De afsluitende loop van het afgelopen weekend was de “ Stevensloop ” in Nijmegen, met als afstand de halve marathon (21,1 kilometer). Dit als ‘toetje’ op de 5 kilometer “Ladies Park Run” van de dag ervoor.
Vooraf aan de race
Het heeft even geduurd voordat ik definitief besloot om mee te doen aan de Stevensloop. Niet alleen waren de tickets uit verkocht, ik wilde eerst de CPC Loop in den Haag afwachten om te kijken waar ik zou staan. Hij stond dus in de planning, maar was nog niet in beton gegoten laat maar zeggen. Nadat ik zondag eigenlijk achteraf goed liep, besloot ik maandag op zoek te gaan naar een ticket. Best lastig, maar via – via kon ik nog een ticket scoren. Super enthousiast! Ik wilde nog even een ‘dubbele’ ervan maken, zoals ik de week ervoor deed, maar besloot toch lekker uit te slapen en de race als training te lopen omdat ik weer het juiste gevoel zou willen weer krijgen: het genieten. Heel erg lastig, maar m’n competitieve ik zou het even af moeten leggen tegen m’n ‘ik doe dit omdat het mijn passie is’-ik.
Omdat het een druilerige dag is vind ik het lastig om mijn outfit bij elkaar te scoren. Ik gooi dus enorm veel reserve kleding in m’n tas. De week ervoor liep ik namelijk in korte broek. De dag voor vandaag liep ik in lange mouw (maar was dit eigenlijk te warm). Ik kan dus alle kanten nu nog op: korte broek met longsleeve, korte broek met t-shirt, t-shirt met lange tight.. etc. Met een volle tas met kleding, eten, drinken, leesvoer en een treinticket reis ik af naar het station, onderweg naar Nijmegen. Het begint keihard te regenen en het stukje tussen m’n auto en station ben ik al doorweekt. Blegh. Alles is al koud en nat: niet echt een fijn begin, maar het is niet anders. Dan maar opwarmen in de trein :). Ik hoef slechts 1 keer over te stappen en ben om 11.30 in Nijmegen (ik heb bewust een trein eerder gepakt: ik was wakker, heb een stevig ontbijt achter de kiezen en ben liever 3 uur te vroeg dan een minuut te laat.. en besluit lekker daar gewoon rond te dwarrelen en nog wat van de 5 en 10 km race mee te krijgen). Onderweg eet ik nog even wat extra, zodat ik met goede energie aan de start sta.
De start
Ik loop na het kijken, afgeven van m’n spulletjes bij de garderobe en het definitief kiezen van m’n outfit (ik laat aan wat ik aan had: een t-shirt met tight) met gemengde gevoelens na het startvak. Ik weet dat ik de race op training wil gaan lopen, maar ben wel in gevecht met m’n competitieve ik. Maar die gaat (gelukkig) het onderspit delven. Ik moet gewoon echt weer m’n volledige vertrouwen terug winnen, want die is lang weg geweest. Dus, op naar de start. Ik start in startvak blauw en zodra de poorten open gaan sluip ik als eerste naar binnen. Een leeg startvakselfie als gevolg, haha. Omdat het best fris is, trek ik een poncho over m’n t-shirt aan (waar ik nog steeds over twijfel). En dan is het een half uurtje bikkelen. Beetje warming up, mensen kijken en eigenlijk vliegt de tijd dan best snel en voor ik het weet zijn we onderweg!
De eerste kilometers.
De eerste kilometer besef ik me hoe smal de paden eigenlijk zijn, dus dat het misschien best dringen kan gaan worden. Ik besluit me er niet druk over te maken en start heel rustig. Ik heb m’n adem onder controle en ben echt aan het genieten. Al gauw komt de brug er aan. O HELP, we gaan NU al omhoog! Dat is al best bikkelen, want er staat een enorme wind. Ik waai bijna weg! (En dat gevoel ga ik nog veel vaker krijgen haha). Ik ben eigenlijk de hele race om me heen aan het kijken: naar mensen, naar de natuur en eigenlijk niet op m’n horloge. Wat loopt dat lekker. Ik begin steeds meer vertrouwen te krijgen. Op de brug zie ik nog iemand zonder schoenen (zal een bewuste keuze zijn, maar ik denk: O HELP!) en de eerste 5 kilometer vliegen (ondanks de enorme tegenwind op de meeste stukken) voorbij. Achteraf ben ik die nog best wel snel gestart, al voelde dit niet zo. Ik denk ondertussen naar de week ervoor, waar ik bij de 5 km echt wel veel water kon gebruiken. Doordat het nu kouder is, is mijn drang hierna een stuk minder. Toch neem ik bij elke post de tijd om wat te drinken.
Op naar kilometer 10.
Mentaal ben ik nog wel een klein beetje bezig met dat ‘over de helft’, punt. Tussen 5 en 10 kilometer neem ik wat gas terug en bij een aantal steile stukken en flinke wind is het nog wel bikkelen. Maar ik kan nog super genieten en ben klaar voor de komende kilometers. Ik ben blij wanneer kilometer 12 gepasseerd is en hoop dat ik de rest van de race ook zo kan genieten.
‘Ik waai weg’ kilometers.
Dan komen er nog heel wat zware kilometers. Die ik niet zo had verwacht. Het waren erg lange stukken, vol in de wind, met weinig toeschouwers. Prachtige omgeving met al dat water, bruggetjes en looppaden, maar wel bikkelen! Ik heb het gelukkig niet koud (eigenlijk best warm door het harde werken), dus ben blij met de keuze voor m’n shirtje. Tussendoor neem ik snel een selfie (al durf ik dit niet op sommige stukken te doen, bang dat de pasjes die bij m’n telefoon er in zitten, eruit waaien haha!).
De laatste kilometers.
Omdat ik volop aan het genieten ben en me niet (tot bepaalde hoogte; omdat ik bij 10 en 15 km de tijd zag wilde ik graag met een pace van 5’15” eindigen (ik startte op trainingswens 5’30”) druk maak gaan de kilometers voorbij en ben ik oprecht van alle dingen aan het genieten geweest: raar beeld hier, landgoed daar, gek bruggetje hier… eigenlijk was de hele race er een van “he eigenlijk zou ik hier een mooie foto willen maken, zal ik stoppen?” etc. Maar nee, dat doen we natuurlijk NIET ;)! Toch werd het nog wel erg zwaar de laatste kilometers. Dit omdat het enorm vechten tegen de wind was. Poe! Ergens tussen 16 – 18 kilometer was het zwaar, maar ook de laatste 1,5 kilometer was pittig. En ik begin m’n benen best te voelen, dat heb ik normaal niet zo snel. M’n hartslag heb ik wel totaal onder controle, maar dat klimmen telkens en wind tegen zorgt best voor een aanslag op m’n lijf. Blij dus dat ik niet full blown de wedstrijd ben in gegaan :).
En dan de finish.. dat was even echt shhhhhhhhhh…it! Omdat ik eigenlijk nauwelijks op m’n horloge had gekeken wist ik niet hoe ver ik nog moest. Toen ik twee bogen zag, ging ik er vanuit dat de tweede boog de finish boog was. Dus gaf ik gas bij! Maar hey, dit was geen finish!? Toen was ik even enorm kapot en bleek dat ik nog 300 – 400 meter moest. Ik moest mezelf echt even herpakken, maar vloog super blij de finish over. Ik had het geflikt. Mijn mentale struggles bijna totaal aan de kant gezet en GENOTEN. Wat een dag. Wat een wedstrijd! Een gevecht met de elementen, maar gelukkig een minder gevecht met mezelf. Wat ben ik blij dat ik deze race heb gelopen!
Na de race
Voldaan klok ik het flesje AA drink leeg, krijg er nog een extra en ga onderweg via de garderobe naar de trein. Ik moet nog best een poos wachten, dus scoor wat lekkers wat ik lekker onderweg naar huis kan opsmikkelen. Ik ben behoorlijk afgekoeld en eigenlijk tot aan thuis niet opgewarmd. Een warme douche verder ben ik er weer helemaal bovenop en klaar voor een lekker avondje uit eten.
Nu ik dit type kan ik zeggen dat ik zo anders in de race zat dan vorige week en dat dit me zo veel goed heeft gedaan. Ik snap dat ik echt nog weer moet werken aan het tempo, maar er was al weer een klein beetje vertrouwen en ik heb mezelf gelukkig niet zo mentaal in de weg gezeten als vorige week. Ik ben dus enorm BLIJ! Het blijft toch een beetje een mental game. Wel baal ik dat m’n benen toch nog zo zeurden, ondanks dat ik niet in/op m’n tempo heb gelopen, maar dat is eigenlijk het enige. Ik ben wel enorm blij dat waar het thuis met bakken uit de hemel kwam, we het tijdens de Stevensloop (op een losse druppel na) droog hebben gehouden.
Resultaat
Ik liep de halve marathon in 1.50.53. Bijna 5 en een halve minuut langzamer dan de week ervoor, maar ik kan oprecht zeggen dat ik hem mentaal zo veel beter liep en ik dus super blij ben met hoe het is gegaan. Geeft vertrouwen!
Wie heeft er nog meer toevallig de Stevensloop gelopen? En, hoe ging het? Laat gerust een berichtje achter!