoals dat ik dat had gehoopt. In de eerste 3 kilometer heb ik inmiddels besloten dat ik wil proberen rond die pace van 5’00” te blijven en het liefst er net onder zou willen finishen. Ambitieus, maar ik vond dat mijn lijf zo goed reageerde die ochtend, dat ik er voor wilde gaan. En zo ambitieus vind de streber in me, mezelf niet, want dit is bij lange na niet richting een PR. Maar de wijze dame in me beseft ook dat dit al een hele overwinning zou zijn.
Tot aan kilometer 10
En toen ging het al eigenlijk mis. De weg tot aan de 10 kilometer waren zwaar. Een paar stukken vals plat, het warme weer, maar vooral elke keer dat stemmetje dat een drempel over moest, maar waarbij dit niet lukte… Dit werkte allemaal niet mee. Ik heb eigenlijk weinig van deze kilometers mee gekregen, behalve het feit dat ik bijna werd aangereden door een Thuisbezorgd scooter. De loper direct naast me had minder geluk. Met een hartslagstijging en enorme schrik ga ik verder (wat een idioot: die ging dwars door de mensenmassa over een rotonde heen! Het leek alsof de andere loper zich alleen wat moest inhouden en zelf tegen de scooter aan tikte, maar heb er niks meer over gezien of gehoord). Overigens drink ik braaf bij elke post water en AA drink en ben ik heel dankbaar met het sponsje wat elke keer in het bekertje water zit: deze houd ik steevast tussen die stop en de volgende stop bij me, om even ‘te deppen’ (m.u.v. de keer dat ik hem liet vallen… nog een fractie van een seconde dacht ik er om, om te stoppen en terug te lopen, maar dat was natuurlijk enorme waanzin dus gelukkig was dit al snel uit mijn hoofd J). Bovendien wijkt mijn GPS af van de feitelijke kilometers (ik (mijn horloge) loop(t) ongeveer 100 – 200 meter voor op de KM aanwijzingen, waardoor ik m’n pace niet juist kan inschatten en het niet voor elkaar krijg om met de mentale struggling ongoing te berekenen of ik wel op koers zit..)
Van 10 tot aan 12 kilometer
Deze simpele kilometers waren mentaal gezien het zwaarst. Ik kon niet anders dan continu terug denken aan het moment waar het de vorige keer fout ging. En dat was ongeveer bij deze kilometers. Toen moest ik wandelen. Ook zo zonder indicatie, zonder waarschuwing. Dus ik dacht: als ik maar voorbij die 12 ben… Het moment dat dit zover was, was wel een van euforie, maar toen begon een ander brein spelletje, namelijk die van: en nu moet ik hem nog uit zien te lopen; en dan niet wandelend.
Kilometer 12 – 17
Ik weet van mezelf dat ik met de vorige (snelle) halve marathon in april het rond kilometer 16 erg zwaar kreeg en weet dat ik hier waarschijnlijk van km 14 tot 17 last ga krijgen omdat het dan de lucht in gaat. Ik blijf mezelf zeggen : “just keep running, just keep running” (en dan met dat Dory stemmetje ook nog….). Dat gaat aardig goed. Ik ben blij dat de steile stukken erop zitten en hoop dan dat het daarna de goede kant op gaat. Ergens speelt m’n brein nog een gemeen spelletje met: had nu die 5 niet gedaan, want nu heb je er al 21 op zitten.. dat besef je wel, he? Overigens kon ik nog wel even lachen tussendoor, want daar is wel bewijs van ;).
Foto: Er kon gelukkig ook nog zeker wel een glimlach af rondom km 17! En dat sponsje, dat was m’n held… (Foto: Wietse Visser)
Kilometer 18 – 21,1
De laatste kilometers zijn normaal kilometers waarbij ik eigenlijk lijk te vliegen. Zeker de laatste (minimaal 1,5). Maar ik was op. Niet alleen door de hitte, maar vooral door het mentale spelletje. Ik heb het gevoel dat ik op de automatische piloot maar aan het bewegen ben en niet genieten zoals ik dat anders doe. Heb zelfs Mark Rutte blijkbaar gemist. Nou zeg ik je ;)! Ondertussen verzwikt deze idioot nog bijna haar enkel omdat ik te ver naar de kant ging en daar een heel gek ‘tussendrempeltje’ zat. Toen schrok ik even wakker en dacht ik: maar nu moet ik echt wel gaan. Mijn Bose speelt Sia af met Never Give Up. Die zet ik twee keer in de herhaling. Even net dat beetje positieve energie er nog in: ik ga NIET opgeven. Ik heb NIET opgegeven. BAM!
De laatste paar honderd meter geef ik voor mijn gevoel echt gas. Maar echt gas geven blijkt het achteraf niet te zijn. Met een enorm betrokken gezicht (lees: volgens mij straal ik pijn uit) en een lijf wat op is ren ik over de finish. Ik heb op de boog iets van 1u46 zien staan. Daar baal ik van, maar weet ik dat ik ook tevreden mee moet zijn. Ik corrigeer mezelf meteen: Patty, besef je dat je gewoon de halve uit hebt gelopen?! De blijdschap begint dan een beetje te overheersen. Maar ook weer dat stemmetje dat het altijd beter wil doen en dat er van baalt dat de wedstrijd is gelopen zoals het is gelopen.
Na de finish
Toch met een dikke glimlach die medaille om gehangen, een selfie geschoten en toen snel m’n spullen opgehaald, flink bord pasta en brood naar binnen tijdens het evalueren en bijpraten met wat mede runners en daarna nog even snel een drankje met wat ASICS FrontRunners. Al was ik gesloopt en enorm moe, dus niet echt de gezelligste versie ;-)! Daarna richting de trein, waarbij ik nog wel bijna 45 min moest wachten. Gelukkig was er een Starbucks en had ik een ticket voor eerste klas gescoord, dus kon ik wel relaxed terug naar huis. En hoefde ik maar 1 keer over te stappen. In de trein eet ik weer wat en toen ik rond 21.15 op de bank plofte heb ik ongeveer de hele voorraad kast geplunderd. En in een record tempo weg gekregen, want rond 22.00 was ik helemaal op en ben ik lekker gaan slapen.
Wat een dag. Wat een race. Mooie momenten, bange momenten. Het was een rollercoaster aan emoties, maar nu ik dit schrijf overheerst de blijdschap en besef ik langzaam dat ik steeds verder bouw aan mijn volledige herstel. En dat is een erg fijn gevoel. En ik besef hoe tof het is dat je elke keer weer nieuwe mensen leert kennen. Met nieuwe mensen nieuwe ervaringen deelt. Samen kunt genieten van een gedeelde passie. En dit alles is ONBETAALBAAR. Iedereen BEDANKT voor de toffe dag en de mooie herinneringen.
Foto: Die pakken ze me niet meer af. SMILE!
Uitslagen:
5 kilometer: 24:45 minuten
Halve marathon: 1:45:30 min
MEDAL TIME! Met op rechts mijn eigen gemeten tijd, was zelfs nog iets sneller :-)!
Quote: Mijn strohalm! As long as I keep this in mind, I will go on 🙂
En, heb jij toevallig ook aan de CPC Loop meegedaan? De 5, 10 of halve? En heb jij lekker gelopen? Tell me!