Eindelijk weer een keer een #Raceday en dus raceverslag! En omdat de race – de Midwinter Marathon van Apeldoorn – nu nog kersvers in het geheugen zit, denk ik dan gooi ik het verslag er maar meteen in. Het laatste verslag was van de Zevenheuvelenloop in november (die kun je hier nalezen) en na die tijd ben ik eigenlijk alleen maar bezig geweest met nog meer herstel. Maar zoals ik al in mijn januari recap schreef, vond ik het wel weer tijd om aan een wedstrijdje mee te doen. Alleen is voor mij de grens om me op te geven enorm hoog; want ik weet dat ik mijn oude niveau nog niet heb en dus voelt het als falen.
Maar vandaag had ik in mijn achterhoofd:
“If you have the courage to fail, then you have the courage to succeed”.
Eind deze week kon ik nog een ticket voor de 8 km op de kop tikken, de zogenoemde Acht van Apeldoorn. Waar ik stiekem heel graag met de Asselronde had meegedaan, wist ik dat mijn lijf hier op de lange termijn niet blij van zou worden. En dus, ondanks dat dit al een klein beetje als ‘falen’ voelde, greep ik de kans aan om het ticket voor de 8 km over te nemen. Ik zou dan toch weer even van een evenement kunnen proeven, de sfeer kunnen beleven en ook nog eens mezelf een beetje pushen en uitdagen. En dan maar zien hoe het gaat.
Preperations
Ik ben echt iemand die houdt van een goede voorbereiding. Als ik weet dat ik een race ga lopen, dan maak ik van tevoren al een checklist met wat ik niet moet vergeten. Ik houd rekening met het weer, maar neem ook altijd ‘extra’ reservekleding mee. Maar ik wil wel zo licht mogelijk reizen, dus alles gaat in een kleine rugtas. Zo stond er voor deze lijst o.a. op mijn checklist;
- Mijn Polar V800
- Mijn hartslagmeter
- Mijn stride sensor
- Eten en drinken
- Startnummer en dagkaart NS (ik ging lekker met de trein)
- Ik besloot alles van tevoren al aan te trekken, zodat ik startklaar ben (en niks vergeet… want anders vergeet ik of m’n hartslagband wel, of heb ik verkeerd ondergoed aan.. je kent het wel).
- Een extra ASICS petje, mocht er veel zon zijn en ik hier last van krijgen (heb hier geen last van gehad en m’n petje gewoon lekker in de tas gelaten)
- Mijn ASICS Hybride Jack voor het tussen trein – start reizen en voor achteraf om me warm te houden.
Mijn racegear zag er ongeveer zo uit (nou ja, zag er zo uit, maar uiteindelijk zag je weinig kleur met m’n zwart op zwart :)). Ik heb mijn horloge aangepast zodat ik me nu elke keer weer besef dat ik moet focussen op progressie, niet op perfectie :).
On my way
Onderweg in de trein begon de angst een beetje toe te slaan; wat als ik dik ga falen? Wat als ik niet eens binnen die 48 min kan blijven? Wat als m’n been protesteert en ik moet uitstappen? Op zo’n afstand?! Op een gegeven moment besluit ik dit allemaal te negeren en wat lekkers te snoepen en in een magazine te bladeren om m’n gedachten af te leiden. En Rijssen – Apeldoorn is maar 37 minuten, dus de reis was zo voorbij.
Foto’s: ….Tijdens het wachten op het station moest ik natuurlijk nog even wat foto’s schieten 😉
Ik zal jullie verder niet vervelen met de wachttijd tussen de trein en de race, want ik houd van op tijd zijn en dus was ik om 12.45 o.i.d. al bij Orpheus – daar kon je je spulletjes achterlaten, wat eten halen, etc. – , gelukkig genoeg tijd om te kletsen, eten, drinken, nog wat voorbereiden, gedachten op 0 krijgen etc.. En voor ik het wist liep ik in m’n eentje naar het startvak.
De race
Ik besluit toch een startvak eerder te starten; in B i.p.v. C. Ik zie daar pacers staan van 45 min. staan en mijn eerste gedachte is: ik wil die minimaal bijhouden. Zo ging mijn “doemscenario” van 48 min. terug naar “ik ga voor die 45 min.”.
Foto’: Snel nog even een foto in het startvak.. twee minuten voor start nog even de zenuwen kwijt…
Voor de start zet ik mijn horloge aan om GPS te zoeken, doe ik mijn draadloze oortjes in en zoek ik een nummer om lekker op te starten. Ik kies voor Ed Sheeran. Goede keuze, toch? Om 15.00 uur klinkt het “startschot” en begin ik langzaam te joggen naar de start. We staan immers wel een metertje of 200 denk ik voor die start. Maar ineens moeten we stoppen :|! Toch nog even wachten. Een seconde of 20 later mogen we ‘los’. Ik druk mijn app op m’n telefoon en Polar aan en ga. Ik wil niet op mijn horloge kijken en zonder tijd lopen, maar toch lukt dit me niet. Als we het eerste stuk vals plat hebben gehad ben ik al wat moe en zie dat m’n tijd rond 4’51”ligt. En ik zie dat we nog maar 600 meter hebben gehad. 600 meter?! Het voelt als ruim een kilometer, misschien wel 1,5. Bah. Dat voelt erg vervelend. Maar ik ga door. Op een gegeven moment zie ik een bordje met 2 km. Ik kijk op m’n horloge: 1,16 km. Bah. Dat bordje zal er voor de andere afstanden staan. En zo gaan we verder. Dit was echt het vervelendste moment uit de race, samen met die 600 meter. Heel gek. Maar toen op m’n horloge net geen 2 kilometer stond kwam Sia voorbij met “Never Give Up”. Dit nummer heb ik handmatig een aantal keer op repeat gezet en zelfs een keer, toen mijn headset al wat paar nummers verder was, er terug bij gepakt. Dit nummer heeft me echt er door heen geloosd. En het paste precies bij mijn gevoel van de wedstrijd!
Bij kilometer 3 / 4 krijg heb ik het gevoel dat het lopen eenvoudiger gaat. Ik skip de drankposten onderweg en loop lekker door. Ik zie iemand die een super fijn tempo loopt en besluit deze meneer te volgen. Op een gegeven moment haal ik hem in, maar een 500-600 meter later hij mij weer. Dit spelletje hebben we best lang vol gehouden, tot ik hem denk ik 1,3 km voor de finish kwijt raakte.
Mijn gevoel zegt dat ik na kilometer 4 aan het vliegen ben – relatief gesproken natuurlijk, maar zeker kijkende na al die maanden van herstel -. Ik zie op een gegeven moment een bordje 6 kilometer en denk; nog maar 2 km? Dat kan niet! Kijk weer op mijn horloge en zie daar maar 5,1 km staan. Blegh. Weer 900 meter verschil. Ik snap er niks van!
Op een gegeven moment zie ik ineens bogen verschijnen. Ik denk: dit zijn finish bogen? Maar mijn horloge geeft nog maar 6,5 km aan? Worden we misleid en moeten we een extra rondje? Maar nee…. De bogen komen dichterbij en ik hoor door mijn geluid heen de organisator roepen. Ik zie finish. Ik begin harder te lopen .Maar kan niet harder. Ik hou mezelf in en neem gas terug. Ik wil lachen voor de finish foto maar ik snap nog steeds niks van de afstand. Heb ik gesmokkeld? Ik ben helemaal confuus. En op, want ik heb echt een tandje bij gezet die laatste meters. Ik klok m’n horloge uit en ook mijn app. Op mijn app staat wel 8,01 km. Mijn horloge houdt het op 7,21 km. Ik besef dat ik toch gefinisht ben en dat waarschijnlijk mijn horloge even de weg kwijt is. Misschien dat hij de stride sensor niet goed heeft gepakt? Ik weet het nog steeds niet. Moet ik maar even uitzoeken, want dit overkomt me normaal nooit met mijn Polar! Maar dat is voor later. Ik besef me ineens: I FREAKIN’ DID IT!
Ik zie op mijn app dat er 37.52 is geklokt. Ik weet dat dit ongeveer goed zal zijn en ik hoop dus stiekem op een tijd onder de 38 min.. Ik weet dat ik wat speling moet houden, want ik drukte op ‘start’, en dan telt mijn app altijd nog 3 seconden terug.. dus die is later gestart dan dat ik feitelijk ben gestart.
Goed. Terwijl ik me dus dat bedenk, dat ik onder die 38 min. wil hebben gelopen, bedenk ik me hoe absurd dit klinkt. De dag begon met een doelstelling van 48 minuten, werd verkort naar 45 minuten in het start vak en na 2 km vond ik dat ik voor die 40 min moest gaan. Na de finish vind ik ineens dat het onder de 38 min moet zijn. Valt dit in het kader streng voor jezelf zijn? Natuurlijk ambieer je elke keer een PR, maar ik besef super goed dat dit er niet in zit. Niet alleen ben ik nog lang niet hersteld, het parcours is ook niet super gemakkelijk de eerste kilometers als je je kapot loopt.
Foto’s: Ja! Gefinisht! En hoewel mijn horloge helaas niet de juiste snelheden en afstanden weer gaf, ben ik wel erg verrast door de tempo’s die ik heb kunnen halen. Die straks maar eens goed terug kijken! Ook erg benieuwd of ik een negative split heb kunnen lopen. Dit was echt vlak na de finish dus nog een beetje rood van de inspanning :).
Na de finish ga ik op zoek naar mijn ‘haas’. Eerst denk ik hem te zien (zelfde jasje, zelfde kapsel…), maar nee dit was ‘m niet. Jammer. Even later zie ik hem en ik begin te wijzen.. hij had het ook meteen door haha. Ik bedank hem voor het hazen en hij geeft aan hetzelfde bij mij te hebben ervaren. Zo grappig. Jammer dat ik de laatste km hem niet heb bijgehouden, wie weet wat er dan in had gezeten :)! Nee. We zijn tevreden, Patty. Dat blijven we.
Ik besluit mijn medaille te laten graveren en zie dan mijn eindtijd: 37:56 min. Met deze tijd ben ik dus zeker niet ontevreden. En ik kijk terug op een mooie dag. Het was mooi weer: lekker droog, niet te warm, niet te koud en ik heb zelfs een zonnetje gehad. Het vals plat was bikkelen, maar ook deze uitdaging was tof.
Maar ik ben gefinished. En dus een stapje verder richting volledig herstel. Hard werken is niet erg, als je het doet voor hetgeen je blij maakt. En hardlopen maakt mij blij!
Foto’s: in de trein nagenieten en uiteraard een selfie met de medaille 😉
En nu ben ik natuurlijk benieuwd of jullie ook een wedstrijd vandaag hebben gelopen. Toevallig ook de 8 van Apeldoorn? Of een andere afstand tijdens de Midwinter Marathon? Of een wedstrijd elders in het land? Of gewoon lekker voor jezelf gelopen? Of was het misschien wel jouw rustdag? Ik ben heel erg benieuwd. Laat gerust een reactie achter!
Maak er nog een mooie zondag van! Ik ga nog even lekker op m’n rush door en zo lekker uit eten…
Groetjes Patty
PS ik moet jullie nog gewoon even mijn motivatie tekst delen.. Dit uit het nummer van Sia – Never Give Up. Wat voelde dit nummer GOED vandaag!
“But I won’t never give up, no, never give up, no, no
No, I won’t never give up, no, never give up, no, no
And I won’t let you get me down
I’ll keep gettin’ up when I hit the ground
Oh, never give up, no, never give up no, no, oh
I won’t let you get me down
I’ll keep gettin’ up when I hit the ground
Oh, never give up, no, never give up no, no, oh”